ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห นิยาย บท 10

ด้านหนึ่ง หลังจากที่ฉู่เฉินออกจากคฤหาสน์ตระกูลกู้ ก็มุ่งไปยังบ้านใหญ่ของตระกูลฉู่

ครั้นเห็นบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ในสภาพซอมซ่อ บวกกับกลิ่นอับชื้นที่เกิดจากไม้เน่าลอยมาแตะจมูก ฉู่เฉินอดทอดถอนใจไม่ได้

บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า เต็มไปด้วยความทรงจำวัยเด็กของฉู่เฉิน

ตั้งแต่ที่พ่อแม่หายตัวไป ฉู่เฉินก็แอบสืบอย่างลับๆ มาตลอด หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่แม่บุญธรรมของเขา หลิ่วชิงเหอ!

ในตอนที่ฉู่เฉินตั้งใจจะโจมตีหลิ่วชิงเหอ เขาก็ถูกลอยแพเสียก่อน! จากนั้น เรื่องราวก็เป็นอย่างที่เกิดขึ้นมาตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาถูกสองแม่ลูกขังไว้ในห้องอาบน้ำของคฤหาสน์ เพียงแวบเดียว เขาก็ถูกทรมานมานานถึงสามปีเต็ม!

“หลิ่วชิงเหอ หวังว่าเรื่องที่พ่อกับแม่ฉันหายตัวไปจะไม่เกี่ยวกับเธอนะ! ถ้าฉันสืบเจอว่าเป็นลูกไม้สกปรกของเธอ ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่!”

ฉู่เฉินพูดอย่างเย็นชา ในดวงตาตาสุกใสสะท้อนแววเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก

ฉู่เฉินเก็บกวาดบ้านอย่างง่ายๆ จากนั้นก็ตั้งป้ายวิญญาณสองป้ายไว้ในบ้านให้พ่อแม่ของเขา

ผ่านมาหลายปีแล้ว พ่อกับแม่อาจไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ได้ ในฐานะลูกชาย เขาควรกราบไหว้

หลังจากคำนับสามครั้ง ฉู่เฉินจัดการทำความสะอาดบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ ตั้งใจจะอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราว

อย่างไรเสียคฤหาสน์ตระกูลฉู่ก็ถูกหลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียนยึดไปครอบครองแล้ว!

ฉู่เฉินในตอนนี้ เรียกได้ว่าไร้ที่ไป

ฉู่เฉินนั่งลงและขัดสมาธิ หยิบเห็ดหลินจือเพลิงร้อยปีที่กู้รั่วเสวี่ยมอบให้เขาตอนออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลกู้

ครั้นหยิบออกมา ภายในบ้านเก่าๆ ก็พลันเต็มไปด้วยไอร้อนรุ่ม และกลิ่นหอมสดชื่นของยาสมุนไพร

พริบตาเดียว ฉู่เฉินรู้สึกได้ทันทีว่าจุดตันเถียนของเขากำลังโคจรวิชาเก้าผันกลืนสวรรค์ในร่างเริ่มเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งแล้ว!

ฉู่เฉินไม่มีเวลาสนใจการกลั่นยาบำรุงปราณอีก เขาตัดสินใจจะหลอมและดูดซับเห็ดหลินจือเพลิงดอกนี้เสีย

ส่วนยาบำรุงปราณค่อยว่ากันทีหลัง!

ครั้นตัดสินใจได้ ฉู่เฉินก็ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมา ล้อมรอบเห็นหลินจือเพลิงที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นใช้พลังวิญญาณค่อยๆ หลอมเห็นหลินจือเพลิง ตามด้วยค่อยๆ ดูดกลืนพลังวิญญาณอันร้อนรุ่มของมันเข้าไปในร่างกายผ่านเส้นชีพจร

ขั้นตอนนี้ใช้เวลาต่อเนื่องราวครึ่งชั่วโมง ครั้นเสร็จกระบวนการ เห็ดหลินจือเพลิงสูญสิ้นฤทธิ์ยาไปจนหมด เหลือไว้เพียงสภาพที่เหมือนเห็ดเหี่ยวๆ ดอกหนึ่งเท่านั้น

“ฟู่…”

ฉู่เฉินถอนหายใจ เขาลืมตา ดวงตาเต็มไปด้วยรัศมีเปล่งประกาย!

เขาลุกขึ้น เหวี่ยงหมัดใส่กำแพง

เสียงดังโครม กำแพงด้านนั้นถล่มลงมาในพริบตา!

ที่น่ากลัวคือ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างกำแพงด้านนี้ออกไปสิบเมตร ถูกพลังหมัดซึ่งทะลุกำแพงออกไปซัดใส่จนโค่นลงมาด้วย

“นี่ก็คือพลังที่ได้จากการฝึกปราณระดับสามงั้นเหรอ? แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

ฉู่เฉินดีใจมาก

นึกไม่ถึง เห็ดหลินจือเพลิงร้อยปีดอกหนึ่งจะทำให้เขาทะลวงขั้นไปถึงการฝึกปราณระดับสามได้ในครั้งเดียว

“หึๆ หลิ่วชิงเหอ เจอกันครั้งหน้าฉันมีเซอร์ไพรส์ให้เธอครั้งใหญ่เลยล่ะ!” ฉู่เฉินยิ้มเย็น ก่อนที่เสียงท้องร้องจ๊อกๆ จะดังขัดจังหวะขึ้นมา

เขาไม่ได้กินอะไรมาเกือบทั้งวัน ก็ควรหิวแล้วจริงๆ

ฉู่เฉินครุ่นคิด เขาเดินออกจากบ้านเก่าตระกูลฉู่ ตั้งใจจะไปหาอะไรกินแถวๆ นี้

แต่เพิ่งจะออกจากประตูบ้าน กลับมีร่างของใครคนหนึ่งยืนขวางทางฉู่เฉินไว้

“ป้าอู๋เหรอ!” ฉู่เฉินสีหน้าย่ำแย่ลงทันที

แม่บ้านคนสนิทของหลิ่วชิงเหอ

ก่อนที่ฉู่เฉินจะได้รับมรดกสืบทอดจากราชันมังกร ป้าอู๋เหมือนภูเขามหึมาที่เขาไม่อาจก้าวข้ามไปได้ เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสำหรับเขา

แต่ตอนนี้ ฉู่เฉินฝึกพลังปราณถึงระดับสามแล้ว เพียงปล่อยพลังวิญญาณออกไปเล็กน้อย ก็สามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังรอบตัวป้าอู๋แล้ว

หึๆ ก็แค่พลังปราณระดับหนึ่งเท่านั้น

ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด

“ทำไม หลิ่วชิงเหอให้ป้ามาฆ่าผมเหรอ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน