ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห นิยาย บท 14

ฉู่เฉินหัวเราะอย่างนึกสนุกและพูดว่า “ผู้จัดการจ้าวไม่เชื่อที่ผมพูดเหรอ?"

คิ้วของจ้าวหู่ขมวดมุ่น ฉู่เฉินยังคงพูดต่อว่า “ตอนนี้ผู้จัดการจ้าวอายุสี่สิบแล้วใช่ไหมครับ หลายปีมานี้ที่มีลูกไม่สำเร็จ ไม่เคยสงสัยตัวเองเหรอ?”

“หากคุณไม่เชื่อ ก็ลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดูได้”

“เมื่อถึงเวลานั้น เด็กในท้องใช่หรือไม่ใช่ลูกของคุณ ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจเองนะครับ”

จ้าวหู่ได้ยินดังนั้น สีหน้าเคร่งขรึมพร้อมกัดฟันพูดว่า “ได้! หวังว่าที่คุณฉู่พูดจะถูกต้องนะครับ หากผมไม่ได้มีปัญหาจริงๆ ล่ะก็ คุณฉู่ต้องคิดผลลัพธ์ให้ดีนะครับ!”

พูดเสร็จ จ้าวหู่ก็หมุนตัวออกไปจากร้านอาหาร

เฉาถิงถิงเมื่อเห็นเช่นนี้ก็ร้อนรนขึ้นมารั้งจ้าวหู่ “ที่รัก ไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ ให้พวกเขาไปเถอะค่ะ”

จ้าวหู่คิ้วขมวดอีกครั้ง เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเฉาถิงถิง ในใจเริ่มเกิดความสงสัยขึ้นมา

“ไม่ได้ พวกเขาลบหลู่ผมได้ แต่จะมาลบหลู่ลูกของผมจ้าวหู่ไม่ได้!” จ้าวหู่พูดอย่างเย็นชา เดินหันหลังออกไป มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพื่อทำการตรวจ

หลังผลตรวจออกมา สีหน้าของจ้าวหู่ก็มืดมนขั้นสุด!

ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต!

หลังจากนั้นเขาก็รีบไปยังร้านอาหารอย่างอดรนทนไม่ไหว

“พี่เฉิน คงไม่เกิดเรื่องนะ?” หลิวเฉียงถามขึ้นมาอย่างกังวล

ยังไงซะชื่อเสียงของจ้าวหู่ก็โด่งดังในย่านนี้

ขึ้นชื่อว่าเป็นคนโหดเหี้ยม

ฉู่เฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ มองไปยังคนที่พุ่งเข้ามายังหน้าประตู สีใบหน้าของจ้าวหู่เข้มขึ้น และรัศมีแห่งความอาฆาตพยาบาทเผยออกมาระหว่างคิ้วของเขา “วางใจเถอะ ฉันรู้จักความพอดี”

ขณะนี้เฉาถิงถิงก็ไม่ได้มีท่าทีโอหังเท่าก่อนหน้านี้แล้ว สีหน้าดูวิตกกังวล

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นจ้าวหู่ เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้น

“ที่รัก เป็นอะไรไปคะ?” เฉาถิงถิงถามหยั่งเชิง

“เพียะ!”

จ้าวหู่ตบเข้าไปที่หน้าของเธอทีหนึ่ง ตบแรงจนเฉาถิงถิงปลิวไปไกล ตกลงมาที่พื้นอย่างแรง ตะโกนขึ้นมา “เธอยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ?”

“เด็กนีเป็นลูกของใคร เธอสารภาพมาตามตรงนะ!”

จ้าวหู่โกรธมากราวกับสิงโตที่บ้าคลั่ง!

“ที่รัก คุณบ้าไปแล้วเหรอ? เด็กนี่ก็เป็นลูกของคุณสิ! คุณอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของฉู่เฉินนะ!” เฉาถิงถิงตีให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ

“ของฉัน?” จ้าวหูโกรธมากยิ่งขึ้น นำผลตรวจฟาดไปที่หน้าของเฉาถิงถิง ตะโกนอย่างโมโหว่า “ฉันเป็นหมัน! เธอจะท้องลูกของฉันได้ยังไง!”

แม้ว่าการพูดออกจะขายขี้หน้าก็ตาม แต่ในเวลานี้จ้าวหู่โกรธจนถึงขีดสุด

ที่จริงแล้วตัวเองถูกสวมเขา!

นังแพศยา!

หลิวเฉียงที่ได้ยินข้างๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป พูดเสียงเบา “พี่เฉิน พี่พูดถูกจริงด้วย...”

ฉู่เฉินหัวเราะเบา ๆ นั่งดื่มชาอย่างสงบ

เฉาถิงถิงที่นอนอยู่บนพื้นร้อนรน หยิบผลตรวจขึ้นมาดู เธอกลอกตา ตะโกนว่า “มัน มัน มัน เป็นไปไม่ได้... ที่รัก ฉันไม่ได้นอกใจคุณนะคะ ผลตรวจมีปัญหาแน่...”

เพียะ!

จ้าวหู่ตรงไปถีบเข้าที่ร่างของเฉาถิงถิง ด่าว่า “นังแพศยา! จะตายอยู่รอมร่อ เธอยังปากแข็งอยู่อีกเหรอ! วันนี้ฉันจะฆ่านังแพศยาอย่างเธอให้ตายไปเลย!”

ทันทีที่เขาพูดจบ จ้าวหู่ต่อยและเตะเฉาถิงถิง

ฉู่เฉินเห็นเช่นนั้น ลุกขึ้นมา “พวกเราไปเถอะ”

หลิวเฉียงอื่มและมองไปที่เฉาถิงถิงที่กำลังโดนทุบตีและกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

คนเลวแบบนั้น ไม่คู่ควรได้รับความสนใจจากเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน