ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห นิยาย บท 12

เฉาถิงถิงล้มลงไปที่พื้น เสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมด ใบหน้าแดงก่ำ เจ็บไปทั่วทั้งร่างกาย

“แกเป็นใคร? กล้าลงมือตีฉัน!” เฉาถิงถิงงุนงง หลังจากนั้นถึงจะก่นด่าด้วยคำหยาบคายขึ้นมา

ฉู่เฉินพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “ผมก็คือคนที่คุณพร่ำปากว่าเป็นฉู่เฉินไอ้ผีไง”

ฉู่เฉิน?

เฉาถิงถิงตกใจ หลิวเฉียงที่ล้มอยู่กับพื้นก็ตะลึง รีบลุกขึ้นมา จ้องเขม็งไปที่ฉู่เฉิน พร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “คุณคือพี่เฉินเหรอ? คุณเป็นพี่เฉินจริงๆ ใช่ไหม! พี่ยังไม่ตาย ดีจริงๆ ...”

ฉู่เฉินยิ้ม และตบไหล่ของหลิวเฉียงที่กำลังเช็ดน้ำตาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเอง”

“ฉู่เฉินเหรอ? แกไม่ตายจริงๆ ด้วย!” เฉาถิงถิงร้องออกมาด้วยความตกใจ หลังจากนั้นใช้สายตาชั่วร้ายจ้องมองไปที่เขา พูดอย่างเย็นชาว่า “กล้าตีฉันเหรอ? แกเชื่อไหมว่าวันนี้ฉันจะทำให้พวกแกสองตัวรู้สำนึกถึงสิ่งที่พวกแกทำ!”

ฉู่เฉินได้ยินเช่นนั้น พร้อมพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “งั้นเหรอ? งั้นผมก็ขอลองดูสักตั้ง ลองดูซิว่าคุณจะทำให้ผมสำนึกได้ไหม!”

หลิวเฉียงได้ยินเช่นนี้ ในใจอึ้งไปหมด รีบรุดเข้าไปห้าม พูดพร้อมกับรั้งฉู่เฉินว่า “พี่เฉิน ช่างมันเถอะ พวกเราไปกันเถอะ”

ฉู่เฉินกวาดสายตาไปมองหลิวเฉียงที่ใบหน้าอ่อนล้าพูดว่า “จะปล่อยไปยังไง? เธอทำร้ายนายขนาดนี้ นายเป็นเพื่อนของฉู่เฉิน อย่างไรฉันก็จะตามหาความยุคิธรรมให้นาย”

“แต่ว่ายังไงเธอก็เป็นแฟนของผม...” หลิวเฉียงพูดขึ้นมาอย่างลังเล

ฉู่เฉินได้ยินเช่นนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาถอนหายใจในใจ

ยังเป็นคนรักมั่นอีกแน่ะ

ในเมื่อหลิวเฉียงพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างงั้นเขาจะปล่อยไปก็ได้

แต่เฉาถิงถิงกลับส่งเสียงแปลกๆ พร้อมตะโกนออกมาว่า “หลิวเฉียง! นายอย่ามาพูดพล่อยๆ นะ ใครเป็นแฟนของนายกัน? ฉันเพิ่งเลิกกับนายไปเมื่อกี้! ”

“ฉันจะบอกความจริงให้นะ ฉันมีแฟนใหม่แล้ว!”

“เขามีเงินมีอำนาจมากกว่านาย สิ้นปีพวกเราก็จะแต่งงานกันแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้สิ้นสุดลง หลิวเฉียงสีหน้าเปลี่ยนไป เขาสับสนไปหมด ร่างกายหยุดชะงักอยู่กับที่ จ้องมองไปที่เฉาถิงถิงด้วยความไม่อยากเชื่อ “เธอ เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“หึ!”

เฉาถิงถิงลุกขึ้นมา นวดแก้มของตัวเอง แล้วมองด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม เธอกล่าว “นายได้ยินไม่ผิด ฉันมีแฟนใหม่แล้ว”

ตูม!

หลิวเฉียงร่างกายสั่นเทา ราวกับโลกของเขาได้พังทลายลง

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง... ” หลิวเฉียงส่ายหัวพร้อมกับตะโกนออกมา

ฉูเฉินถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ พูดว่า “เจ้าเฉียง นายก็ได้ยินเองกับหูแล้ว ว่าเธอนอกใจ”

หลิวเฉียงสีหน้าซีดเผือด ร่างกายที่ราวกับไร้วิญญาณ แม้ว่าจะโกรธถึงขีดสุด มือกำหมัด แต่เขากลับหายใจเข้า กลั้นน้ำตาแล้วพูดว่า "พี่เฉิน ไปกันเถอะ..."

เขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีเงินไม่มีอำนาจ เฉาถิงถิงถึงแอบนอกใจเขาแบบนี้ เขาน่าจะรู้ตัวได้ตั้งนานแล้ว

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เฉาถิงถิงกลับดึกมาก อีกทั้งมักจะกลับมาพร้อมกับกระเป๋าแบรนด์เนมและเสื้อผ้า

สิ่งพวกนี้เป็นสิ่งที่เงินเดือนหนึ่งเดือนของหลิวเฉียงก็ซื้อให้เธอไม่ได้

“ได้ ฉันอยู่เป็นเพื่อนดื่มนายก่อนแล้วกัน” ฉู่เฉินพูดขึ้นมา

พูดจบทั้งสองก็จะจากไป

แต่เฉาถิงถิงถูกฉู่เฉินตบไปหนึ่งที ในใจยังเคียดแค้นไม่หาย รีบเข้าไปขว้างทั้งสองคนไว้ พร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธว่า “คนแซ่ฉู่เหรอ ตบฉันแล้วยังจะกล้าเดินออกไปอีกเหรอ?”

“วันนี้ หากแกไม่คุกเข่าลงต่อหน้าฉันล่ะก็ ก็อย่าคิดว่าจะออกไปได้!”

ฉู่เฉินขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจว่า “งั้นเหรอ? คุณดูมั่นใจนะ ”

“หึๆ แน่นอนสิ แกก็ลองไปถามดูสิว่าแฟนใหม่ฉันเป็นใคร! กลัวว่าถ้าพูดออกมาจะทำให้แกตกใจกลัวน่ะสิ!” เฉาถิงถิงพูดอย่างยโสโอหัง

“ลองพูดมาก่อนสิ ลองดูว่าจะทำให้ผมตกใจกลัวได้ไหม” ฉู่เฉินพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ

เฉาถิงถิงถลึงตาใส่ฉู่เฉิน พูดอย่าเย่อหยิ่งว่า “ฟังให้ดีล่ะ แฟนใหม่ของฉันก็คือผู้จัดการร้านอาหารร้านนี้!”

“เขาเป็นคนของตระกูลกู้เชียวนะ!”

ผู้จัดการร้านอาหารเหรอ?

คนตระกูลกู้?

ฉู่เฉินขมวดคิ้ว

หลิวเฉียงจิตใจสั่นไหว และรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง อย่าไปพูดถึงคนตระกูลกู้เลย แม้แต่แค่เป็นผู้จัดการร้านอาหาร เขาก็ยังไม่กล้าไปยุ่งเลย

“เป็นอะไรไป กลัวแล้วละสิ? ถ้าอย่างนั้นก็รีบคุกเข่าลงซะ โขกหัวให้ฉันซะ! ” เฉาถิงถิงตะโกน

“ได้ แต่ว่าคนที่ต้องก้มลงกราบต้องไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณ!” ฉู่เฉินพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา ยกมือขึ้นกระชากผมเฉาถิงถิง พร้อมกดลงไปที่พื้นอย่างแรง!

ครั้งเดียวนี้ เฉาถิงถิงไม่ทันตั้งตัว เข่าของเธองอ และเธอก็คุกเข่าลงบนพื้น พร้อมกับเสียงดังแกรก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน