สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 450

คำว่า 'แฟน' ของติงเหมา ทำเอาเสิ่นหลิวซูตกใจอยู่ไม่น้อย

ครั้งก่อนที่เหมยซู เขาเองก็เห็นแล้วว่าคนสกุลติงคนนี้กับยวี่เฟิ่งเจียวมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาต่อกัน พวกเขาคบกันอยู่เหรอเนี่ย?!

เรื่องแค่นี้เขาเองยังไม่รู้!

"พวกคุณ......คบกันอยู่เหรอ?"

เสิ่นหลิวซูถามขึ้นอย่างยากลำบาก เสียงของเขาสั่น

อายุขนาดนี้พูดว่าเป็นแฟนกัน จริง ๆ ก็รู้สึกว่าน่าอายอยู่หน่อย แต่ว่าคนอื่น ๆ ทำเรื่องที่น่าอายมากกว่าอีก พวกเธอคบกันอย่างเปิดเผยก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าอายอะไร

คิดถึงตรงนี้ เธอไม่ได้รอให้ติงเหมาตอบ ยวี่เฟิ่งเจียวก็พูดออกมา: "ใช่น่ะสิ พวกเรากำลังคบกันอยู่"

เพียงประโยคเดียว ทำให้เสิ่นหลิวซูนิ่งไปเลยจริง ๆ

เพราะว่าเขามองเห็นแววตาสดใสในดวงตาของยวี่เฟิ่งเจียว กี่ปีมาแล้วนะ ที่เขาไม่ได้เห็นเธอมีแววตาสดใสแบบนี้

ตอนที่ยวี่เฟิ่งเจียวพูดประโยคนี้ออกมา เธอรู้สึกสบายใจทั้งที่ไม่เคยมาก่อน

ราวกับว่าเมฆครึ้มที่คอยบดบังจิตใจมานานหลายปี ได้สลายตัวไปในพริบตา

หลังจากที่ขาทั้งสองข้างใช้การไม่ได้ ชีวิตของเธอก็ราวกับหยุดนิ่งไป ราวกับบ่อน้ำที่ไร้น้ำ ชีวิตของเธอไม่มีความหมาย มีชีวิตอยู่ราวกับร่างไร้วิญญาณ

ที่ยอมมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะว่าพ่อแม่ที่อายุมากแล้ว กับลูกชาย

แต่ตอนนี้ ขาของเธอรักษาจนหายแล้ว เธอสามารถที่จะยืนขึ้นได้ ได้เจอกับติงเหมา คนที่มีจิตใจเมตตา แล้วก็เป็นคนที่เอาอกเอาใจเธอเหมือนกับเธอเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง

โลกที่เป็นสีเทา อยู่ ๆ ก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยสายรุ้ง ตอนนี้ที่มีชีวิตอยู่ เพราะว่าเธออยู่เพื่อตัวเอง

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินที่ยืนอยู่หลังกำแพงบังตาในตอนนี้ ได้ยินน้ำเสียงสดใสที่เอ่ยประโยคนั้นออกมาของยวี่เฟิ่งเจียว ก็แอบชะงักไปแป๊บหนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มก็ค่อย ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก

จากนั้นพวกเขาก็เดินออกมาจากกำแพงบังสายตา หนานซ่งปรบมือสองครั้ง "เยี่ยมจริง ๆ ค่ะ ขอแสดงความยินดีกับอาจารย์แล้วก็คุณน้ายวี่ด้วยนะคะ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากจริง ๆ อาจารย์ ต้องเลี้ยงข้าวนะคะ"

ติงเหมาหัวเราะชอบใจ "ได้ ! ต้องเลี้ยงแน่นอน!"

จากนั้นก็พูดขึ้นอีก: "แต่ว่าเงินทั้งหมดของฉันตอนนี้อยู่กับอาเจียวหมดแล้ว เพราะฉะนั้น......ฉันเป็นคนเชิญ แต่เธอเป็นคนจ่ายนะ"

เขาหันไปหายวี่เฟิ่งเจียวจากนั้นก็ยกยิ้มจนเห็นฟันขาวให้กับเธอ

ยวี่เฟิ่งเจียวเห็นแบบนั้นก็อดจะหัวเราะไม่ได้ "ค่ะ~"

ยวี่จิ้นเหวินเดินไปหายวี่เฟิ่งเจียว จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยใบหน้าเป็นกังวล "แม่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร"

ยวี่เฟิ่งเจียวบอกออกมาเบา ๆ : "อุบายขอบคนชั้นต่ำก็มีแค่นั้นแหละ พอเจอบ่อย ๆ เข้าก็เกิดเรื่องแบบนั้น ดีที่ที่นี่คือเมืองเป่ย ยังไม่ถึงคิวที่คนอื่นจะมาขี้รดหัวฉัน"

เธอหันหน้าไปหาเสิ่นหลิวซู: "ลูกชายคุณน่ะไม่ได้ได้มาง่าย ๆ นะ ฉันขอแนะนำคุณอย่างก็แล้วกัน ดูแลผู้หญิงของคุณให้ดี เพื่อที่จะได้แต่งงานกับคุณ ไม่ว่าอะไรผู้หญิงคนนั้นก็ทำได้ทั้งนั้น วันนี้มาหาฉันที่นี่แล้วบังเอิญเจอฉันแก้เผ็ด พรุ่งนี้ก็คงจะกล้าไปทำตัวเหมือนคนบ้ากลางถนน ฉันถือว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังท้องอยู่ ก็เลยไม่อยากจะอะไรกับเธอมาก แต่เธอกลับมายั่วโมโหฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน"

เสิ่นหลิวซูราวกับไม่ได้ยินคำขู่ของเธอ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอกับติงเหมา

ติงเหมาคนนี้ มองไม่ออกว่าอายุเท่าไหร่ ร่างกายก็ไม่นับว่าสูงเท่าไหร่ ดูไปแล้วให้ความรู้สึกว่าเขายังเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ เหมือนเด็กที่ร่างกายไม่เจริญเติบโตอย่างไรอย่างนั้น ผู้ชายแบบนี้จะนำพาความสุขมาให้ยวี่เฟิ่งเจียวได้ยังไง?

"คุณชอบเขาจริง ๆ เหรอ?"

เสิ่นหลิวซูหน้าตึง จากนั้นก็หันหน้าไปทางยวี่จิ้นเหวิน "ลูกเองก็ยอมให้แม่คบกับพ่อเลี้ยงแบบนี้เหรอ?"

"ทำไมถึงต้องไม่ยอมด้วยล่ะครับ?"

ยวี่จิ้นเหวินพูดต่อด้วยเสียงเรียบนิ่ง: "ขนาดคุณเองยังคบกับผู้หญิงแบบโจ๋เยว่ได้ตั้งยี่สิบปีเลย แล้วทำไมแม่ผมถึงจะคบผู้ชายที่ดีกับเธอไม่ได้? น้าติงเองก็ดีกับแม่ผม เท่านี้ก็พอแล้ว"

เสิ่นหลิวซูโบกมือ โทรศัพท์ที่อยู่ภายในกระเป๋าสั่นไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เขาหยิบมันออกมามอง พอเห็นว่าเป็นโจ๋เยว่ที่โทรมาก็กดตัดสายทิ้งไป

ยวี่จิ้นเหวินมองการกระทำนั้น "รับสักหน่อยเถอะ อย่างไรเสียเธอก็ท้องลูกของคุณอยู่ มีค่ามากนะ"

โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เสิ่นหลิวซูเลยเลือกที่จะปิดเครื่อง

เขาเงยหน้า มองยวี่จิ้นเหวิน ยกมือเพื่อที่ลูบใบหน้าของเขา แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับหลบ

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "ระหว่างพวกเราไม่จำเป็นต้องเล่นละครแสดงความรักระหว่างพ่อลูกหรอกครับ มันดูไม่จริงใจเท่าไหร่ คุณอยากคุยอะไรกับผม พูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า"

เสิ่นหลิวซูมองเขา "ลูกยังมีชีวิตอยู่ พ่อดีใจมาก แล้วก็ปลื้มใจด้วย"

"ที่จริงก็ไม่จำเป็น"

ยวี่จิ้นเหวินบอก: "คุณไม่ได้มีลูกชายแบบผม แต่ว่า ลูกชายคนใหม่ของคุณ คุณก็ควรจะเลี้ยงเขาให้ดี ๆ อย่างไรเสีย เขาก็เป็นสายเลือกคนเดียวของคุณ คุณเลี้ยงตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาถึงจะเลี้ยงดูคุณตอนคุณแก่"

ประโยคนี้ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเสิ่นหลิวซู หัวคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันทันที น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย

"วางใจเถอะ พ่อไม่ได้ทำหน้าที่พ่อของลูกเลย แน่นอนว่าพ่อเองก็คงไม่กล้าขอให้ลูกมาดูแลตอนพ่อแก่เฒ่าหรอก"

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว "ก็ดี ผมหมายความว่าอย่างนี้เหมือนกัน"

เขาหมุนตัวกำลังจะเดินไป แต่เสิ่นหลิวซูก็เรียกเขาเอาไว้อีก "ลูกชาย!"

"มีเรื่องอะไรอีกครับ?"

เสิ่นหลิวซูยังคงไม่ยอมแพ้ "แม่ของลูก กับคนสกุลติงคนนั้น เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินคำถามที่น่าขันแบบนั้น มุมปากก็ยกยิ้มร้ายกาจขึ้นมา ในเวลากลางคืนแบบนี้มันยิ่งทำให้เขาดูเย็นชาและโหดร้ายมากขึ้นไปอีก

"เดาดูสิครับ"