สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 476

โจ๋เยว่พยายามลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวของเธอถูกขวานจามจนแยกออกเป็นสองซีก

การประหารชีวิตในอดีต คงจะรู้สึกแบบนี้สินะ

ตั้งแต่ช่วงเอวขึ้นมา กับตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ราวกับว่าถูกแยกออกจากกัน มันปวดจนเธอนั้นแทบจะหายใจไม่ไหว

ผู้หญิงคลอดลูก ก็ไม่ต่างอะไรกับเอาตัวเองไปผ่านมิติของคนตาย ครั้งนี้เธอเองก็ไปที่นั่นเหมือนกัน แต่น่าเสียดาย ที่ไม่สามารถจะพาลูกกลับมาด้วยกันได้

เด็กตายตั้งแต่อยู่ในท้อง ก็เลยถูกทำคลอดออกมาทั้งอย่างนั้น

เธอมองหน้าท้องที่แฟบลงไปของตัวเอง ถ้าให้พูดว่าไม่เสียใจก็คงจะโกหก เพราะนี่ก็คือชีวิตของเด็กคนนั้น เขาต้องตายไปทั้งที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ดีกว่าการปล่อยให้เขาเกิดมาแล้วเป็นเด็กพิการ

เขาเองก็ไม่ต้องทรมาน พวกเธอเองก็ไม่ต้องทรมานไปกับเขา

และสิ่งที่เธอดีใจที่สุดก็คือ เธอฉวยโอกาสในตอนที่เด็กคนนี้ยังอยู่ในท้อง จดทะเบียนสมรสกับเสิ่นหลิวซู

เด็กคนนั้น ไม่ได้อยู่ในท้องของเธอฟรี ๆ ถึงห้าเดือน

แล้วก็ถือว่าเธอนั้นได้ทำความตั้งใจของเธอให้สำเร็จไปแล้วด้วยอีกส่วนหนึ่ง

พอลืมตาขึ้นมา เธอก็มองเห็นเสิ่นหลิวซูที่นั่งอยู่ข้างเตียง สายตาของเธอประสานเข้ากับสายตาขมุกขมัวของเขา

"ที่รัก......"

เธอเรียกเขาอย่างอ่อนแรง ความเจ็บปวดบนร่างกาย ความน้อยใจ แค่พอได้พูดออกมา เธอก็ร้องไห้ เพียงครู่เดียวน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเต็มหน้าไปหมด

เสิ่นหลิวซูยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง เอาหยิบทิชชูมาเช็ดหน้าให้กับเธอ จากนั้นก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เอาน้ำไหม?"

ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้โจ๋เยว่รู้สึกไม่พอใจ แต่ที่มากไปกว่านั้นก็คือความกังวล นึกถึงตอนที่เขาตะโกนใส่เธอด้วยท่าทางดุ ๆ แบบนั้น แววตาแบบนั้น ตอนนี้แค่นึกถึง เธอก็กลัวจนตัวสั่น

ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเธอจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอกลับรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอไม่ดีเท่าตอนที่กำลังเป็นแฟนกันอยู่

ตอนนี้ เธอเองก็ไม่มีลูกแล้วด้วย......

หัวใจของโจ๋เยว่เต้นรัว มันกังวลเป็นอย่างมาก เธอกุมมือของเขาเอาไว้ตอนดื่มน้ำ แต่หางตาที่เหลือของเธอกลับเหลือบมองไปที่เขา เธอเห็นแค่เพียงผมด้านข้างของเขาเท่านั้น มันกลายเป็นสีขาวไปหมด

"แค่ก......"

เธอหายใจไม่ทัน จากนั้นจึงไอออกมาอย่างแรง ทำให้ร่างกายของเธอก็รู้สึกเจ็บตามไปด้วย แถมมีอยู่ครู่หนึ่งที่เธอรู้สึกเจ็บจนแทบจะสลบไป ทว่าตอนนี้เธอไม่มีเวลามาสนใจความเจ็บปวด เธอหันไปมองเสิ่นหลิวซูแล้วทำหน้าตกใจ

น้ำที่อยู่ในแก้วหกออกมาเกินกว่าครึ่ง ทั้งมือแล้วก็เสื้อผ้าของเสิ่นหลิวซูนั้นโดนน้ำกระเด็นใส่จนเปียกตามไปด้วย เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงทิชชูมาซับมัน

"ผม ผมของคุณ......"

โจ๋เยว่ร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอมองผมขาวที่งอกขึ้นมา ก็รู้สึกราวกับว่าภายในคืนเดียวผมของเขานั้นก็เหมือนถูกทับถมไปด้วยกองหิมะ

เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เธออยู่กับผู้ชายคนนี้มาตั้งนานหลายปี ในใจของเธอเขาคือผู้ชายที่หล่อเหลา ดูเด็ก ราวกับว่าเขาไม่มีทางแก่

แต่ว่าเพียงแค่คืนเดียว เขาก็แก่ลงแล้ว

ไม่ใช่แค่เพียงเส้นผม แม้แต่แก้มของเขาก็บุ๋มลึกลงไปจนเห็นกระดูก แถมยังมีร่องรอยการถูกชกที่ช้ำเขียวหลงเหลืออยู่ด้วย เขาไม่เหลือความหนุ่มในวันวานอยู่เลย

แถมยัง ดูแก่ลงไปถนัดตา

เช้าวันนี้ตอนที่เสิ่นหลิวซูล้างหน้า ตอนที่เขาหันหน้ามองกระจก ในใจของเขาก็รู้สึกว่ามันไม่เห็นจะเป็นอะไร

"คนเราก็ต้องมีสักวันที่แก่ตัวลง ฉันเองก็เหมือนกัน"

เมื่อวานตอนที่คุณหมอกำลังดูประวัติอาการป่วยอยู่นั้น เขามองเห็นอายุของตัวเอง มีอยู่วินาทีหนึ่งที่รู้สึกตกใจขึ้นมา เขานึกว่าตัวเองนั้นยังอายุสามสิบกว่าอยู่เลย ไม่นึกเลยว่า แค่ในพริบตาเดียว เขานั้นก็อายุมากถึงห้าสิบกว่าแล้ว

หลายปีมานี้ เขานั้นได้ทำอะไรลงไปบ้างนะ?

เขาเองกลับนึกไม่ออกเหมือนกัน

เสิ่นหลิวซูขยำทิชชูจนเป็นก้อน จากนั้นก็โยนมันลงถังขยะ เขาค่อย ๆ พูดขึ้น "ลูกไม่อยู่แล้วนะ หมอบอกว่า เป็นเด็กผิดปกติ"

"......"

หัวใจที่ยังไม่ทันจะเต้นตรงจังหวะของโจ๋เยว่ ต้องเต้นแรงขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ตึกตัก ๆ ๆ ๆ

เรื่องที่เธอกลัวที่สุด มาแล้วจริง ๆ

"ทำไมจะต้องปิดบังผม?"

เสิ่นหลิวซูมองหน้าโจ๋เยว่ด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาที่เยือกเย็นราวกับแม่น้ำในฤดูใบไม้ร่วงคู่นั้นไม่มีความอบอุ่นอยู่แม้แต่น้อย

"เรื่องดีต้องรอ ๆ ไม่ต้องรีบร้อน"

หนานซ่งพึมพำคำนี้มาทั้งทาง เพื่อที่จะปลอบขวัญยวี่เฟิ่งเจียวกับติงเหมา แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับยิ้มออกมาไม่หยุด เขารู้สึกว่าเธอนั้นดูจะตื่นเต้นมากกว่าพวกเขาเสียอีก

"เข้าไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก? ไหนใครว่าจดทะเบียนแค่แป๊บเดียวไง?"

หนานซ่งทำแก้มพองลม จากนั้นก็หันหน้าไปมองทางสำนักงานกิจการพลเรือน

ยวี่จิ้นเหวินบอก: "วันนี้เป็นวันมงคล คู่รักก็เลยน่าจะมาจดทะเบียนกันเยอะ ใจเย็น ยังไงก็ได้ทำจนเสร็จเรียบร้อยอยู่แล้ว"

หนานซ่งทุบลงไปบนหน้าอกของตัวเอง "ทำไมฉันรู้สึกเหมือนลูกสาวฉันกำลังจะแต่งงานเลยนะ น่าประหลาดใจจริง ๆ "

"ความรู้สึกฉันต่างจากเธอ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดขึ้นมาเอื่อย ๆ "ฟ้ายังไงก็ต้องมีฝน แม่เองยังไงก็ต้องได้แต่งงาน"

"......"

หนานซ่งหันหน้าไปมองใบหน้ายับย่นของเขา จากนั้นก็หัวเราะออกมา "ทำไมคุณทำเหมือนเด็กอายุสามขวบเลยล่ะ?"

"ผมกำลังจะมีพ่อเลี้ยงแล้วนะ"

ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่งด้วยสีหน้าจริงจัง "ถ้าเกิดว่าต่อไปเขามาแกล้งผมละก็ คุณจะต้องช่วยปกป้องผมด้วยนะ"

"เหอะ ๆ " หนานซ่งว่าออกมา: "เรื่องนี้คุณไว้ใจได้ ฉันจะต้องไปช่วยเขาแกล้งคุณแน่นอน เอาให้ตายไปเลย"

"ใจร้ายจัง"

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ ยกยิ้มออกมา มือทั้งสองข้างประสานกันไว้ด้านหลังศีรษะ จากนั้นก็พิงไปกับเบาะนั่ง "อย่างนั้นก็คงทำได้แค่ไปขอให้น้าลั่วกับน้าหนานช่วยแล้วน่ะสิ"

"พ่อแม่ฉันไม่มีทางช่วยคุณหรอก ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขา โอเคไหม?"

"ผมก็เป็นลูกชายบุญธรรมของพวกเขาไง"

"ฝันไปเถอะ! ฉันไม่รับว่าคุณเป็นพี่ชายฉัน ฉันมีพี่ชายเยอะมากพอแล้ว เยอะกว่านี้อีกคนก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี"

ยวี่จิ้นเหวินเอียงหน้าไปมองเธอ จากนั้นก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว "ถ้าเกิดว่าเป็นพี่ชายไม่ได้ อย่างนั้นก็คงเป็นได้แค่สามีแล้วล่ะ"

"......" หนานซ่งไม่เข้าใจ นี่มันตรรกะอะไรกันเนี่ย