สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 508

ยวี่จิ้นเหวินแทบอดใจไม่ไหวอยากจะวาดรูปของหนานซ่งที่เพิ่งได้มาใหม่ เขารีบจัดการงานให้เสร็จ เมื่อถึงเวลาก็เลิกงาน

เขาอยากเตรียมของขวัญที่พิเศษให้หนานซ่ง ชิ้นเดียวในโลก

ในหัวใจคิดแต่อยากอ้อนภรรยาให้ดีใจ

สำหรับตระกูลโจ๋อะไรนั่น เขาทิ้งมันไว้ข้างหลังตั้งนานแล้ว ลืมจนหมดเกลี้ยง

ถึงหน้าประตูบ้าน ก็เห็นเสิ่นหลิวซูยืนอยู่ข้างกำแพง ถึงนึกเรื่องที่โจ๋เจิ้งเหยาถูกตีจนขาหักขึ้นได้ จู่ ๆ ก็รู้สึกแย่

ใบหน้าของเขาหงุดหงิด

เสิ่นหลิวซูถูกปิดประตูใส่หน้าอีกครั้ง ขมวดคิ้วพิงผนังสูบบุหรี่ ในใจหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

ได้ยินเสียงจอดรถ เห็นยวี่จิ้นเหวินเดินเข้ามา เขาถึงยืนตัวตรง ใบหน้าอ่อนเพลียเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออก “อาจิ้น”

ไม่พูดไม่ได้ว่า หลังจากที่ถูกเรื่องต่าง ๆ โจมตีอย่างไม่ขาดสาย เห็นได้ชัดว่าเสิ่นหลิวซูแก่ขึ้นมาก ผมขาวเกือบจะหมด

“คุณมาทำไมอีก?”

ยวี่จิ้นเหวินมองเขาอย่างไร้อารมณ์ เหมือนกับมองคนแปลกหน้า

เสิ่นหลิวซูฝืนยิ้มมุมปาก แล้วพูดเสียงอ่อน “พ่อโทรหาแม่ของลูก เป็นเบอร์เปล่า”

“แม่เปลี่ยนเบอร์โทรแล้ว” ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างไม่แยแส “แต่ไม่ใช่ว่าหลบคุณหรอกนะ คุณไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น”

เสิ่นหลิวซูสายคลุมเครือ “ลูกพาพ่อเข้าไปพบแม่หน่อยได้ไหม พ่อ...มีเรื่องอยากจะขอร้องแม่เขา”

“ขอร้องแม่? คุณมีสิทธิอะไรขอร้องเธอ?”

ยวี่จิ้นเหวินเหมือนได้ฟังนิทานก่อนนอน เขาสีหน้าเฉยชา “ตอนนี้แม่ของผมไม่ได้เกี่ยวข้องใด ๆ กับคุณแล้ว แล้วก็ไม่มีจิตใจเมตตาสักนิด คนที่อยากเจอแม่เยอะขนาดนั้น คุณถือว่าตัวเองเป็นใคร? ผมรู้ ว่าคุณมาเพื่อเรื่องของโจ๋เจิ้งเหยา ผมบอกคุณอย่างชัดเจนว่า แม่ของผมไม่มีทางไปข้อร้องสามีของเธอเพื่อพี่ชายภรรยาปัจจุบันของอดีตสามีหรอก ตระกูลโจ๋ทำอะไรกับแม่ไว้บ้าง คนอื่นไม่รู้ แต่เป็นไปได้เหรอที่คุณจะไม่รู้? ผมไม่รู้เลยว่า คุณมีหน้าอะไรมาข้อร้องแม่?”

คำพูดเป็นชุด ทิ่มแทงหัวใจของเสิ่นหลิวซูจนเหมือนรังแตน

ยวี่จิ้นเหวินดึงสายตาเย็นชากลับ จะเดินอ้อมเขากลับเข้าบ้าน จู่ ๆ เสิ่นหลิวซูก็กุมหน้าอก ล้มลงไปทางยวี่จิ้นเหวิน

—

ที่โรงพยาบาล ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว มองดูผลการวินิจฉัยในมือ สีหน้าหมองคล้ำ

“คุณเสิ่นเคยได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตายมาก่อน รายงานกระเพาะอาหารก็ออกมาแล้ว สามารถยืนยันได้แล้วว่าเป็นมะเร็ง เซลล์มะเร็งแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว...”

ดูท่าก่อนหน้านี้ที่ติงเหมาพูดว่าเสิ่นหลิวซูจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานเป็นเรื่องจริง

ตอนนั้นติงเหมาดูออกว่า หัวใจและกระเพาะของเขามีปัญหา แต่คิดไม่ถึงว่าจะร้ายแรงถึงขั้นนี้

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหายวี่เฟิ่งเจียว บอกสถานการณ์ของเสิ่นหลิวซู

ยวี่เฟิ่งเจียวเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ เพียงแค่พูดเรียบเฉยประโยคหนึ่ง “รู้แล้ว”

*

โจ๋เยว่โทรหาเสิ่นหลิวซูยังไงก็โทรไม่ติด ร้อนใจเหมือนกับมดบนกระทะร้อน

“เป็นยังไงบ้าง? ด้านหลิวซูสำเร็จหรือไม่สำเร็จ? ขาของพี่ใหญ่รอนานขนาดนั้นไม่ได้ ถ้าไม่รีบรักษาก็จะต่อไม่ติดแล้ว!”

แม่โจ๋บ่นอยู่ข้างหูโจ๋เยว่ เธอเป็นผู้หญิงอยู่ในโอวาทจะไปรู้เรื่องอะไร โจ๋เซวียนอยู่ที่ประเทศ T ติดต่อไม่ได้ ถึงติดต่อได้ก็เหลือบ่ากว่าแรง

ตอนนี้คนที่สามารถพึ่งพาได้ มีเพียงแต่โจ๋เยว่เท่านั้น

หนานซ่งเซ็นสัญญาเสร็จก็ไปเที่ยวกงสีหูบินกับชีจิงจิงและเฮ่อเสี่ยวเหวิน แล้วถ่ายภาพชุดหนึ่ง

จากนั้นก็ทานอาหารเที่ยงด้วยกัน ถึงได้กลับบริษัท

ถ่ายรูปก็เหนื่อยเหมือนกัน เธอสวมรองเท้าส้นสูงตลอดช่วงเช้า เมื่อเข้าห้องทำงาน เธอก็ถอดรองเท้าส้นสูง เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ

รู้สึกสบายขึ้นมากในทันที

เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก หนานซ่งพูดเสียงดัง “เข้ามา”

หลู่เหิงยกกล่องเข้ามา “ประธานหนานครับ พัสดุของคุณครับ”

“พัสดุ?” หนานซ่งตะลึง “ฉันไม่ได้ซื้อของอะไรนี่

ลู่เหิงพูด “ใบสั่งเขียนว่าส่งมาจากเมืองเป่ย ผู้ส่งคือยวี่ ผมคิดว่าน่าจะเป็นคุณยวี่ส่งให้คุณ ก็เลยรับมอบแทนคุณครับ”

จากนั้นเขาพูดเสริมอีกประโยค “พัสดุตรวจสอบเรียบร้อย ไม่มีของอันตรายอะไร”

ก่อนหน้านี้หนานซ่งถูกกลั่นแกล้งอยู่พักหนึ่ง บริษัทมักได้รับพัสดุอันตราย มีใบมีด ปลอกคอสุนัข แม้แต่หนูตายกับคางคกตายก็ยังมี

หนานซ่งหยิบกรรไกรแกะออก มีรองเท้าแตะหลายคู่อยู่ในกล่องของขวัญที่สะอาดสะอ้าน รองเท้าแตะหลากหลายรูปแบบ ฤดูใบไม้ผลิฤดูร้อนฤดูใบไม้ร่วงฤดูหนาวมีครบหมดทุกรุ่น

หลู่เหิงเหลือบมอง “รองเท้าแตะ ประธานยวี่มักตอบสนองความชอบของคนอื่นได้”

ในกล่องของขวัญยังมีการ์ดใบหนึ่ง หนานซ่งหยิบขึ้นมา ด้านบนเขียนว่า—

【เดินเหนื่อยแล้วก็พักหน่อย หวังว่ารองเท้าน่ารักพวกนี้จะนำพา ‘ความสบาย’ มาให้เธอ —จิ้นที่รักเธอที่สุด】