สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 509

อร้าย~~~

หนานซ่งมองที่ลายเซ็นท้ายสุดของการ์ด ขนลุกจนตัวสั่น ผู้ชายคนนี้ทำไมน้ำเน่าขนาดนี้

มีคำเขียนหมายเหตุที่มีประโยชน์มากอยู่ด้านล่าง: (รองเท้าฉันให้คนทำความสะอาดแล้ว สวมใส่ได้เลย)

หนานซ่งเลือกรองเท้าแตะหูกระต่ายขนปุยสีชมพูคู่หนึ่งสวมใส่ เหมือนกับเหยียบนุ่น นุ่ม ๆ สบายมาก

“เป็นยังไง สวยไหม?” เธอถามหลู่เหิง

หลู่เหิงมองดู รู้สึกว่ารองเท้าแตะคู่นี้คล้าย ๆ กับรองเท้าแตะของหลานสาวอายุหกขวบของเขา นี่ประธานยวี่เลี้ยงดูประธานหนานเป็นลูกสาวเหรอ?

“สวยครับ แต่ดูไร้เดียงสาไปหน่อย “หลู่เหิงพูดความจริง

หนานซ่งเงยหนามองเขา

หลู่เหิงรู้สึกได้ถึงความหนาวที่มาถึง จึงรีบแก้คำโดยไว “แต่รองเท้าไร้เดียงสาขนาดไหนเมืองสวมใส่บนเท้าของประธานหนาน ก็มีมูลค่าขึ้นมาทันที”

การประจบสอพลอนี้เต็มไปด้วยจุดบกพร่อง แถมดูขัดกันนิดหน่อย แต่หนานซ่งกลับพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

เธอเอียงคอมองอยู่สักพัก “อืม ฉันก็รู้สึกแบบนั้น”

หลู่เหิง: “...”

คุณดีใจก็พอ

หนานซ่งอยากจะลองรองเท้าแตะคู่อื่น เห็นหลู่เหิงยังยื่นบื้ออยู่ตรงนั้น ก็รู้สึกเกะกะนิดหน่อย

“มีเรื่องอะไรอีก?”

หลู่เหิงรู้สึกได้ถึงความรำคาญและความรังเกียจ จีบรีบพูดขึ้น “อ่อยังมีอีกเรื่องครับ มีข่าวมาจากเมืองเป่ย ว่าโจ๋เจิ้งเหยาถูกคนตีขาหัก”

หนานซ่งตกอยู่ในภวังค์การลองสวมรองเท้าแตะ เธอถามแบบลวก ๆ “โจ๋เจิ้งเหยาคือใคร?”

“...พ่อของโจ๋เซวียน พี่ชายของโจ๋เยว่”

“อ่อ”

หนานซ่งถึงได้เงยหน้า ขมวดคิ้ว “เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ? เขาขาหัก?”

“ใช่ครับ โจ๋เจิ้งเหยาลงทุนล้มเหลว ติดหนี้ด้านนอกเยอะมาก พวกเงินกู้นอกระบบไปดักรอ ตีจนเขาขาหัก ตอนนี้อยู่ที่คลินิกแพทย์แผนจีนซูฉือ กำลังคิดหาวิธีต่อคิวของคุณหมอติง อยากจะให้เขาช่วยดู ได้ยินว่าตระกูลโจ๋ให้เสิ่นหลิวซูไปหาคุณนายยวี่ อยากจะใช้เส้นสาย”

หนานซ่งพูดอย่างเหยียดหยาม “คิดเพ้อเจ้อนะ ก่อนหน้านี้พวกเขาดูถูกอาจารย์ของฉัน พูดว่าเขาเป็นแค่หมอธรรมดา ๆ ตอนนี้ทำไมถึงหน้าด้านกล้ามาขอร้องถึงที่? อาจารย์ของฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ไม่ใช่ใครก็รักษาให้ คุณน้ายวี่ก็ไม่มีทางใช้เส้นให้ตระกูลโจ๋”

“พูดได้ถูกต้องมากครับ”

หลู่เหิงก็ตกใจกับการกระทำหลายอย่างของตระกูลโจ๋ อวดตัวเองว่าเป็นตระกูลผู้มีความรู้ นี่มันตระกูลหน้าไม่อายมากกว่าไหม?

“ไม่ต้องสนใจพวกเขา วิถีแห่งสวรรค์คือการกลับชาติมาเกิด คนชั่วได้รับโทษเป็นธรรมชาติ ตระกูลโจ๋ก็ถึงจุดจบแล้ว”

หลู่เหิงพูดจบก็ออกไป หนานซ่งเปลี่ยนรองเท้าขนปุยสีกากีอีกคู่หนึ่ง ด้านบนมีแครอทน่ารักสองหัว

ความสุขของเด็กผู้หญิงเกิดได้ง่ายมาก

เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น ยวี่จิ้นเหวินโทรมา

หนานซ่งยิ้มมุมปาก หางเสียงสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว “มีอะไร~”

“ได้รับรองเท้าแล้วยัง?” เสียงของยวี่จิ้นเหวินเคร่งขรึม แล้วก็มีความแหบแห้งนิดหน่อย

หนานซ่งตอบ “อืม” อย่างหยิ่ผยอง “ทำไมซื้อเยอะขนาดนี้ นายซื้อเป็นล็อตเหรอ?”

“อืม” ยวี่จิ้นเหวินพูดเสียงเบา “ซื้อเป็นล็อตราคาถูก”

“...”

หนานซ่งมองดูโลโก้ดังที่พิมพ์อยู่ใต้รองเท้า พูดในใจว่าประโยคนี้จะให้คนอื่นได้ยินไม่ได้ ไม่แน่คนที่แค้นคนรวยอาจจะถือมีดหั่นผักไปแทงเขาได้

หลังจากล้อเล่นเสร็จ ยวี่จิ้นเหวินถึงได้พูดอย่างจริงจัง “เตรียมไว้หลายคู่ เธอเอาไว้เปลี่ยนที่ห้องทำงาน”

หนานซ่งตอบเสียงเบา หลายคู่ขนาดนี้ วันหนึ่งเปลี่ยนคู่หนึ่งก็ยังเปลี่ยนได้เป็นครึ่งเดือน

กำลังจะถามเขาเรื่องตระกูลโจ๋ ก็ได้ยินเสียงพยาบาลดังขึ้น

หนานซ่งกำลังอึ้งกับความเลิ่กลั่กของตัวเอง ยวี่จิ้นเหวินกลับหัวเราะเบา ๆ “เสี่ยวซ่ง เธอปลอบใจคนไม่เป็นจริง ๆ”

“...”

“แต่ได้ยินเสียงเธอ ฉันก็สบายใจแล้ว”

อันที่จริงสำหรับยวี่จิ้นเหวินนั้น หนานซ่งพูดอะไรกับเขาก็ไม่สำคัญ สำคัญตรงที่เธอยินยอมที่จะคุยกับเขา

ไม่ว่าเธอพูดอะไร เขาก็ชอบฟัง

ยวี่จิ้นเหวินเก็บโทรศัพท์ลง แล้วไปจ่ายเงินค่าแอดมิชชั่น จากนั้นก็กลับไปที่ห้องพักคนไข้ พยาบาลพูดว่า “คุณยวี่คะ คุณพ่อของคุณฟื้นแล้วค่ะ”

ยวี่จิ้นเหวินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เสิ่นหลิวซูลืมตาขึ้นมองเขา ดวงตาคู่สวยที่สะกดใจสาวนับพันเมื่อตอนวัยรุ่น ถูกกาลเวลาแต่งแต้มจนขุ่นมัว

“ทำเอกสารอยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาลให้แล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินเอาใบเสร็จเป็นปึกวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง แล้วใช้แจกันดอกไม้ทับไว้ “ผมให้พยาบาลช่วยแจ้งครอบครัวของคุณแล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็คงมาถึง”

พวกเขา แน่นอนว่าหมายถึงตระกูลโจ๋

เสิ่นหลิวซูพูดเสียงอ่อนเพลีย “รบกวนลูกเลย อันที่จริงไม่ต้องแอดมิชชันหรอก พ่อรู้ว่าเวลาของตัวเองไม่เยอะแล้ว รักษาโรคต่อไปก็เปลืองเงินเปล่า”

ยวี่จิ้นเหวินไม่บอกว่าได้หรือไม่ได้ “เรื่องนี้คุณเจรจากับคนในครอบครัวของคุณ ผมไม่มีสิทธิก้าวก่าย”

เขาหันหลังจะเดินออกไป เสิ่นหลิวซูเรียกเขาอยู่ด้านหลัง “อาจิ้น...”

ยวี่จิ้นเหวินหยุดนิ่ง “มีธุระอะไรอีกไหม?”

เสิ่นหลิวซูมองเขา แทบจะขอร้อง “ให้แม่ของลูกมาดูพ่อหน่อยได้ไหม? พ่ออยากเจอเธอสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี...”

“ไม่จำเป็นหรอก”

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างเย็นชา “พวกคุณไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว เธอไม่มีความจำเป็นต้องดูแลคุณ หวังว่าต่อไปคุณจะไม่มารบกวนเธออีก ต่างคนต่างดูแลตัวเองเถอะ”