สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 633

หลังจากเรื่องเมื่อครู่จบไปไม่ได้นาน กู้เหิงก็มาเคาะประตู และบอกว่าการประชุมได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ขอเชิญประธานหนานไปที่ห้องประชุมด้วย

หนานซ่งรับคำ แล้วลุกออกไปจากโซฟา เพื่อเติมเครื่องสำอาง

กู้เหิงที่มองหนานซ่งเติมลิปสติกอยู่ ก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา เขาหันไปบ่นกับยวี่จิ้นเหวิน "อิจฉาประธานยวี่จังเลยครับที่ได้อยู่กับประธานหนานทุกวันแล้วก็ทั้งวัน ผมเองก็อยากอยู่กับภรรยาของผมบ้าง"

ถ้าไม่ได้เกิดเหตุการณ์ถึงแก่ชีวิตในครั้งนี้ ตอนนี้เขากับหนานหลินก็คงจะอยู่ระหว่างฮันนีมูนกันแล้ว ไม่ต้องมานั่งทำงานหนักแบบในตอนนี้

ยวี่จิ้นเหวินมองกู้เหิง "ฉันเองก็อิจฉานายเหมือนกัน ที่ได้ทำให้ความรักของตัวเองถูกต้องตามกฎหมาย"

ทางเขาเองยังไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นทางการปีไหนเดือนไหน ไม่รู้ว่าหนานซ่งจะยอมให้สถานะนั้นกับเขาเมื่อไหร่!

ได้ฟังสองชายหนุ่มที่ผลัดกันอิจฉาไปอิจฉามา หนานซ่งก็ปิดกระจกเข้าหากัน แล้วหันไปพูดกับกู้เหิง: "อย่าเสียใจไปเลยนะ ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้มันไม่มีทางเลี่ยงจริง ๆ รอให้ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ผ่านไปก่อน ฉันจะชดเชยให้นายกับหลินหลินด้วยการให้วันหยุดยาวเพิ่ม"

ได้ยินแบบนี้ ดวงตาของกู้เหิงก็เป็นประกายทันที "คุณเป็นคนพูดเองนะครับ ต้องทำตามที่พูดนะครับ!"

หลังจากเติมหน้าเสร็จ หนานซ่งก็เปลี่ยนมาสวมรองเท้าส้นสูง หญิงสาวที่ดูอ่อนแอต่อหน้ายวี่จิ้นเหวินเมื่อครู่ กลายเป็นท่านประธานสาวที่มีอำนาจล้นมือในทันที

หนานซ่งหันไปพูดกับยวี่จิ้นเหวิน: "ฉันไปประชุมก่อนนะคะ คุณอยู่คนเดียวไปก่อนนะ"

"ได้ เธอไปเถอะ"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า

ปากพูดบอกให้เธอไป แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมือ ตอนที่หนานซ่งกำลังจะเดินออกไป ก็โดนเขาดึงกลับไปอีก

?

เธอชะงักไปเล็กน้อย พอสบตากับดวงตาที่ทั้งสีเข้มและเป็นประกายของเขา เธอก็เข้าใจได้ในทันที ริมฝีปากของเธอยกยิ้มขึ้น เธอเข้าไปจูบเขา

กู้เหิงร้อง "โอ๊ะโอ" ออกมา แล้วเอามือปิดตาพร้อมขอตัวออกไปก่อน

"เด็กดี" หนานซ่งลูบศีรษะของยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินมองมือของเธอแล้วค่อย ๆ ก้มศีรษะลงมา เหมือนกับสุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวโต ที่กำลังใช้สายตาส่งคำอำลาให้แก่เจ้าของ

-

วันนี้เป็นวันที่หยางเคอเข้ามารับตำแหน่งผู้อำนวยการวันแรก หนานซ่งในฐานะประธานใหญ่แล้วก็คนที่แนะนำให้เขาเข้ามาทำงาน ก็เลยต้องมาช่วยดูแลเขาก่อน

ในที่ประชุม เธอแนะนำหยางเคอให้บอร์ดผู้บริหารฟัง เธอรู้จักประสบการณ์ในชีวิตของเขาดีราวกับว่าเขาเป็นคนในครอบครัว

หยางเคอที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกยิ้มอยู่ตลอด เขายังพูดขึ้นเบา ๆ ว่าหนานซ่งรู้จักชีวิตของเขาดีกว่าที่เขารู้จักตัวเองอีก ดูเหมือนว่าเธอเองจะทำการบ้านมาอย่างดี

รอจนหนานซ่งแนะนำจบ หยางเคอเองก็ลุกขึ้นมาแนะนำตัวเองอีกครั้ง เพื่อแสดงให้เห็นถึงอนาคตที่เขาวาดหวัง และความมั่นใจของเขา

การประชุมในครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น

หลังจากที่การประชุมจบลงแล้ว ทุก ๆ คนก็ต่างพากันเดินออกไป หนานซ่งถามหยางเคอ "พอใจกับห้องทำงานของคุณไหมคะ?"

พูดถึงชีจิงจิง ใบหน้าหล่อเหลาของหยางเคอก็ดูท้อแท้ขึ้นมา เขาทำหน้าราวกับคนที่หมดหนทาง "ทุกครั้งที่เหมือนว่าผมเริ่มเข้าใกล้เธอได้อีกหน่อย เธอก็มักจะถอยไปหนึ่งก้าวเสมอ เธอรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างเธอกับผม ผมเข้าใจนิสัยเธอดี แล้วก็ไม่อยากจะบังคับเธอมากเกินไป ก็เลยต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติอย่างนี้ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำยังไงดี"

"นี่เป็นเรื่องปกติมาก ผู้หญิงที่เคยเจ็บมาจากการแต่งงานหรือความรักครั้งก่อน มักจะมีปราการปกกันตัวเองโดยอัตโนมัติ ต่อให้เธอรู้ว่าคุณจริงใจกับเธอ เธอเองก็คงไม่กล้าเปิดใจตัวเองง่าย ๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะต้องเจ็บปวดเป็นครั้งที่สอง ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้จิงจิงไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว เธอยังมีลูกด้วย ถ้าเธอจะระแวงหน้าระแวงหลังก็คงไม่แปลก"

หนานซ่งพยายามบอกเขาว่าอย่าใจร้อน

หยางเคอพยักหน้า "ผมเข้าใจ เรื่อย ๆ แล้วกันครับ รอมาได้ตั้งหลายปีแล้ว รอเพิ่มอีกหน่อยก็คงไม่เป็นไร"

ทั้งสองคนยังคุยกันต่ออีกนิดหน่อย ค่อยกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

ช่วงที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังรอหนานซ่ง เขาก็ไม่ได้ทำตัวว่าง เขาเคลียร์งานของตัวเองโดยไม่ได้ว่อกแว่กไปไหน

ในตอนที่หนานซ่งผลักประตูเข้ามา ก็เห็นว่ายวี่จิ้นเหวินกำลังนั่งหันหลังให้เธออยู่ที่โต๊ะทำงาน เขากำลังใช้ปากกาขีดเน้นข้อความอยู่

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสแล็คสีดำ กำลังนั่งอยู่ตรงนั้น บ่าไหล่กว้าง เอวสอบ มองจากด้านหลังทั้งหมดเกิดเป็นรูปสามเหลี่ยมที่สมบูรณ์แบบ ใบหน้าด้านของเขาดูดีราวกับเทพบุตร

ภาพผู้ชายที่กำลังตั้งใจทำงาน มันทั้งหล่อแล้วก็มีแรงดึงดูดมากที่สุดแล้ว

หนานซ่งเห็นว่ายวี่จิ้นเหวินยังไม่วางปากกาลงเสียที เธอเลยตั้งใจทำทุกอย่างให้เสียงเบา แล้วเดินไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม เธอยกมือขึ้น พร้อมจะวางมือของตัวเองลงบนไหล่ของเขา

ในตอนที่มือของเธอกำลังแตะไหล่เขา ข้อมือของเธอก็ถูกเขาจับเอาไว้ แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนโลกของเธอหมุนเคว้ง อยู่ ๆ เธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอ จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย "แมวป่าตัวนี้มาจากไหนกัน จะซุ่มทำร้ายคนอื่นใช่ไหม?"