สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 634

หนานซ่งพิงอกยวี่จิ้นเหวิน หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักๆ สองครั้ง

เธอแสร้งทำเป็นใจเย็น เลิกคิ้วเล็กน้อย “ฉันแค่อยากลองปฏิกิริยาเธอ”

ทั้งๆ ที่โดนเขาจับได้ ไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหาแต่ยังตำหนิเขาอีก

ในใจยวี่จิ้นเหวินรู้สึกขำมาก โน้มตัวลงไปจูบปากเธอแรงๆ หนึ่งที

แค่จูบไม่พอ เขายังยึดเขตแดน ช่วงชิงลมหายใจของเธอทั้งหมด

หนานซ่งโดนเขาอุ้ม ยกร่างกายขึ้นมา ปรับท่วงท่าให้อยู่ตำแหน่งสบาย จะได้สะดวกในการแบกรับจูบอันลามกซุกซนจากเขา

แค่จูบนานสักพัก เมื่อเธอรู้สึกใกล้จะพอแล้ว เขาก็ยังไม่ปล่อยเธอ จูบจนกว่าเธอจะหายใจไม่ออก

“……” หนานซ่งหายใจเข้าลึกๆ ไม่กี่ครั้ง รู้สึกตัวเองเกือบจมน้ำ

สมองเธอขาดออกซิเจน มองยวี่จิ้นเหวินด้วยสายตาขาดโฟกัส นานสักพักกว่าจะหาเสียงตัวเองกลับมา “นายจะบ้าหรือไงฮะ?”

เธอเกือบโดนเขากิน

รอยยิ้มมุมปากยวี่จิ้นเหวินค่อนข้างร้ายกาจ ใช้ปลายจมูกถูปลายจมูกเธอ “ลงโทษเธอไง”

หนานซ่ง： “……”

ช่วงนี้เธอทำดีกับเขาเกินไปหรือเปล่า นิสัยเสียอย่างเห็นได้ชัด

กำลังจะเถียงเขาอย่างเต็มที่ จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไม่คิดว่ากู้ฟางจะโทรมา หนานซ่งรับสายด้วยความประหลาดใจ “น้าฟาง?”

กู้ฟางทางนั้นพูดอะไรบางอย่าง สีหน้าหนานซ่งเปลี่ยนไป นั่งตัวตรงในอ้อมแขนยวี่จิ้นเหวิน

“โอเค เราจะไปเดี๋ยวนี้”

วางสายเสร็จ ยวี่จิ้นเหวินเห็นสีหน้าหนานซ่งแปลกๆ จึงรีบถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

หนานซ่งมองยวี่จิ้นเหวิน เม้มปากเล็กน้อย “น้าฟางบอกว่า สถานการณ์อาจารย์มู่ไม่ดี ถ้าเรามีเวลาให้ไปที่กระต๊อบหน่อย”

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินดังนั้น ดวงตาก็ลุ่มลึก คิ้วขมวดแน่น

ถึงแม้ในโทรศัพท์กู้ฟางจะไม่ได้พูดถึงสถานการณ์ของมู่โจว แต่เธอโทรหาพวกเขาด้วยตัวเอง แสดงว่าไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ

ระหว่างทางไปกระต๊อบ ยวี่จิ้นเหวินก็ขมวดคิ้วแน่น จิตใจไม่สงบ หงุดหงิดไม่สบายใจ

หนานซ่งรู้ว่าเขาเครียดและเป็นห่วง จึงจับมือเขาตลอดเวลา

รถจอดที่ใต้ตีนเขา ยวี่จิ้นเหวินจูบมือหนานซ่งขึ้นเขา ไปถึงประตูกระต๊อบ เขาก็รีบกดกริ่งประตูสองครั้ง

“มาแล้วเหรอ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากด้านในประตู

ประตูเปิดออก ใบหน้าที่เผยให้เห็นสู่สายตา ทำให้ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งตกใจ

“ซ่งซี?”

หนานซ่งมองซ่งซีที่ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่ คิ้วก็ขมวดแน่น

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ซ่งซีเหมือนรู้ว่าพวกเขาจะมา ใบหน้าก็ไม่ได้ประหลาดใจสักนิด แค่เปิดประตู “เข้ามาสิ ท่านอาจารย์กับอาจารย์แม่รอพวกเธออยู่ข้างใน”

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งโดนเคาะหนักๆ เหมือนกลอง

ท่านอาจารย์กับอาจารย์แม่?

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งมองหน้ากัน เห็นแววตาประหลาดใจของกันและกัน

ซ่งซีไม่ได้มาคนเดียว เจี่ยงฟานก็มากับเธอ

บางทีอาจจะเพราะซ่งซีทำให้พวกเขาตกใจเกินไป เมื่อเห็นเจี่ยงฟานในกระต๊อบ หนานซ่งก็ไม่รู้สึกประหลาดใจเลยด้วยซ้ำ

เจี่ยงฟานยืนบริเวณราวบันได ลำคอขยับเล็กน้อย ทักทายหนานซ่ง “เสี่ยวซ่ง”

หนานซ่งตอบ “อืม” ด้วยสีหน้าเรียบๆ ไม่ได้สื่อสารอะไรกับเขา เข้าไปในห้องพร้อมกับยวี่จิ้นเหวิน เพื่อเยี่ยมอาจารย์มู่

กู้ฟางนั่งข้างเตียง กำลังป้อนยาให้มู่โจว เห็นยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งเข้ามา ก็หันไปทักทาย “มาแล้วเหรอ?”

เพิ่งกดโทรออกไป ข้อมือก็ถูกจับเอาไว้

หนานซ่งเงยหน้า สบตาเรียวเย็นชาคู่หนึ่งของซ่งซี

เธอพูดน้ำเสียงเย็นชา “ท่านอาจารย์บอกว่าไม่อยากเจอหล่อน เธอจะให้แม่เธอมาทำไม? หล่อนมาแล้ว จะรักษาเขาให้หายได้ไหม?”

หนานซ่งชักข้อมือกลับมาจากมือซ่งซี ดวงตาเย็นชาคู่หนึ่งสบตากับเธอ พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“รักษาหายไหม เธอไม่ได้เป็นคนตัดสินสักหน่อย อีกอย่าง เธอเป็น ‘ลูกศิษย์’ มาจากไหน?”

มุมปากซ่งซียิ้มเล็กน้อย “แน่นอนว่าฉันเป็นศิษย์อาจารย์มู่ พูดตามตรง ก่อนวันนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันมีรุ่นพี่ด้วย”

เธอมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินไม่เงยหน้าด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากรู้จัก “รุ่นน้อง” อะไรทั้งนั้น

หนานซ่งแค่เห็นซ่งซีเป็นนักเรียนที่เคยเรียนวาดภาพกับมู่โจวเท่านั้น ขี้เกียจที่จะสนใจ ตอนนี้เธอโฟกัสแค่อาการป่วยของมู่โจว

ทักษะทางการแพทย์ของแม่ดีกว่าเธอ บางทีหล่อนอาจจะมีวิธีก็ได้

หนานซ่งโทรหาลั่วอิน เพิ่งโทรออกไป โทรศัพท์ก็ถูกซ่งซีแย่ง แล้วโยนออกไป

“เธอทำอะไร?” หนานซ่งลุกพรวด โมโหแล้ว

ซ่งซีมีดวงตาที่เฉี่ยว “ท่านอาจารย์ฉันบอกว่าไม่อยากเจอคนนอก เธอหูหนวกเหรอ?”

เจี่ยงฟานจะเดินไปเก็บ ซ่งซีหันมาตะโกนเสียงดัง “ไม่ให้เก็บ!”

เส้นเลือดหนานซ่งที่ขมับสองข้างกระตุกสองครั้ง ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ไม่ตั้งใจจะเสแสร้งอีกต่อไป จะฉีกหน้ากับเธอแล้ว

เธอโกรธจัด กำลังจะแสดงความไม่พอใจ ประตูก็มีเสียงเสียงเย็นชาทรงพลังดังขึ้นมา “เธอว่าใครเป็นคนนอก?”

ทุกคนมองไปที่ประตู เห็นร่างสูงของลั่วอินปรากฏที่ประตู ด้านหลังมีหนานหนิงซงตามมาด้วย

ลั่วอินย่ำรองเท้าส้นสูงก้าวยาวๆ เข้ามา หยิบโทรศัพท์หนานซ่งขึ้นมา แล้วกวาดตามองไปที่ซ่งซี

“เธอเป็นใครโผล่มาจากไหน? ที่นี่เธอมีสิทธิพูดเหรอ?!”