สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 756

ซูยินไม่ได้อยู่เฝ้าฟู่ยวี่ในตอนกลางคืน ยวี่จิ้นเหวินอยู่ต่อและวิดีโอคอลหาหนานซ่ง

เพื่อแจ้งให้เธอทราบว่าซูรุ่ยได้ให้ ฟู่ยวี่ซูยินคบกันแบบเปิดเผย และฟู่ยวี่ยังเป็นขโมยจูบแรกของซูยินไป!

ยวี่จิ้นเหวินมองฟู่ยวี่ด้วยสายตาเหยียด "แกล้งเด็ก "

หนานซ่งประณามในวิดีโอ "วัวแก่กินหญ้าอ่อน!"

ฟู่ยวี่ยิ้มด้วยท่าทางภาคภูมิใจ "แล้วแต่พวกเธอจะพูดอะไร ถ้าโกรธก็คือแพ้" ท่าทางของเขาดูน่าหมั่นไส้

หนานซ่งมองไปที่รูปลักษณ์ของ ฟู่ยวี่และเหล่ตามอง "ที่รัก ช่วยฉันจัดการเขาหน่อย"

“โอเค” ขณะที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะยกมือ ฟู่ยวี่ก็ขมวดคิ้วและพูดอย่างลำบากใจ “อย่าเลย ผมได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ อย่าทำให้มันแย่ไปกว่านี้เลย”

หนานซ่งขี้เกียจคุยกับ ฟู่ยวี่ดังนั้นเขาจึงวางสายและโทรไปหา ซูยิน

คืนนี้ซูยินมีวิชาเลือก อันที่จริงเธอขอลาแล้ว คืนนี้เธอไม่ไปเรียนก็ได้ เธอกลับไปเรียนเพื่อ "หนี" แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด แต่เมื่อคิดถึงจูบอันอบอุ่นและยาวนานในห้องผู้ป่วย เธอก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้

เมื่อก่อนเห็นคนจูบกัน นึกว่าเป็นแค่การจูบที่ปาก

แต่วันนี้...มันช่างหอมหวานเหลือเกิน

ความรู้สึกนั้น พูดออกมาไม่ถูก มันอธิบายไม่ถูก เหมือนกินไดฟุกุสตรอว์เบอร์รีที่นุ่มอร่อย เหมือนกินเค้กช็อกโกแลตที่นุ่มละมุนลิ้น เหมือนดื่มอะไรสักอย่างภายใต้แสงแดด น้ำพุร้อนจากภูเขาอุ่นๆ ใสๆ หวานๆ... สรุปมันคือรสที่เธอชอบ

โดยพื้นฐานแล้ว เธอรู้สึกงุนงงระหว่างออกจากชั้นเรียน และระหว่างทางกลับหอพักหลังเลิกเรียน เธอเดินใจลอยไปตลอดทาง

เธอไม่ได้ยินเพื่อนร่วมห้องพูดกับเธอจนเพื่อนร่วมห้องดึงแขนของเธอและกระซิบที่หูของเธอ: "ยินยิน, ดาวโรงเรียน มาหาเธอ!"

หา?

ซูยินเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง และเห็นเด็กชายตัวใหญ่ในชุดลำลองสีขาวพิงจักรยานเสือภูเขาใต้ต้นไม้ ราวกับกำลังรอใครสักคน

“เขาจะมาหาฉันทำไม ฉันไม่รู้จักเขาสักหน่อย”

ซูยินไม่ตอบ เธอถือหนังสือและเดินไปข้างหน้าโดยก้มศีรษะลงเล็กน้อย อวี๋หยางงเรียกเธอว่า "ซูยิน"

เขายกมือขึ้นเพื่อดึงข้อมือของเธอ แต่ซูยินก็รีบหลบ ปล่อยให้เขาดึงออกโดยเปล่าประโยชน์

ซูยินมองเขาอย่างเย็นชา "คุณกำลังทำอะไร"

"..."

อวี๋หยาง คว้าแขนกลางอากาศและได้รับการปฏิบัติด้วยคิ้วที่เย็นชา ซูยินรีบยกมือขึ้น

“เปล่า ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร อย่าเข้าใจผิด ผมแค่จะมาถามอะไรคุณ”

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศนั้นดูน่าอาย เพื่อนร่วมห้องก็ชี้ไปที่ซูยิน แสดงว่าพวกเขาควรออกไปก่อน

ซูยินพยักหน้าแล้วหันไปมองอวี๋หยางด้วยท่าทางเย็นชาและไม่แยแส "มีเรื่องอะไร รีบบอกมา"

อวี๋หยางยังเป็นถึงดาวประจำมหาลัย พ่อเขาเป็นรองประธานและแม่ของเขาเป็นแพทย์ทางนรีเวช เขามีภูมิหลังทางครอบครัวที่โดดเด่น ทันทีที่เขาเข้ามหาวิทยาลัย เขาก็กลายเป็นคนดัง มีเฉพาะซูยินเท่านั้นที่เย็นชาใส่เขาและเข้าใจยากจริงๆ

"ผมขอเพิ่ม WeChat ของคุณไป แต่มันไม่ผ่าน คุณยังไม่ได้รับผมเป็นเพื่อน"

ในขณะนี้ โทรศัพท์ดังขึ้นและมีข้อความปรากฏขึ้น ซูยิน คลิกแล้วเห็นว่ามาจากอาของเธอและถามเธอว่าเธอออกจากชั้นเรียนหรือยัง

ซูยินรีบตอบกลับไปและบอกว่ากำลังออกจากชั้นเรียน กำลังกลับไปที่หอพักและจะโทรหาเธอในภายหลัง

อาและหลานกำลังคุยกันอยู่ ขณะที่ยวี่จิ้นเหวิน

พยาบาลที่ปฏิบัติหน้าที่เปลี่ยนบาดแผลให้ฟู่ยวี่และขอให้เขาขยับตัวน้อยลง หลังจากที่พยาบาลจากไป ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองไปที่ ฟู่ยวี่

“จูบก็ทำแผลฉีดได้ นายมันน่าทึ่งจริงๆ”

ฟู่ยวี่เหงื่อออกจากความเจ็บปวดและจ้องไปที่เขา "นายเอาแต่ยืนพูดไม่ปวดหลังหรือไง ฉันบาดเจ็บสาหัสถึงขนาดขยับนิดขยับหน่อยมันก็เจ็บแผน"

หลังจากเล่นมุกตลกไปบ้างแล้ว ยวี่จิ้นเหวินก็พูดอย่างเคร่งขรึม: “เรื่องพี่น้องของคุณฉันจัดการให้หมดแล้ว คนตาย ผู้บาดเจ็บ ผู้ถูกเนรเทศ แต่ครอบครัวฟู่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก และยังมีอีกหลายสิ่งที่รอนายอยู่ “หาวิธีรับมือมัน อาการบาดเจ็บก็ดูแลมันอย่างดี”

“ฉันรู้” ฟู่ยวี่เอนตัวพิงหัวเตียงด้วยสีหน้าครุ่นคิด ดวงตาของเขามืดลง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ผ่อนคลายการแสดงออกของเขาและพูดกับ ยวี่จิ้นเหวินว่า “ไม่เป็นไร ฉันมีหมอซูเป็นภรรยา ดังนั้นอย่ากลัวเลย”

"..."

ยวี่จิ้นเหวินกลอกตาและเพิ่งมีแฟนสาว ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงดังเอี๊ยด

โทรศัพท์ดังขึ้น ยวี่จิ้นเหวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายจากคุณลุงใหญ่ ยวี่จิ่นเฉิง

คุณลุงใหญ่เป็นคนที่ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจะไม่โทรมา เขาสะดุ้งตกใจ รีบกดรับสายแล้วเรียก "ท่านลุง"

ยวี่จิ่นเฉิงถามเขาว่าเขาอยู่ที่ไหนและอยู่กับ หนานซ่งไหม

ฟังน้ำเสียงของลุงผิดปกติ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกประหม่าลุกขึ้นยืนและพูดว่า "ตอนนี้ผมอยู่ที่เมืองหรง เสี่ยวซ่ง ยังถ่ายทำที่ซีอานและเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เกิดอะไรขึ้นลุงใหญ่ มีอะไรเกิดขึ้น?"

ยวี่จิ่นเฉิง กล่าวว่า: "เราหาตัว ซ่งซีเจอแล้ว เธอกลับมาที่ เมืองตงเจิ้น แล้วมีข่าวออกมา เธอต้องการเกลี้ยกล่อมเซียวเอิน ให้รวมสามกลุ่มแดงฟ้าดำเข้าด้วยกันอีกครั้ง ซึ่งหมายความว่า..."