สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 854

หนานซ่งเคยชินกับคำพูดที่ทำให้ผู้อื่นประหลาดใจของแม่ตั้งนานแล้ว

แต่จู่ ๆ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ หนานซ่งก็รู้สึกว่าสมองถูกเปิดออกอย่างไรอย่างนั้น เธอเงยหน้ามองไปทางลั่วอิน

เธอพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แม่ แม่รู้ได้ยังไง?”

แม้ว่าจะคนเป็นแม่จะรู้จักลูกดีแค่ไหน แต่นี่มันน่าทึ่งเกินไปไหม

หนานซ่งรู้สึกว่าแม่ของเธอไม่ได้เหมือนกับพยาธิตัวกลมในท้องเธอ แต่กลับเหมือนพยาธิในสมองเธอมากกว่า

จากนั้นสิ่งที่ลั่วอินพูดต่อไปก็ทำให้เธอประหลาดใจมากยิ่งกว่า

“พวกเราได้รับรูปภาพของเหยียนซีแล้ว”

หนานซ่งถลึงตาโต อะไรนะ?

ภายในรถ สีหน้าของทั้งสามคนเคร่งขรึมมาก มีเพียงแต่ยวี่จิ้นเหวินที่ยังคงมึนงงไม่เข้าใจสถานการณ์

“พี่สะใภ้ใหญ่...เสียชีวิต...แล้วไม่ใช่เหรอ?”

พวกพี่ชายของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินเคยเจอมาหมดแล้ว พวกพี่สะใภ้เขาก็รู้จักหมด มีเพียงแต่พี่สะใภ้ใหญ่ที่เขาไม่เคยเจอ แต่เคยได้ยินมาบ้าง

ตระกูลเชลบี้มีคำสาปแช่งอย่างหนึ่ง ก็คือพวกผู้ชายของตระกูลเชลบี้แรงอาฆาตรุนแรงเกินไป การลงโทษจะตกไปที่ภรรยาและลูก ๆ ของพวกเขา

คุณย่า คุณแม่ของลั่วจวินหัง ถูกศัตรูฆ่าตาย แล้วเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ

เมื่อมาถึงตัวเขา ลั่วจวินหังจึงไม่คิดที่จะแต่งงาน จนกระทั่งได้พบกับเหยียนซี เขาจึงเปลี่ยนความคิด

มีความรักอย่างหนึ่งเรียกว่าหัวใจโหยหา

ลั่วจวินหังเป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้อย่างเคร่งครัดมากตั้งแต่ยังเด็ก มีเพียงครั้งเดียวที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ นั่นก็คือเหยียนซี

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจสุดท้าย แม้แต่พิธีปลดประจำการทหารเขาก็ไม่ได้เข้าร่วม ลั่วจวินหังนองเลือดกลับมา เขารีบไปหาเหยียนซีในทันที

“ผมจะขอคุณแต่งงาน ในวันนี้คุณกล้าที่จะแต่งงานกับผมไหม?”

เหยียนซีมองดูเขา แล้วยิ้มทางกลางหมู่ดอกไม้ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างแรง “ค่ะ!”

ประโยคเดียว คำเดียว งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่

ตอนนั้นหนานซ่งยังเด็กอยู่ เธอเห็นพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่เคียงบ่าเคียงไหล่กัน เธอคิดว่านั่นคือความรักที่สวยงามที่สุด

เพราะว่าพี่ใหญ่ที่เคร่งขรึมมาโดยตลอด ในวันที่แต่งงานกลับยิ้มยังกับคนบ้า

หลังจากแต่งงาน พี่ใหญ่ก็ประคบประหงมพี่สะใภ้ใหญ่ไว้ในอุ้งมือ

และพี่สะใภ้ใหญ่เหยียนซี เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สุดที่หนานซ่งเคยเจอมาในชีวิต ความอ่อนโยนของเธออยู่ในกระดูก ราวกับสายน้ำ

แต่เพราะเป็นผู้หญิงอ่อนโยนเช่นนี้ ในส่วนลึกก็มีความแข็งแกร่งเช่นกัน

ในตอนที่ความอันตรายมาถึง เธอเด็ดเดี่ยวแน่วแน่กันกระสุนอยู่ด้านหลังลั่วจวินหัง ทำให้ถูกยิง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หัวใจของพี่ใหญ่ก็ถูกผนึกไว้

หนานซ่งไม่เคยเห็นเขายิ้มอีกเลย

พี่สะใภ้ใหญ่ไม่อยู่แล้ว

นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาทุกคนรับรู้ แต่ไม่กล้าที่จะพูดถึง

แต่วันนี้ เธอกลับเห็นพี่สะใภ้ใหญ่บนกระเช้าลอยฟ้า จู่ ๆ เธอก็ปรากฏตัวขึ้นและหายตัวไปในทันที เหลือเพียงแต่เงาที่คลุมเครือ

ในตอนนั้น เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าซ่งซีพลิกตกจากราวบันไดลงไปหรือไม่

และในตอนนี้ จู่ ๆ แม่ก็พูดประโยคน่าตกใจแบบนี้...หัวใจของหนานซ่งเต้นเหมือนกลองขึ้นลง

สีหน้าของลั่วอินเคร่งเครียดไม่น้อยกว่าเธอ เธอหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมา แล้วหยิบรูปภาพออกมา

หนานซ่งรับมา แล้วเห็นรูปถ่ายของพี่สะใภ้ใหญ่เหยียนซีเต็มตัว หน้าด้านข้าง แผ่นหลัง และหน้าตรง...มีรูปจากทุกมุม

และก็ถูกแอบถ่ายในสถานที่แตกต่างกัน พื้นหลังและแสงที่แตกต่างกัน

หนานซ่งมองดู แล้วขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ส่งมาเหรอ?”

ลั่วอินพูดอย่างเรียบ ๆ “พูดอย่างถูกต้องก็คือเซียวเอินส่งมา”

“เซียวเอิน?”

เพราะว่าความเป็นไปได้ทั้งสองข้อนี้เป็นไปได้น้อยมาก เหมือนกับว่าข้อไหนก็ไม่น่าเชื่อถือ

แต่กลับเชื่อถือได้เพียงข้อเดียว

“แน่นอนว่าหนูหวังว่าพี่สะใภ้จะยังไม่ตาย...”

ขณะที่หนานซ่งพูดก็รู้สึกจุกในลำคอ เพราะว่าปืนหลายกระบอกบนกระเช้าลอยฟ้านั้นยิงมาที่เธอ เห็นได้ชัดว่าต้องการชีวิตของเธอ ถ้าหากเป็นพี่สะใภ้ใหญ่จริง ๆ ต่อให้เธอตกอยู่ในเงื้อมมือของเซียวเอิน พี่สะใภ้ก็ไม่มีทางยิงเธอ และเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยซ่งซีฆ่าเธอ

แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้จริง ๆ

เธอไม่เชื่อไม่ได้

หนานซ่งอุดอู้ จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เธอนั่งตัวตรง “พี่ใหญ่ล่ะ เขารู้เรื่องรูปภาพไหม?”

ถ้าพี่ใหญ่รู้ว่าพี่สะใภ้ใหญ่ยังไม่ตาย ไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองยังไง

แล้วจะทำยังไง

ลั่วอินตอบรับ “เซียวเอินก็ส่งรูปไปให้เขาแล้ว”

หนานซ่งดวงตาเป็นประกาย หัวใจเต้นแรง “งั้นเขา...”

“อาหังกำลังเดินทางกลับมา” ลั่วอินถอนหายใจเบา ๆ “เขานั่งเฮลิคอปเตอร์กลับมาเมืองหนาน เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว”

ไม่สนใจอะไรแล้ว

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินมองตากัน สามารถทำให้พี่ใหญ่ไม่สนใจอะไร ก็มีแต่พี่สะใภ้ใหญ่เท่านั้น

หลายปีผ่านไปขนาดนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ยังคงเป็นจุดอ่อนของพี่ใหญ่ เพราะว่าเขาไม่เคยลืมเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

หนานซ่งถามลั่วจวินหัง “พี่ใหญ่ พี่คิดถึงพี่สะใภ้ใหญ่มากที่สุดตอนไหน?”

ลั่วจวินหังพูด: “ไม่มีตอนที่คิดถึงมากที่สุด มีแต่คิดถึงตลอด”

คิดถึงทุกเวลาทุกวินาที

ความคิดถึงฝังลึกในกระดูก