สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 143

“ไม่ใช่” สายตาของต้วนเทียนหยาสั่นเครือเล็กน้อย แต่เขาก็หาข้อแก้ตัวได้อย่างรวดเร็ว “เบอร์มือถือนั้นฉันปิดใช้บริการไปแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันมีเบอร์ใหม่แล้ว เธอบันทึกเบอร์โทรใหม่ของฉันได้เลย”

พูดจบเขาก็ปลดล็อกโทรศัพท์แล้วยื่นให้เฟิงเชียนเสวี่ย…

“ทำไมต้องเปลี่ยนเบอร์ด้วยล่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามโพล่งออกมา แต่เธอก็นึกเหตุผลขึ้นได้อย่างรวดเร็ว “เบอร์ก่อนนั้นมีสาวๆหลายคนมีใช่ไหมล่ะ”

“เมื่อก่อนฉันไม่อยากห่างจากช่อดอกไม้งามเลย แต่ตอนนี้จะไม่ทำอีกแล้ว” ต้วนเทียนหยายืนยันทันทีว่า “ในอนาคตฉันจะเป็นของเธอเพียงคนเดียว!”

“ฉันไม่เชื่อหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างเย็นชา

“ฉันขอสาบาน!” ต้วนเทียนยกมือขึ้นมาสาบานว่า “ถ้าในอนาคตฉันไปพัวพันกับสาวอื่น ขอให้ฉันไร้สมรรถภาพทางเพศ!”

“หึ!” เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นใบหน้าท่าทางที่จริงใจของเขา ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก เธอบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเขาไว้และกำลังคิดว่าจะบันทึกชื่อว่าอะไรดี

ต้วนเทียนหยาสังเกตเห็นความลังเลของเธอ ก็เลยพูดหยอกล้อออกไปด้วยรอยยิ้ม “บันทึกว่าพ่อของลูกสิ”

เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับใจสั่นเล็กน้อย เธอมองเขาอย่างลึกซึ้ง “นายชอบเด็กไหม”

“ขอแค่เธอเป็นคนให้กำเนิดให้ฉัน ฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละ” ต้วนเทียนหยากุมมือของเธอแล้วถามหยั่งเชิงว่า “ถ้างั้น…คืนนี้เธอไม่กลับไปได้ไหม”

“อย่าทำเป็นเล่นน่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยชักมือของกลับอย่างหงุดหงิด “ฉันมีธุระที่บ้าน!”

“เอ่อ ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้พวกเรา…”

“ขับรถดีๆ”

ในใจเฟิงเชียนเสวี่ยกำลังกังวลกับอาการของเย่ว์เย่ว์ ดังนั้นเขาจึงไม่มีอารมณ์ไปหยอกล้อกับต้วนเทียนหยา

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาไม่ใช่หนุ่มบาร์โฮสต์และยังชอบเด็ก สองประเด็นนี้โดนใจเธอมากจริงๆ!

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เด็กๆได้รับการกระตุ้น พวกเขาอยากมีพ่อมาตลอด เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกไม่สบายใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจังว่าเด็กควรรู้จักกับพ่อหรือไม่…

รถขับไปที่หน้าหมู่บ้าน เฟิงเชียนเสวี่ยบอกกับต้วนเทียนหยาว่า “โอเค จอดรถตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอง”

“ให้ฉันไปส่งเธอ…” ต้วนเทียนหยากำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก

‘นี่นายเอารถของฉันออกไปอีกแล้วหรือ’ เยี่ยเจิ้นถิงถามอย่างไม่อ้อมค้อม

“แค่ยืมมาใช้เถอะ” ต้วนเทียนยาพูดอย่างขำๆ “รถทั้งหมดของผมอยู่ที่อีเกิ้ลคันทรี่ และยังไม่ได้ส่งกลับมา…”

‘รถคันอื่นนายสามารถขับไปได้ แต่นายจะขับคันนี้ไม่ได้’ เยี่ยเจิ้นถิงตะโกนอย่างเย็นชา ‘เอารถกลับมาคืนเดี๋ยวนี้!’

“โอเคโอเค ผมจะเอาไปคืนพี่เดี๋ยวนี้แหละ” ต้วนเทียนหยาไม่กล้ากวนโมโหเขา “อย่าโกรธ ไม่โมโห!”

หลังจากวางสายลง ต้วนเทียนหยาก็โทรไปหาพี่ชายตง “บาร์ยังไม่ปิดใช่ไหม”

“ยังหรอก ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง”

“รอฉันก่อน เดี๋ยวเอาของไปส่ง”

ต้วนเทียนหยาขับรถไปถึงบาร์ DTT ยื่นกระเป๋าของเฟิงเชียนเสวี่ยให้พี่ชายตง “แค่บอกเธอว่าเธอเลิกงานแล้วลืมไว้ อย่าให้เธอรู้ว่าฉันเป็นคนเอามาให้นะ”

“เข้าใจแล้ว!”