สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 144

เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูรีบพาเย่ว์เย่ว์ไปเข้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลสำหรับเด็ก ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มสี่สิบแล้ว แต่ที่แผนกฉุกเฉินยังมีคิวยาวอยู่

เฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนกำลังจะตายจากความวิตกกังวล เธอจึงขอให้แม่จูนั่งลงบนเก้าอี้โดยให้อุ้มเย่ว์เย่ว์ไว้บนตัก แล้วตัวเธอเองก็ไปต่อแถวเพื่อลงทะเบียน

“ตอนที่ฉันออกมาต้าเป่ากับเอ้อร์เป่ายังไม่หลับ ฉันเลยไม่รู้ตอนนี้ลูกทั้งสองคนเป็นอย่างไรบ้าง”

แม่จูป้อนน้ำให้เย่ว์เย่ว์แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกังวลถึงเด็กสองคนที่อยู่บ้าน

“พวกเขาทั้งสองคนดูแลตัวเองได้ อย่ากังวลไปเลย”

ในความเป็นจริงเฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่สบายใจเช่นกัน ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็กอายุสามขวบครึ่ง แม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะมีร่างกายที่แข็งแรง แต่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ที่บ้านเลยเธอก็ยังไม่วางใจ

“ฉันกำชับเจ้านกแก้วซื่อเป่าให้ดูแลพวกเขาแล้ว” แม่จูพูดโพล่งออกมา “ไม่รู้ว่าวันนี้เจ้าซื่อเป่ามันเป็นอะไร อยู่แต่ในกรงตลอดไม่ออกมาเลย ตอนเย็นหลังจากที่คุณไปแล้ว มันเพิ่งจะออกมาหาเย่ว์เย่ว์”

“อืม มีซื่อเป่าอยู่เป็นเพื่อน พวกเขาคงมีความสุขมากขึ้น”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปข้างหน้าอย่างกังวล ยังมีคิวยาวอยู่มากและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวของพวกเธอ

“โธ่ ถ้าก่อนหน้านี้ฉันหาหมอประจำครอบครัวมาดูก็คงดี มันจะมีปัญหาตรงไหนกัน”

แม่จูถอนหายใจ…

เฟิงเชียนเสวี่ยเล่าถึงครอบครัวเฟิงในอดีตที่ไม่เคยต้องไปรอคิวที่โรงพยาบาลเมื่อป่วย มีหมอเชี่ยวชาญประจำตระกูล และถ้าอาการร้ายแรงถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล พวกเขาก็จะไปโรงพยาบาลเอกชนระดับสูง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องต่อคิวเลย

สรรพสิ่งยังคงเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ทั้งหมดล้วนกลายเป็นอดีตไปแล้ว

จู่ๆเฟิงเชียนเสวี่ยก็คิดได้ว่า เหลยอวี่ทิ้งข้อมูลติดต่อของเธอไว้ก่อนหน้านี้ แล้วบอกว่าหากมีปัญหาด้านสุขภาพ สามารถติดต่อเธอได้ตลอดเวลา

เฟิงเชียนเสวี่ยลังเลอยู่เล็กน้อย ถ้าเธอติดต่อเหลยอวี่ เยี่ยเจิ้นถิงก็จะรู้น่ะสิ…

ช่างเถอะ รออีกหน่อยแล้วกัน

“หม่ามี๊ หนู…”

ขณะที่เย่ว์เย่ว์กำลังจะพูด จู่ๆเธอก็อาเจียนออกมา

“โอ้พระเจ้า…” แม่จูรีบเช็ดทำความสะอาดให้เย่ว์เย่ว์

“ซานเป่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเข้าไป ใช้มือข้างหนึ่งเช็ดทำความสะอาด และอีกข้างหนึ่งตบหลังเย่ว์เย่ว์เบาๆ “ซานเป่าไม่ต้องกลัว หม่ามี๊อยู่นี่แล้ว”

เมื่อมองไปที่คิวยาวข้างหน้าก็ทำเอาเฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะเป็นบ้าแล้ว ฉันควรทำอย่างไรดี ฉันจะทำอย่างไรดี

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่เย่ว์เย่ว์ที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ สีหน้ายิ่งดูแย่ลงเรื่อยๆ เธอรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงมาที่หัวใจ เธอดูแลไม่ได้ขนาดนั้น จึงหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเหลยอวี่

ถือสายไม่นานก็มีคนรับ “คุณเฟิง?”

“คุณหมอเหลยคะ ฉัน…ลูกของเพื่อนฉันป่วย ตอนนี้ที่โรงพยาบาลเด็กมีผู้ป่วยฉุกเฉินเยอะมากเกินไป พวกเธอรอคิวนานมากแต่ก็ไม่ถึงสักที ตอนนี้เด็กอยู่ในอาการวิกฤต คุณพอจะช่วยได้ไหมคะ…”

“คุณเฟิงไม่ต้องกังวลไปนะคะ ให้เพื่อนของคุณมาที่โรงพยาบาลเด็กของฉัน เดี๋ยวฉันรับเป็นคนไข้ของฉันเอง”

“โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะ แล้วที่อยู่คือ?”

“ฉันจะส่งไปให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ”

โทรศัพท์วางสายไปแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูก็รีบนั่งรถไปที่โรงพยาบาลของเหลยอวี่

โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ห่างกันแค่สามกิโลเมตร ไม่ไกลมาก

ในรถ เฟิงเชียนเสวี่ยกระซิบกับแม่จูว่า “แม่จู เดี๋ยวอีกสักครู่ คุณบอกว่าเย่ว์เย่ว์เป็นหลานของคุณนะ…”