สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 158

“สมองคุณน่ะ ทำจากอะไรกันแน่”

เยี่ยเจิ้นถิงใช้ข้อนิ้วเคาะหัวของเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนเตาะแตงโม

เฟิงเชียนเสวี่ยได้สติและรีบอธิบาย "คนๆ นั้นดูเหมือนคุณมาก แถมเขากำลังขับรถของคุณและก็สวมหน้ากากแบบเดียวกับคุณ ฉันก็เลย..."

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอจึงถามทันทีว่า "ทำไมเขาถึงขับรถของคุณ หมายเลขทะเบียนเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้น แม้ว่าหน้ากากจะเลียนแบบได้ แต่เลขทะเบียนรถก็ทำไม่ได้..."

“คุณเลยจำผิดคนงั้นสินะ” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วและเยาะเย้ย “เกือบจะโดนติแล้วไหมล่ะ!”

“ไม่ ไม่…” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบส่ายหัว “เขายังไม่ได้แตะต้องตัวฉันเลย…”

“ถ้าไม่ใช่ว่าฉันตามไปทัน...”

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงคิดเรื่องนี้ เขาก็โกรธจัด เขาบีบแก้มเธออย่างแรง และจูบเธออย่างดุเดือด...

“อุ้ย...” เฟิงเชียนเสวี่ยดิ้นรนอยู่ครู่หนึง ก่อนร่างกายจะจำนนต่อหัวใจ

จูบของเขารุนแรงราวกับพายุ เหมือนการลงโทษด้วยความแค้น

ราวกับว่าต้องการลบลมหายใจของคนอื่นทั้งหมดออกจากตัวเธอ...

ทั้งยังอยากประทับรอยเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอีกด้วย

เฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะหายใจไม่ออกเพราะนั้นร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนเขา ปล่อยเขาให้ร้องขอ

ผ่านไปสักพัก ลมหายใจของเขาก็แรงขึ้น และมีปฏิกิริยาอื่น ในร่างกายของเขาอีกด้วย

หัวใจของเธอเต้นแรง ผลักเขาออกด้วยความกลัว

เขาปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจ ใช้มือข้างหนึ่งจับใบหน้าของเธอ นิ้วหัวแม่มือของเขาถูริมฝีปากสีแดงบวมของเธอเบา ๆ เปลวไฟแห่งความปรารถนาพุ่งพล่านอยู่ในดวงตาของเขา และกระซิบด้วยเสียงแหบแห้ง…

“แค่ครั้งนี้ ครั้งสุดท้าย ถ้าคุณทำพลาดโง่ ๆ แบบนี้ในอนาคต ผมจะไม่สนใจคุณจริงๆ!”

“อืม” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพูดอย่างเศร้าใจ “ฉันจะไม่พลาดแล้ว ฉันจะไม่มีทางจำผิดคนอีก”

เธอพึ่งรู้ก็ตอนนี้เอง เขาไม่เหมือนคนอื่นจริงๆ ต่อให้ลักษณะท่าทางจะคล้ายขนาดไหน แต่ลมหายใจและกลิ่นกายที่พิเศษของเขา แล้วยังมีแววตากับน้ำเสียงนั่นอีก ไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย

เขาคนนี้มีเพียงคนเดียวในโลกจริงๆ

“เธออยากให้ฉันเป็นอะไร” เยี่ยเจิ้นถิงไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้กับเธออย่างจริงจังมาก่อน

"อะไรก็ได้ แค่นายมีอาชีพธรรมดาทั่วไป” เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งตารอ "แม้แต่คนขับแท็กซี่ คนส่งอาหาร เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พนักงานบริษัท ได้หมดเลย…

"..."

ต้วนเทียนหยาขมวดคิ้ว ดูเหมือนเธอจะยังเชื่อมโยงเขากับตัวตนที่แท้จริงของเขาได้ถูก

ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยเกมนี้ก็ยังสามารถเล่นต่อได้...

“โอเค ไปนอนได้แล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิงลุกขึ้นอย่างกระทันหัน แล้วอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยไปนอนลงบนเตียง

ขณะเฟิงเชียนเสวี่ยกำลังดึงผ้าห่ม เธอบังเอิญไปเกี่ยวผ้าเช็ดตัวของเขาหลุด และพบว่าร่างกายเขาเปลือยเปล่า เธออายจนหน้าแดงและรีบขยับไปด้านข้าง...

เฟิงเชียนเสวี่ยถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที เหมือนกรงที่กักขังเธอเอาไว้ “อย่าขยับ อยู่นิ่งๆ ตอนนี้ผมยังคุมมันไหวอยู่ แต่ถ้ายังไปยุ่งกับมันละก็ คุณตายแน่ ！