สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 159

เฟิงเชียนเสวี่ยกอดแขนของเขาอย่างเชื่อฟังและไม่กล้าขยับอีก

เธอคงจะเหนื่อยเกินไป และในไม่ช้าเธอก็ผล็อยหลับไป กอดเขาอย่างแผ่วเบา น่ารักเหมือนลูกแมว...

เยี่ยเจิ้นถิงนอนไม่หลับ เขามองลงไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขาและขมวดคิ้วเล็กน้อย

ร่างกายของเธอสวย ทุกจุดสมบูรณ์แบบทุกตารางนิ้วของผิวเนียนราวกับน้ำนม

ตอนนี้แค่อยู่ใกล้เขา

เขาจะไม่กระสับกระส่ายได้อย่างไร?

แต่เขาสัมผัสเธอไม่ได้...

เขาค่อยๆ ดึงแขนออก ไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเย็น วิดพื้นอีกร้อยครั้ง จากนั้นเขาก็ลดความเร็วลง ห่อด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำ และนอนบนโซฟาโดยตรง

อยู่ห่างๆเธอไว้จะได้ไม่อึดอัด...

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเขาอยู่เคียงข้างเขา รู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษหรือไม่ หลังจากประสบกับเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงหลับได้หลับลึกมาก

ทันทีที่รุ่งเช้า ลืมตาขึ้น และหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานก็สว่างขึ้นเล็กน้อยแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยสัมผัสหมอนข้างเธอโดยไม่รู้ตัว...

แล้วคนล่ะ?

ไม่เห็นแล้ว

เธอพลิกตัวลุกขึ้นนั่งทันที ตะโกนเสียงดัง “โฮสหนุ่มๆ!”

ไม่มีการตอบรับใดๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยห่อผ้าเช็ดตัวและสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง แต่ก็ยังไม่มีใครเห็น

มีข้อความโพสต์อิทอยู่บนกระจก และเธอก็มองเข้าไปใกล้ ๆ มันคือข้อความของเขา—

ฉันไปก่อนล่ะ เสื้อผ้าที่เตรียมไว้สำหรับคุณอยู่ในตู้เสื้อผ้า คุณสามารถให้พวกเขาไปส่งอาหารเช้าที่ห้องได้ หลังจากอาหารเช้า ผู้จัดการจะจัดรถเพื่อส่งคุณไปทำงาน!

วาดรูปโฮสหนุ่งทิ้งท้ายไว้บโพสต์อิท

เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะออกมาเมื่อมองดูลายมือและหัวเป็ด เธอก็รู้สึกอบอุ่นมากในหัวใจของเธอ...

อันที่จริง นอกจากอาชีพนี้แล้ว เขาเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว

แต่……

พวกเขาทั้งสองไม่เพียงแต่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกันเท่านั้น แต่ในสายตาของพวกเขา น้ำเสียง ท่าทางการเดิน หรือแม้แต่อารมณ์ที่เปล่งออกมาจากร่างกายของพวกเขาด้วย...

เธอต้องแน่ใจในเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด และอย่าเล่นด้วยเสียงปรบมือจากเขา

แต่ขณะนี้เธอต้องจัดการกับสร้อยทับทิมก่อน...

มิฉะนั้นเขาจะถูกบังคับให้ลงนามในข้อตกลงชำระหนี้และจะไม่มีอนาคตในชีวิตนี้!

เฟิงเชียนเสวี่ยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และกำลังจะไปที่บริษัท

ในเวลานี้ จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายของแม่จู: "คุณหนู ฉันเจอสร้อยข้อมือเส้นนั้นแล้ว..."

“จริงเหรอ เจอที่ไหน?”

“เดี๋ยวก็กลับมาเห็นเองแหละ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูเวลานั้น ตอนนี้เพิ่งหกโมงครึ่ง เธอลงไปชั้นล่างและนั่งแท็กซี่กลับบ้านทันที

“แม่...” เย่ว์เย่ว์วิ่งจากระยะไกลและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ยชี้ไปที่ระเบียงและพูดอย่างต่อเนื่องว่า “เสี่ยวซื่อเป่า มันแย่ แย่มากเลย…”

เพราะตื่นเต้นเกินไป ใบหน้าที่อวบอิ่มของเย่ว์เย่ว์ จึงเป็นสีแดง ตาโตของเธอเหมือนองุ่นสีม่วงเปิดกว้าง ปากของเธอบึ้ม และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้...