สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 172

“จริงเหรอคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้ามองเยี่ยจวิน ก่อนหน้านี้เคยพบเจอเยี่ยจวินแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่ได้สนใจอะไรมาก ตอนนี้พอดูดีๆ อยู่ๆ ก็นึกออก

วันแรกที่เธอจากชนบทมาที่ไห่เฉิง รถแท็กซี่ที่นั่งมาไปชนเข้ากับรถโรลส์-รอยซ์ เรธ ตอนนั้น คนที่นั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับ…เหมือนจะเป็นเยี่ยจวินนี่เอง!

เฟิงเชียนเสวี่ยหน้าถอดสี มาคิดดูอีกที…

ถ้าคนที่อยู่ข้างที่นั่งคนขับคือเยี่ยจวิน งั้นผู้ชายบาดเจ็บและมีรอยสักที่เอวที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังก็ต้องเป็นเยี่ยเจิ้นถิง!

ตอนนั้นที่เธอเห็นรอยสักนั่น เธอเองก็สับสนมึนงงเหมือนกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายที่เป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ถึงได้นั่งรถหรูขนาดนั้น

ต่อมาเธอได้เจอกับเข้าที่บาร์แสงจันทร์ ยังคิดว่ารถคันนั้นเป็นรถของเศรษฐีนีที่เลี้ยงเขาเสียอีก…

พอมาคิดๆ ดู ตนเองช่างไร้เดียงสาจริง!

ความจริงตั้งแต่ต้นจนจบ เยี่ยเจิ้นถิงคือโฮสหนุ่ม สองคนนี้เหมือนกันขนาดนี้แท้ๆ แต่เธอยังถูกหลอกเหมือนลูกไก่ในกำมือ…

แต่เธอคิดไม่ตกเลย เขาจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน

เดี๋ยวนะ ตอนนั้นเธออยู่กับลูกๆ สามคน เยี่ยจวินเห็นลูกของเธอไหมนะ?

ถ้าเกิดว่าเห็น งั้น…

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ่งคิดยิ่งสับสนวุ่นวาย ยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ

“คงจะจำผิดคน ขอโทษครับ”

เยี่ยจวินพูดเสร็จ ก้มหัวคำนับแล้วเดินจากไป

เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามให้ตนเองสงบลง รีบออกจากห้องท่านประธานไป เธอไปล้างหน้าที่ห้องน้ำพนักงาน จัดการกับอารมณ์ของตนเอง…

ตอนนั้นที่รถทั้งสองคันชนกัน เยี่ยจวินแค่มองเธอจากที่ไกลๆ คงจะมองไม่ชัดนัก อีกอย่าง เด็กๆ ทั้งสามก็อยู่บนรถ ต่อให้เขาเห็นเธอจริงๆ ก็คงจะไม่เห็นเด็กๆ หรอก

นอกจากนี้ ต่อให้หลักฐานทุกอย่างจะบอกว่าเยี่ยเจิ้นถิงก็คือโฮสหนุ่ม แต่ไม่เห็นรอยสัก ก็ยังยืนยันไม่ได้ ในเมื่อเขาเกิดความรักต่อเธอ อยากจะยืนยัน ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

พอคิดแบบนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็สูบลมหายใจเข้า ทำใจให้สบายแล้วออกไปทำงาน

เหวินลี่ตีไหล่เธอเบาๆ แล้วจึงกลับไปทำงานต่อ

เฟิงเชียนเสวี่ยเก็บของ เตรียมที่จะกลับ แต่ไปเห็นเยี่ยเจิ้นถิงพาเยี่ยจวินและบอดี้การ์ดอีกสองคนเข้าลิฟต์ VIP ไปอย่างรีบร้อน เธอจึงรีบตามไป…

“นี่เป็นลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธาน เชิญออกไปครับ” บอดี้การ์ดพูดเสียงต่ำ

เยี่ยจวินส่งสายตา บอดี้การ์ดคนนั้นจึงรีบถอยไป

ขณะนั้น ประตูลิฟต์ได้ปิดไปลงแล้ว เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้วมองเฟิงเชียนเสวี่ย “มีธุระ?”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างกลัวๆ กัดริมฝีปากล่าง พูดเสียงเบาว่า “เรื่องสร้อยนั่น ฉันอยากคุยกับนายหน่อย”

“พูด” เยี่ยเจิ้นถิงทำท่าทีเย็นชา

“เรื่องมันเป็นแบบนี้…” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายง่ายๆ “ที่จริงฉันทำสร้อยข้อมือของไป๋ลู่หาย เธอจะให้ฉันชดใช้ ฉันชดใช้ไม่ไหว ก็เลยเอาสร้อยมัดจำให้เธอชั่วคราว พวกเราสัญญาไว้แล้ว รอฉันหาสร้อยข้อมือเจอก็จะเปลี่ยนกลับมา ตอนนี้ฉันหาเจอแล้ว…”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” เยี่ยเจิ้นถิงพูดขัดเธอ “ที่ฉันจะเอาคือสร้อยเพชรทับทิม!”