สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 174

“กรุณาเซ็นรับด้วย!” พนักงานส่งของเตือนอีกครั้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเซ็นรับเเล้วหยิบของขวัญกลับบ้าน

“หม่ามี๊ใครส่งของขวัญมา”

ลูกทั้งสามคนล้อมวงเข้ามาอย่างประหลาดใจ

เป็นคุณอาที่พวกหนูไม่รู้จักคนหนึ่ง…….

เฟิงเชียนเสวี่ยจิตใจสับสนถ้าหากเยี่ยเจิ้นถิงเป็นโฮสจริงๆ เขาก็คือพ่อของเด็กๆ

เขารู้ความจริงเเล้วเหรอ ไม่งั้นทำไมถึงส่งของขวัญมาที่บ้านของเธอ?

“ของขวัญอะไร?รีบเปิดดูเลย”

ลูกทั้งสามคนจ้องมองด้วยดวงตากลมโตเหมือนองุ่น ใบหน้าเต๋มไปด้วยความหวังที่อยากจะดูกล่องของขวัญ

ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะเปิดกล่องของขวัญดู เเกะห่อทีละชั้นทีละชั้น ห่อมาอย่างปราณีต ของขวัญอะไรกันเเน่?

ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆเเละสับสน

“ไอ๊หยา หม่ามี๊โง่จัง หนูช่วยเอง”

หลงหลงรอไม่ไหวหยิบกล่องของขวัญไปเเล้วรีบเเกะออก

เฉินเฉินยังเอากรรไกรมาช่วยอีกด้วย

เย่ว์เย่ว์ถูมือเล็กไปมาคอยอย่างมีความสุข

ในที่สุดก็เปิดกล่องของขวัญออก ข้างในเป็นกล่องสีชมพูเเละยังมีกลิ่นหอมของดอกไม้สด เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะเปิดกล่องดู เย่ว์เย่ว์ก็พุดขึ้นอย่างตื่นเต้น:“ให้หนูเปิด ให้หนูเเกะ!”

“จ๊ะจ๊ะจ๊ะ หนูมาแกะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าใจดีว่าเด็กผู้หญิงชอบเปิดของขวัญจึงยื่นกล่องของขวัญให้เย่ว์เย่ว์

เย่วเย่ว์ถือฝากล่องของขวัญสูดหายใจลึกๆ จากนั้นจึงเปิดออกอย่างเป็นพิธีการ：“เเทนทาดาเเด้น”

“ อา____”

วินาทีนั้นเองในห้องก็มีเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวของเย่ว์เย่ว์ดังออกมา……

จากนั้นหลงหลงเเละเฉินเฉินก็ร้องด้วยความตกใจ

ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกอยู่ในกรงกรีดร้องซ้ำๆ：“กลัวกลัวกลัวกลัว!”

ทันใดนั้นในบ้านก็วุ่นวายโกลาหล

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจไม่อยากเชื่อสายตาว่าของในกล่องคือ____

เฟิงเชียนเสวี่ยอุ้มเฉินเฉินเข้าบ้านปิดประตูบ้าน

“หม่ามี๊……” เย่ว์เย่ว์ร้องไห้ด้วยความตกใจใบหน้าเเดงก่ำ

หลงหลงปกป้องน้องไว้ในอ้อมอก เเสร้งทำเป็นสงบนิ่งเเละปลอบโยน：“อย่ากลัวพี่อยู่นี่เเล้ว”

“คนที่ส่งของมาเป็นใคร ทำไมคิดจะทำร้ายกับพวกเรา” เฉินเฉินถามอย่างสงสัย

“คนๆนั้น……” เฟิงเชียนเสวี่ยในใจสับสนเธอก็ไม่เข้าใจทำไมเยี่ยเจิ้นถิงถึงทำอย่างนี้

“พระเจ้าช่วยเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เวลานี้เเม่จูกลับจากจ่ายตลาดกลับมาเห็นฉากที่เกิดขึ้นก็ตกใจสติเเตก“คุณหนู ซานเป่า พวกคุณไม่เป็นอะไรใช่ใหม”

“เเม่จูรีบพาเด็กๆกลับชนบท” เฟิงเชียนเสวี่ยสงบสติอารมณ์ตัดสินใจจัดการ “รีบไปเก็บสัมภาระให้เร็วที่สุดฉันจะเตรียมรถ”

“เกิดอะไรขึ้น?” เเม่จูตกใจจนตัวสั่น “มีคนคิดจะทำร้ายพวกเราใช่ใหม มันเป็นใคร”

“ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครเเต่ฝั่งตรงข้ามมันรู้ที่อยู่ของพวกเราเเล้ว พวกเราตกอยู่ในอันตราย เเม่จูกับเด็กๆต้องออกไปเดี๋ยวนี้”

เฟิงเชียนเสวี่ยโทรศัพท์ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลุงหวัง “ลุงหวังคุณขับรถให้เช่าใช่ใหม ฉันให้คุณสองเท่า รบกวนคุณส่งเเม่จูกับเด็กๆกลับบ้านนอก”

“สองเท่า?ได้ๆๆ ฉันจะรีบไปช่วยคุณขนสัมภาระ”