สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 175

หลังจากวางสายเสร็จเฟิงเชียนเสวี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งเเล้วโทรไปให้เยี่ยเจิ้นถิง

เธอต้องถามให้ชัดเจนคนที่ส่ง‘พัสดุข่มขู่’ที่เเท้เป็นเขาใช่หรือไม่

ขณะนั้นเยี่ยเจิ้นถิงเพิ่งจะถึงสนามบินไห่เฉิงเเละกลุ่มผู้คนเขาก็เดินอย่างองอาจไปที่ลานสนามบิน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเขาก็ตกใจเล็กน้อย

เฟิงเชียนเสวี่ยเคยเเต่โทรหาโฮสหนุ่มที่เบอร์นั้น ไม่เคยโทรมาหาเขาที่เบอร์นี้

ไม่เคยเเม้กระทั่งจะเคยบอกเบอร์โทรให้เธอรู้ ทำไมจู่ๆเธอก็โทรฯมา

หรือเป็นเพราะเธอสงสัยสถานะตัวตนของเขาเลยตั้งใจทดสอบ?

วันนี้ตอนอยู่ในบริษัทเธอคงเห็นรอยสักด้านหลังของเขาไม่ชัดเจนนัก ดังนั้นต่อมาเธอถึงทำอะไรเเบบนั้น……

เจ้าตัวเล็กยังจะมาเล่นบทนักสืบอีก

เยี่ยเจิ้นถิงยิมมุมปากตัดสายโทรศัพท์

ได้ยินเสียงไม่ว่างของโทรศัพท์ เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกผิดหวังเขาไม่รับสาย หรือว่า‘พัสดุข่มขู่’ชิ้นนั้นเป็นเขาส่งมาจริงๆ?

ไม่ ไม่น่าใช่

เขาไม่มีเหตุผลที่จะทำอย่างนี้

ต่อให้รู้ว่าเธอมีเรื่องปิดบังก็ไม่น่าจะใช้วิธีสกปรกเเบบนี้ข่มขู่เด็กๆ……

หรือเป็นเพราะเขาไม่ได้เมมเบอร์ของเธอไว้เลยคิดว่าเป็นเบอร์ของคนเเปลกหน้าจึงไม่รับสาย?

พอคิดเเบบนี้เฟิงเชียนเสวี่ยรีบโทรไปให้โฮสหนุ่ม ไม่ว่าเขาจะเป็นเยี่ยเจิ่นถิงหรือไม่ต้องหาคนมาช่วยก่อนค่อยว่ากันทีหลัง……

เธอมักรู้สึกว่าคนที่ส่ง‘พัสดุข่มขู่’จะต้องลงมืออีกครั้ง……

โฮสหนุ่มก็ไม่ได้รับสาย

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูระเบียงที่โดนระเบิดอย่างรุนเเรง ในใจก็ตื่นตระหนกมาก

“หม่ามี๊พวกหนูไม่อยากเเยกจากหม่ามี๊” เย่ว์เย่ว์โผเข้าอ้อมกอดของเฟิงเชียนเสวี่ย ร่างอ้วนป้อมๆร้องไห้จนตัวสั่น “หนูกลัวจะไม่ได้เจอหม่ามี๊อีก”

ได้ยินประโยคนี้เเล้วอารมณ์ของเฉินเฉินเเละหลงหลงก็หดหู่เช่นกัน

เฉินเฉินตาเเดงดูออกว่าอยากร้องไห้เเต่ทนกัดฟันทำเป็นเข้มเเข็ง

หลงหลงเม้มปากเเน่น มือกำหมัด ตาเเดงๆพูดว่า:“หม่ามี๊ ไปกับพวกเราเถอะ เอ้อร์เป่าจะปกป้องหม่ามี๊เอง”

“หม่ามี๊รู้จ๊ะ……” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดลูกทั้งสามคนไว้เเน่นกลั้นใจพูด “หม่ามี๊รู้ว่าพวกหนูเป็นเด็กดี มีพวกหนูอยู่หม่ามี๊ก็ไม่กลัวอะไร เเต่หม่ามี๊เเค่อยากอยู่ที่นี่สืบเรื่องบางอย่างให้ชัดเเจ้ง พวกหนูต้องเชื่อใจหม่ามี๊”

เเม่จูอยู่ข้างๆปาดน้ำตาเเต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“เอาล่ะจ๊ะ รีบขึ้นรถ!” เฟิงเชียนเสวี่ยดันเเม่จูกับเด็กๆขึ้นรถ เอาเงินให้ลุงหวัง “ลุงหวังเดินทางระวังความปลอดภัยด้วยนะคะ!”

“วางใจวางใจ ฉันขับรถมาสิบกว่าปีเเล้วขับนิ่งมาก ” ลุงหวังรับเงินมาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กๆออกเดินทางกัน!”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูพวกเขาจากไป เห็นเด็กๆยังปีนที่นั่งข้างหลังมองดูเธอด้วยน้ำตาผ่านหน้าต่างรถ โบกมือให้เธอด้วยมือน้อยๆ เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้น้ำตานองหน้า