สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 194

เฟิงเชียนเสวี่ยใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะเดินออกจากประตูหลักของคฤหาสน์ได้ ด้านนอกเป็นถนนสีเขียวสายหนึ่ง มีต้นไม้ตั้งเรียงรายอยู่ทั้งสองข้างทาง มีโคมไฟที่อยู่บนต้นไม้ส่องแสงไปยังถนนที่เธอกำลังเดินจากไป

เธอเชิดอกและเดินต่อไปข้างหน้า

สายลมยามในราตรีพัดมาอย่างช้าๆ รู้สึกเย็นสบายเมื่อพัดผ่านร่างกาย เสียงร้องหวูดๆ ของกบและแมลงดังออกมาจากในป่า แสงจันทร์สาดแสงลงมาผ่านกิ่งไม้ ส่องสีสันแพราวพราวมาบนถนน ราวกับเป็นภาพวาด

ทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ ทำให้อารมณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยค่อยๆสงบลง มันยิ่งเพิ่มความแน่วแน่และตั้งใจของเธอที่จะอยู่ให้ห่างจากเยี่ยเจิ้นถิง

เธอจะไม่ยอมโดนเขาควบคุมจนกลายเป็นทาสรับใช้ให้กับปีศาจ

โบร๋ววว

จู่ๆ ก็มีเสียงร้องของสัตว์ดังออกมาจากในป่า

เฟิงเชียนเสวี่ยหยุดฝีเท้าทันที เธอยืนมองอยู่ที่เดิมด้วยความมึนงง...

เมื่อกี้เธอฟังผิดหรือเปล่านะ

ทำไมถึงได้ยินเสียงของสัตว์ป่า

ต้องฟังผิดแน่ๆ ...

เธอกำลังปิดบังชีพจรที่เต้นอย่างรุนแรงที่หน้าออกของเธอ เธอเดินไปข้างหน้าต่อ

โบร๋ววว

เสียงนั่นดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงของมันยาวและใกล้ขึ้นกว่าเดิม

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตาด้วยความตะลึง หัวใจเต้นตึกตักตึกตักอย่างบ้าคลั่ง...

ไม่หรอก จะมีสัตว์ป่าในที่นี่หรือ

ร่างกายของเธอเกรงไปหมด เธอมองไปยังรอบๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดจากในป่า......

แต่เธอยังคงหวาดกลัว

ถึงแม้ว่าเธอจะนั่งรถขึ้นเขาลงเขาทุกครั้ง แต่เธอจำได้ว่าจากคฤหาสน์ถึงถนนใหญ่อย่างน้อยที่สุดก็สิบกิโลเมตร

การเดินทางในระยะทางสิบกิโลเมตรนี้ เธอจะต้องเดินอย่างน้อยสี่ชั่วโมง...

ใครจะรับประกันได้ว่าภายในสี่ชั่วโมงนี้ สัตว์ป่าจะไม่จู่โจมเข้ามากินเธอจนหมด จนกลายเป็นเพียงกองกระดูกขาว?

พอคิดถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็เหงื่อออกและเย็นไปทั่วตัว...

เธอหันกลับไปมองคฤหาสน์ที่อยู่ไม่ไกล ระยะทางประมาณหนึ่งกิโลเมตร หากกลับไปตอนนี้ก็ยังทัน...

เธอก้าวเท้ากลับไป...

แต่ว่าเดินไปแค่สองก้าว เธอก็คิดถึงแววตาอันแสนเยือกเย็นของเยี่ยเจิ้นถิงขึ้นมา แถมยังมีนิสัยที่เผด็จการและรุนแรง เธอเกิดอาการลังเลใจ...

แบบนี้ยังจะหวังว่าตกน้ำแล้วจะไม่พังอีกเหรอ?

แปลกประหลาดซะจริง!

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะร้องไห้ ตอนนี้ไม่มีหนทางขอความช่วยเหลือ หวังเพียงพระเจ้าจะคุ้มครองให้เธอออกไปจากที่แบบนี้อย่างปลอดภัย

ยกเว้นที่เธอเคยไปหาโฮสหนุ่มเมื่อสี่ปีที่แล้ว ชีวิตนี้เธอก็ไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายอีกเลย...

คนดีย่อมได้รับการตอบแทนที่ดี....ล่ะมั้ง!

เธอภาวนาอยู่ในใจพร้อมกับเร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า...

เดินมาไม่กี่ร้อยเมตร ก็ยังไม่มีสัตว์ประหลาดใดๆพุ่งออกมา เฟิงเชียนเสวี่ยคิดว่าเมื่อสักครู่เธอคงจะฟังผิดไปเอง เธอโล่งใจขึ้นเล็กน้อย และค่อยๆเดินช้าลงเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้ จู่ๆ เธอก็พบว่าในป่ามีดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธอ...

เธอชะงักทันที เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เธอมองดวงตาสีเขียวคู่นั้นอย่างมึนงง ครุ่นคิดอยู่ในหัวว่า...

หลอนไปเอง หลอนไปเอง ต้องหลอนไปเองแน่ๆ!

เธอออกแรงกระพริบตา แล้วลืมตาอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวคู่นั้นไม่เพียงแต่ไม่หายไป แต่มันกลับเข้าใกล้ขึ้นทุกทีทุกที...

ภายใต้แสงจันทร์ เจ้าสัตว์ขนปุยย่างก้าวอย่างเยือกเย็น ค่อยๆเข้าประชิดเธออย่างช้าๆ...