สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 195

นั่นคือหมาป่า!

เฟิงเชียนเสวี่ยตัวหนาวสั่น ขนตามร่างกายลุกซู่ ขาทั้งสองข้างสั่นระรัว...

เธอถอยกลับอย่างระมัดระวัง อยากจะหนีออกไปจากที่นี่

แต่ว่า หมาป่าตัวนั้นก็เริ่มเร่งฝีเท่าขึ้น ดวงตาอันตรายเริ่มหรี่ขึ้น หน้าตาท่าทางดูดุร้าย

“อย่า อย่ากินฉัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยคร่ำควรญด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ถอยไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอก็วิ่งแจ้นกลับไป

ไม่มีเสียงอะไรตามมาด้านหลัง เฟิงเชียนเสวี่ยหันกลับไปมอง หมาป่าตัวนั้นยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทันทีหลังจากนั้นมันก็ค่อยๆ เดินตามหลังมา...

ชัดเจนมาก หมาป่าตัวนี้ไม่ได้มองเหยื่อที่อ่อนปวกเปียกอย่างเธออยู่ในสายตา

เหมือนกับแมวที่เล่นกับหนู มันรอให้เธอเหนื่อยล้า แล้วจึงค่อยจับเธอไปกิน

เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามเดินไปข้างหน้า เลื่อนกดโทรศัพท์ไปพลางๆ อยากจะโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ แต่จะกดหน้าจอเท่าไหร่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลยสักนิด

เธอร้องไห้ด้วยความกลัว เธอตะโกนออกไป “ช่วยด้วย ช่วยด้วยยย”

เสียดายที่ไม่มีใครตอบกลับเธอเลย

สถานที่ที่ไฟส่องสว่างอยู่ไม่ใกล้ก็คือคฤหาสน์ของตระกูลเยี่ย เพียงแค่วิ่งเข้าไปในนั้นก็จะปลอดภัย

เธอรู้สึกเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ...

ทำไมจะต้องโกรธเยี่ยเจิ้นถิง

ทำไมจะต้องวิ่งออกมาข้างนอกคนเดียวในตอนกลางดึก

จิตใจที่เข้มแข็งมันกินได้อย่างนั้นหรือ

ศักดิ์ศรีมันกินได้อย่างนั้นหรือ

สัญญาบ้าบออกะไรนั่น เซ็นก็เซ็น แค่รักษาชีวิตไว้ได้ จะให้เธอทำอะไรเธอก็ยอมทำทั้งนั้น

เธอยังมีลูกอีกสามคน ยังมีแม่จู ยังมีซื่อเป่าน้อย และยังมีเงินอีกตั้งหนึ่งแสนที่ยังใช้ไม่หมด...

เธอจะตายไม่ได้

โบร๋ววว เจ้าหมาป่าตัวนั้นมันหมดความอดทนแล้ว มันเริ่มวิ่งเร็วขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยหมดความกล้าหาญ เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

คฤหาสน์ของตระกลูเยี่ยอยู่ไม่ไกลจากสายตา แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งเร็วแค่ไหน มันก็ห่างจากจุดหมายออกไปทุกที...

หมาป่าตัวนั้นกลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยฟังเสียงลมที่ตามมาทางด้านหลัง ก็สัมผัสได้ถึงความดุร้ายของเจ้าหมาป่า เธอกลัวจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ตุ๊บ! เสียงหล่นลงบนพื้น

ด้านหลัง หมาป่าตัวนั้นมันอ้าปากเปื้อนเลือดออกกว้าง โบร๋ววว เสียงดังขึ้นมา

โบร๋ววว

ในป่า เงาสูงชะลูดเอามือวางป้องไว้ที่ข้างๆ ปาก เลียนแบบเสียงร้องของหมาป่า

อ้าาา เฟิงเชียนเสวี่ยแทบจะร้องกรี๊ด เธอวิ่งให้เร็วขึ้น ร้องด้วยเสียงที่สั่นเทา “ช่วยด้วย ช่วยด้วยยย”

ในที่สุดก็วิ่งมาถึงประตูหลักของคฤหาสน์ ประตูเหล็กแกะสลักสีเขียวเข้มถูกปิดอย่าแน่นหนาเพื่อกั้นเฟิงเชียนเสวี่ยไว้ด้านนอก

เธอทุบประตูอย่าสุดกำลัง ตะโกนเรียกด้วยความร้อนใจ “เปิดประตูสิ รีบเปิดประตู ข้างนอกมีหมาป่าาา”

ไม่มีใครตอบกลับเธอสักคน

บอดี้การ์ดสองสามคนยืนอยู่ไม่ไกล ยืนนิ่งเหมือนกับรูปปั้นประติมากรรม ตาไม่ไขว้เขว เหมือนกับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมา

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยยย” เฟิงเชียนเสวี่ยกระทืบเท้าอย่าร้อนใจ เธอร้องอย่างสุดชีวิต “ฉันคือเฟิงเชียนเสวี่ย รีบให้ฉันเข้าไป!”

บอดี้การ์ดพวกนั้นไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

“พวกนายเป็นอะไรไป รีบให้ฉันเข้าไปสิ!” เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะร้องไห้ “เยี่ยเจิ้นถิง เยี่ยเจิ้นถิง รีบให้ฉันเข้าไป ข้างนอกมีหมาป่าจะกินฉัน!”

“เธออยากไปเองไม่ใช่หรือไง”

เสียงพูดที่ไม่แยแสดังเข้ามา มันแฝงไปด้วยความเกียจคร้าน

เฟิงเชียนเสวี่ยมองหาเสียงนั้น เยี่ยเจิ้นถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างๆ แปลงดอกไม้ตั้งแต่แรก สวมใส่ชุดนอน มือข้างหนึ่งคีบซิการ์ มืออีกข้างหนึ่งถือแก้วเหล้า เหมือนกับไม่รู้สึกทุกข์ร้อนใดๆ