สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 236

“มิน่าเล่าพอฉันฟื้นขึ้นมาตอนนั้น เงินค่าแท๊กซี่ยังไม่มี” เฟิงเชียนเสวี่ยพึมพำเสียงเบา

“คุณไม่ได้เอ่เปรียบเธอตอนเธอไม่ได้ระวังเหรอ”

เยี่ยเจิ้นถิงหมุนโทรศัพท์บางเฉียบในฝ่ามือ ดวงตามีแววอาฆาต

“ไม่มี ไม่มีจริงๆ” เสือรีบอธิบาย “ความจริงผมไม่ใช่ผู้ชายปกติ ผมจะไปเอาเปรียบเธอได้ยังไง”

“หา” เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ “หมายความว่ายังไง?”

“ผม ผมเป็นกระเทย” เสือก้มหน้างุดอย่างเขินอาย “ไม่ชอบผู้หญิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว…”

“พรวด__”

เฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะกระอักเลือดออกมา

ในข่าวบอกว่าเธอเที่ยวผู้ชาย ดูท่าจะไม่ใช่ข่าวลือ

เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าเยี่ยเจิ้นถิงไปถึงที่นั่นก่อน…

“กระเทย ดีมาก!” แววพิฆาตในดวงตาของเยี่ยเจิ้นถิงลดลงไปเล็กน้อย เมื่อกี้เพิ่งเกือบจะฉีกเสือเป็นชิ้นๆ ตอนนี้เป็นมิตรมากขึ้นแล้ว “ปล่อยเขา!”

“ครับ!” บอดี้การ์ดก้าวไปข้างหน้าแล้วลากเสือออกไป

“ขอบคุณ ขอบคุณ…” เสือขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า

“ปล่อยพวกเราด้วยสิ” ไป๋ชิวอวี่รีบขอร้อง

“ยังไม่สารภาพให้ชัดเจน ก็จะไปแล้วเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้ว

“พวกเรา ไม่มีอะไรจะสารภาพนะ”

เฟิงซื่อหยวนงงงวย ในเมื่อสี่ปีก่อนผู้ชายคนนั้นก็คือเยี่ยเจิ้นถิง งั้นก็ไม่มีความลับอะไรแล้ว ยังจะสารภาพอะไรอีก?

“หรือว่า…”

ไป๋ชิวอวี่รู้อย่างรวดเร็ว ดูท่าเยี่ยเจิ้นถิงจะไม่รู้เรื่องของเด็กสามคนนั่น

ได้ประสบเจอผู้อุปถัมภ์ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยทำไมไม่รีบนับญาติ ทำไมต้องปิดบังความจริง

หรือจะไม่ใช่ลูกของเขา

“ฉันไม่มีความอดทนที่จะรอต่อละ” เยี่ยเจิ้นถิงมองดูนาฬิกาข้อมือ “ให้เวลาพวกเธอสามนาที ถ้ายังไม่พูด ก็ขังไว้ด้วยกัน!”

ตอนที่พูดเขามองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย

“อะไรนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยชี้ที่ตัวเองอย่างแปลกใจ “ฉัน ก็ต้องโดนขังเหรอ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไรแค่พยักหน้า

ในตอนสถานการณ์ฉุกเฉิน เฟิงเชียนเสวี่ยโยนมือถือลงในถังน้ำมันที่กำลังลุกไหม้

คราวนี้ทุกคนต่างตกตะลึง

“ดีมาก” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าพร้อมกับเยาะเย้ย เขาลุกขึ้นยืน และจากไปอย่างเฉียบขาด “ขังพวกนั้นไว้รวมกัน ให้ทบทวนความคิดให้ดีๆ!”

“ครับ” เยี่ยฮุยมองเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างเห็นใจ และตามมาด้วยบอดี้การ์ดคนอื่นๆ

“เฮ้ย อย่าขังพวกเราไว้ที่นี่ ฉันพูดแล้ว ฉันจะพูดทั้งหมดเลย…”

ไป๋ลู่ตะโกนต้องการออกไป ทว่ากลับถูกไป๋ชิวอวี่ปิดปากไว้

รอจนทุกคนออกไปหมด ไป๋ชิวอวี่ถึงได้เอามือออก ไป็ลู่พูดอย่างโมโห “แม่ แม่จะทำอะไรเนี่ย”

“ใช่ ทำไมไม่ให้ลู่ลู่พูด” เฟิงซื่อหยวนงงงวยไม่เข้าใจ

ไป๋ชิวอวี่ไม่ได้สนใจพวกเขา และเดินไปอยู่ตรงหน้าเฟิงเชียนเสวี่ย กระซิบว่า “ไอ้สามตัวนั่น…เด็กสามคนนั่น ไม่ใช่ลูกประธานเยี่ยใช่ไหม”

“พูดเหลวไหล แน่นอนว่าเป็นลูกของเขา” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา

“แล้วทำไมเธอต้องปิดบังเขา” ไป๋ชิวอวี่ถามตรงๆ

“ฉันเป็นคนเลี้ยงลูกมากับมือ ไม่อยากให้ใครมาแย่งไป” เฟิงเชียนเสวี่ยหาเหตุผลที่เข้าท่า “ตอนนี้เห็นว่าเขาปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี แต่เรื่องความรักใครจะไปรู้ล่ะ? วันข้างหน้าถ้าเกิดเขารังเกียจและทอดทิ้งฉัน แล้วแย่งลูกไป ฉันก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว หมดสิ้นทุกอย่าง”