สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 238

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร หันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง เขาหมุนโทรศัพท์บางเฉียบในฝ่ามือ

คล้ายๆกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่…

แสงไฟเจิดจ้าจากนอกรถสาดส่องมาที่ใบหน้าของเขา วับๆแวมๆ ยากจะคาดเดาได้

เยี่ยฺฮุยคอยอยู่ด้านข้าง ไม่กล้ารบกวนเขา

นานพอควร ท้ายที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็เอ่ยปาก “รอเธอพูดเอง”

“ครับ” เยี่ยฮุยพยักหน้า

……

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่เชื่อว่าเยี่ยเจิ้นถิงจะขังเธอในนี้ไว้ตลอดจริงๆ เธอมักรู้สึกว่าเขาแค่ขู่ให้เธอกลัว และคงมารับเธอในไม่ช้า

ถึงยังไงเมื่อคืนพวกเขาก็ยังรักกันอย่างเร่าร้อนอยู่เลย…

แต่หนึ่งคืนผ่านไป ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวที่ประตู

เฟิงเชียนเสวี่ยหลับไปอย่างสับสนมึนงง ไม่รู้หลับไปนานแค่ไหน พอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

จากที่เธอสงบนิ่งในตอนแรก ตอนนี้เริ่มกลายเป็นกังวล…

ไป๋ลู่เริ่มควบคุมอารมณ์ของเธอไม่ได้ เดี๋ยวก็ร้องไห้กับความใจร้ายของซือเฮ่าเซวียน เดี๋ยวก็กล่าวหาว่าเฟิงเชียนเสวี่ยไร้ยางอาย หลายครั้งที่เธอจะเข้ามาตบตีเฟิงเชียนเสวี่ย แต่ก็โดนไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวนดึงตัวไว้

เฟิงเชียนเสวี่ยใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนในสภาพแวดล้อมที่ทั้งวุ่นวายและน่าหดหู่ ทุกข์ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ

เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กๆ เธอเดินไปที่ประตูและตบประตูเหล็ก ร้องเรียกชื่อของเยี่ยเจิ้นถิง แต่ไม่มีใครให้ความสนใจ

เธอโบกมือและตะโกนใส่กล้องที่มุมห้อง ก็ยังไม่มีใครมา เป็นอยู่แบบนี้ และก็ผ่านไปอีกวันอย่างสับสนมึนงง

ไป๋ลู่เป็นลมไปเพราะร่างกายที่อ่อนแอ

ไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวนร้อนใจ จึงทั้งลากทั้งดึงเฟิงเชียนเสวี่ยไปให้รีบหาวิธี

เดิมทีเฟิงเชียนเสวี่ยมีบาดแผลที่ไหล่และก็ยังไม่ได้รับการทำแผล เมื่อโดนดึงแบบนี้ บาดแผลก็มีเลือดไหลออกมา…

บวกกับสองวันหนึ่งคืนที่ผ่านมาไม่ได้พักผ่อนกินดื่มเต็มที่ แถมยังถูกไป๋ลู่ทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหนื่อยทั้งกายและใจ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกวิงเวียน เหงื่อเย็นไหลทั่วตัว อ่อนแรงล้มลงบนโซฟา…

ท้ายที่สุดหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ประตูเหล็กก็ได้เปิดออก

…

ทุกอย่างเหมือนในความฝัน เธอโดนสัตว์ป่าดุร้ายล้อมกรอบไว้ใต้ร่าง เผชิญหน้ากับความตายที่จ้องมองอยู่

ดูราวกับว่าจะโดนเขาเขมือบกินได้ทุกเมื่อ!

“เจ็บไหม”

เยี่ยเจิ้นถิงลูบบาดแผลของเฟิงเชียนเสวี่ยที่ได้พันแผลไว้เรียบร้อยแล้ว เสียงของเขาอ่อนโยนราวกับแสงจันทร์… แต่กลับทำให้เธอหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่พูดอะไร เธอเบิกตาโตใสแจ๋ว มองดูเขาด้วยความสับสน

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาและอารมณ์แปรปรวนแบบนี้…

วินาทีหนึ่งเสน่หาอาทร หนึ่งวินาทีให้หลังกลับไร้ซึ่งเยื่อใย

คนไหนคือตัวจริงของเขากันแน่

“ต้องเชื่อฟังว่านอนสอนง่ายสิ” ริมฝีปากบางของเยี่ยเจิ้นถิงเคล้าเบาๆที่แก้มของเธอและพูดที่ข้างหู “คุณก็รู้ ผมสั่งคำเดียว แค่สิบนาทีก็รู้ความลับทั้งหมดของคุณแล้ว”

จากนั้นเขาบีบคางของเธอ และใช้นิ้วโป้งลูบไปที่ริมฝีปากของเธอ

“แต่ว่า ผมหวังว่าคุณจะพูดเอง!”