สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 239

เสียงของเยี่ยเจิ้นถิงนั้นอ่อนโยนเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย พร้อมส่วนโค้งที่น่าดึงดูด

รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์นี้ ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยสั่นไหววูบหนึ่ง…

เขาทำราวกับจีบเธออยู่ ไม่ใช่คำสั่งหรือคำขู่

เฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะสับสน จนกระทั่งเขาใช้แรงบีบคางของเธอเบาๆ

เธอถึงมีสติ เมื่อครู่ก็แค่กลลวงของปีศาจ

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เต้นราวกับมีจังหวะคอยกำกับ เธออ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว แต่พูดอะไรไม่ออก…

เธอกำลังจะบอกเรื่องลูกจริงๆเหรอ

ผู้ชายเจ้าอารมณ์อย่างเขา จู่ๆกลายเป็นพ่อคน จะเป็นยังไงต่อไปนะ?

สมองของเธอแวบภาพขึ้นมาสองสามภาพ___

“โจทย์คณิศาสตร์ง่ายๆแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ เอาไปขังไว้ในห้องลับจะได้พิจรณาตัวเอง ให้อดข้าวสักสามวันสามคืนก่อนค่อยว่ากัน”

“ขนาดครูยังต่อยแพ้? นี่แกเป็นลูกฉันได้ยังไง? จับมันแขวน ให้มันฝึกวิชามาร”

“ร้องไห้อีกแล้ว? ฉันเกลียดเด็กร้องไห้ที่สุด ถ้ายังร้องไห้อีกปิดปากมันซะ!”

…

คิดภาพพวกนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็อดสั่นสะท้านไม่ได้ เหงื่อออกท่วมตัว…

คนอย่างเยี่ยเจิ้นถิงเอะอะอะไรก็จับไปขังในห้องลับ เอะอะอะไรก็ใช้สายตาจ้องคนอื่นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เอะอะอะไรก็ไล่ฆ่าคน ไม่มีความเหมาะสมจะเป็นพ่อคนเลยสักนิด

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อเธอ…

ไม่ได้ บอกเขาไม่ได้เด็ดขาด

แต่ว่า ต่อให้เธอไม่บอก ช้าเร็วเขาก็ต้องรู้อยู่ดี

จะทำยังไง

จะทำยังไง

ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังสับสนอีนุงตุงนังอยู่นั้น จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น และเธอก็มองหารอบทิศ

แต่เยี่ยเจิ้นถิงกลับดึงมือถือของเธอออกมาจากใต้หมอนอย่างคุ้นเคย

หน้าจอปรากฎชื่อฉู่จือมั่ว!

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ รีบยื่นมือออกไปแย่งโทรศัพท์ เพื่อจะได้รับสาย

แต่ว่า รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต เธอจึงชะงักอีกครั้ง ไม่กล้ารับสาย

เธอสามารถรู้สึกได้ว่า เยี่ยเจิ้นถิงกำลังจ้องเธออยู่ แววตาของเขาดูเหมือนจะฆ่าคนได้

“หม่ามี๊ ทำไมไม่พูดอะไรเลยครับ หม่ามี๊โดนลักพาตัวเหรอ ถ้าโดนลักพาตัวหม่ามี๊แค่ส่งเสียงอืมๆก็พอ”

เฉินเฉินมีตรรกะในการคิดเหนือกว่าคนอายุเท่ากันเสมอ

เฟิงเชียนเสวี่ยหัวใจเต้นระรัวอยู่ในลำคอ รู้สึกเหมือนกำลังจะกระโดดออกมา

เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตาลงอย่างอันตราย จ้องมองเธออย่างเย็นชา ดวงตาคู่นั้นราวกับลูกธนูแหลมคมนับพันเล่ม ที่เกือบทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ…”

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ หม่ามี๊…”

เด็กๆยังคงตะโกนในอยู่โทรศัพท์

ทันใดนั้น เสียงของแม่จูก็ดังขึ้น “คุณหนู คุณหนูสบายดีใช่ไหมคะ คุณหนู พูดสักคำสิคะ อย่าทำพวกเราตกใจสิคะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่กล้าพูดอะไร ร่างกายของเธอสั่นเทา

ในเวลานี้ ฉู่จือมั่วที่ปลายสายเหมือนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง และรีบวางสายโทรศัพท์

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองเยี่ยเจิ้นถิง แต่ก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา

จนแทบจะแช่เธอให้กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว…