สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 240

เยี่ยเจิ้นถิงใช้โทรศัพท์ตบเบาๆที่แก้มของเฟิงเชีบนเสวี่ย ถามอย่างเย็นชาว่า “ยังไม่พูดอีกเหรอ หรือต้องการให้ผมจับเด็กสามคนกับผู้ชายคนนั้นมาอยู่ตรงหน้าคุณ? คุณถึงจะยอมพูด? หืม?

“ไม่ ไม่นะ…” เฟิงเชียนเสวี่ยดึงมือของเขา ขอร้องอย่างร้อนใจกระสับกระส่าย “เด็กไม่มีความผิด คุณอย่าทำอะไรเหลวไหล ขอร้องคุณล่ะ!”

เธอรู้ว่าเวลาเขาโกรธ ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ทำได้ทุกอย่าง!

“งั้นสารภาพความจริงมา เด็กๆเป็นลูกคุณใช่ไหม” เยี่ยเจิ้นถิงถามอย่างดุเดือดรุนแรง

“ฉัน…” เฟิงเชียนเสวี่ยลนลาน เธอรู้ว่าคงปิดไม่มิดแล้ว จึงได้แต่กัดฟันทน และพยักหน้าอย่างระมัดระวัง “ใช่!”

“เป็นเด็กสามคนที่ขโมยชิบครั้งที่แล้วใช่ไหม”

เยี่ยเจิ้นถิงบีบคางของเธอ ให้เธอมองดูที่ตาของเขา

“ไม่ๆๆ ไม่ใช่ค่ะ พวกเขาไม่ได้ขโมยชิบ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบอธิบาย “ชายในชุดดำเป็นคนยัดชิบเข้าไปในกระเป๋าของเอ้อร์เป่า จากนั้นซื่อเป่าน้อยของบ้านเราก็กินมันลงไปในท้อง”

“ตอนนั้นฉันไม่รู้สถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ต่อพอรู้แล้ว ก็รีบให้ซื่อเป่าน้อยกินยาระบาย ให้มันถ่ายท้อง รอจนชิบออกมา ฉันก็หาทางส่งคืนคุณอย่างสุดปัญญา…”

ยิ่งพูดเสียงของเธอก็ยิ่งเบา ยิ่งพูดยิ่งหวาดกลัว

สายตาของเยี่ยเจิ้นถิงเหมือนอยากกินคน เปล่งประกายเย็นชา

สีหน้าก็เคร่งขรึมจนน่ากลัว เหมือนท้องฟ้ากำลังตั้งเค้าพายุที่กำลังจะมา

“พวกเราไม่รู้เรื่องชิบจริงๆ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชิบนั่นคืออะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงอธิบายอย่างอ่อนระโหยโรยแรง “คุณคิดดูนะ ถ้าหากพวกเราตั้งใจจะขโมยชิบจริงๆ ทำไมไม่เอาไปขายให้ฝ่ายตรงข้ามของคุณ แต่กลับพยายามที่จะส่งคืนให้คุณแทนล่ะ…”

“พ่อของเด็กคือใคร”

เยี่ยเจิ้นถิงกังวลใจที่สุดก็คือเรื่องนี้ เสียงเขาฟังดูเหมือนสงบนิ่ง แต่กลับหนาวเย็นจนขาดอากาศหายใจ

หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยเต้นกระหน่ำแรงราวกับเสียงกลอง เธอหวาดกลัวจนลนลาน สัณชาตญาณบอกให้เธอพูดกับเขาไปว่า “คือคุณ” แต่เธอรู้ว่า ในตอนนี้ยังไม่สามารถบอกความจริงได้

เธออยากโกหกเพื่อให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปให้ได้ แต่เธอก็โกหกไม่เก่ง…

“ไม่ใช่ผม?” เยี่ยเจิ้นถิงจับแก้มของเฟิงเชียนเสวี่ยไว้ และถามอย่างตื่นเต้น “งั้นเป็นของใคร”

เฟิงเชียนเสวี่ยตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด ผลักมือของเขาด้วยความตื่นตระหนก

“ก๊อกๆ!” จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก จากนั้น เยี่ยฮุยได้ส่งเสียงรายงาน “คุณชายเยี่ย ตามคนของตระกูลมาได้แล้วครับ!”

คำพูดนี้ ทำให้สถานการณ์เดิมที่อันตรายอยู่แล้ว อันตรายยิ่งขึ้นไปอีก

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายจากแววตาของเยี่ยเจิ้นถิง มือที่บีบแก้มเธอออกแรงมากขึ้น จนแทบจะบดกระดูกของเธอให้เป็นผุยผง

“เจ็บ~” เฟิงเชียนเสวี่ยครวญอย่างอ่อนแรง

“คุณรู้จักเจ็บด้วยเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเธออย่างน่าสะพรึงกลัว “งั้นเด็กสามคน หรือว่าเป็นของ…ฉู่จือมั่ว?”

ตระกูลฉู่ที่แต่ไหนแต่ไรมาหยิ่งยะโสไม่เคยปรากฎตัวต่อหน้าสาธารณชน กลับระดมสมาชิกทุกคนมาขอร้องเพื่อผู้หญิงคนเดียว จะบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับฉู่จือมั่ว ใครจะเชื่อ?