สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 24

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกใจหาย เธอรีบส่งข้อความถึงโฮสต์หนุ่มลูกหนี้

“ลูกหนี้ที่รัก นายยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”

“ฉันขอโทษ ฉันโลภเกินไป ฉันคิดผิด ฉันไม่ควรขายนายให้เศรษฐินีสามคนนั้น ฉันขอโทษ ฉันสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย...”

ส่งข้อความหลายสิบข้อความติดต่อกัน แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ

เฟิงเชียนเสวี่ยโทรไปอีกสองสามสาย ก็ยังไม่มีใครรับ

เธอรอตั้งแต่เย็นจนดึก ลากร่างที่เป็นหวัดของเธอ ไปที่บาร์เพื่อหา ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’

เพื่อเพิ่มความลึกลับ การประชาสัมพันธ์ของบาร์ทุกคนล้วนสวมหน้ากากเซ็กซี่ต่างๆ

แต่หน้ากากส่วนใหญ่ล้วนดูเกินจริง แตกต่างจากหน้ากากที่ลึกลับและเยือกเย็นของโฮสต์หนุ่มลูกหนี้อย่างสิ้นเชิง จึงง่ายกับการจำ

หาจนทั่ว ก็ยังหา ‘โฮสต์หนุ่ม’ ไม่เจอ

อาการหวัดของเฟิงเชียนเสวี่ยทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอน้ำมูกไหล จาม เหนื่อยล้า เวียนหัว อากาศที่ไม่ถ่ายเททำให้ยิ่งอึดอัดและรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้น

เธอกำลังจะกลับก่อน และปลีกจากฝูงชน แต่บังเอิญพบชายคนหนึ่งสวมหน้ากากครึ่งหน้าสีดำอยู่ในบูธ รูปร่าง เสื้อผ้า และหน้ากากคล้ายกันมาก...

เธอรีบคว้าเขาไว้ "ฉันตามหาเธอทุกที่ เธออยู่ที่นี่เอง"

ชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างอธิบายไม่ถูก และกำลังจะพูด ผู้หญิงหน้าพลาสติกข้างๆ เธอตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า "เธอทำอะไร นี่คือชายหนุ่มที่ฉันเรียกมานะ!"

“เขาเป็นของฉัน!” เฟิงเฉียนเสวี่ยลากโฮสต์หนุ่มมา "วันนี้ไม่ต้องทำงานแล้ว มากับฉัน!"

ว่าแล้วเธอก็ดึงโฮสต์หนุ่มออกไป...

“หยุดนะ!” สาวหน้าพลาสติกกระโดดลงมาจากโซฟา และคว้ามืออีกข้างของชายโฮสต์หนุ่ม “ฉันซื้อนายมาสองชั่วโมงนะ นายกล้าไป?”

“พี่จางครับ ผมไม่ได้อยากไป แต่คุณผู้หญิงท่านนี้...” โฮสต์หนุ่มรีบอธิบาย

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจเมื่อได้ยินเสียงแหลมแหบห้าวของเขา นั่นไม่ใช่เขา!

“ฉะ...ฉันเหมือนจะจำผิดคน...”

“นังตัวแสบ แม้แต่คนของฉันยังกล้ายุ่ง เธอแยกไม่ออกหรือยังไงฉันจะฆ่าเธอ... ”

เขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าลึกลับและเย็นชา รูปร่างที่เพรียวบางและสูงของเขาดูเย่อหยิ่งและโดดเดี่ยวภายใต้แสงไฟอันเจิดจ้า

ดวงตาคู่นั้นที่ลึกล้ำราวกับทะเล แม้ในแสงสลัว ก็ยังเต็มไปด้วยพลัง!

เขาเอื้อมมือไปหาเธอ เธอตกตะลึง...

ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบโต้ มือที่แข็งแรงก็ดึงเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นและดึงเธอเข้าไปในอ้อมอกของเขา แก้มของเธอชนกับหน้าอกที่แข็งแกร่ง และหูของเธอเต็มไปด้วยเสียงหัวใจเต้นแรง ตึกตัก ตึกตัก

เธอเงยหน้าขึ้น สัมผัสดวงตาล้ำลึกดั่งทะเล นัยน์ตานั้นสะท้อนให้เห็นใบหน้าที่ตะลึงของเธอ

“แม้แต่ลูกหนี้ของตนก็ยังจำผิด สมองของเธอทำด้วยอะไร”

เยี่ยเจิ้นถิงเคาะศีรษะของเฟิงเชียนเสวี่ย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

“ในที่สุดนายก็มา นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เฟิงเฉียนเสวี่ยจ้องมองตะลึง เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า จ้องไปที่กล่องดวงใจของเขาและถามว่า “ นายไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ ”

เยี่ยเจิ้นถิงบีบคางของเธอและเชยหน้าเธอขึ้น "จะลองดูไหมล่ะ"