สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 244

“

ลูกเป็นของฉัน ใครก็ห้ามทำร้ายพวกเขาเด็ดขาด”

เมื่อพูดถึงเด็ก อารมณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยก็เดือดดาลขึ้นมาในทันที

“

ใช่ ไม่มีใครมาทำร้ายลูกหรอกค่ะ” เหล่ยอวี่พูดปลอบประโลม และไม่ได้พูดอะไรต่อมาก “คุณเฟิง คุณพักผ่อนดีๆ นะคะ ต้องการอะไรสามารถเรียกได้เลย ด้านนอกมีคนใช้คอยยืนรับคำสั่งตลอด”

......

เฟิงเชียนเสวี่ยปวดเมื่อยไปทั้งร่าง เหนื่อยล้าเหลือเกิน เมื่อเธอกินเสร็จก็ล้มนอนลงบนเตียงอีกครั้ง

เธอกอดหมอนเอาไว้ นอนตะแคงหันหน้าไปทางหน้าต่าง และเหม่อลอยไปกับทิวทัศน์ด้านนอก

เมืผ้าม่านถูกเปิดออก มองผ่านหน้าต่างที่ยาวติดพื้น ด้านนอกเป็นผืนป่าดงดิบ ไฟข้างทางแต่งเติบท่ามกลางความมืด ราวกับความหวังริบหรี่ในใจ

เม็ดฝนปรอยๆ ตกลงมาไม่หยุด ทำให้คนรู้สึกถึงความเย็นน้อยๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกหนาว เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้แน่น จากนั้นก็นอนหลับไป

กลางดึก แผ่นหลังที่สูงใหญ่และสง่าก็เดินเข้ามา เขาถอดสูทนอก ถอดเนกไท โยนไว้บนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ปลดกระดุมเสื้อเชิร์ต ค่อยๆ เดินมาที่เตียงง

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังหลับลึก จู่ๆ ก็รู้สึกมีลมหายใจที่เร่าร้อนมาพ่นอยู่ข้างหู......

ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังดมกลิ่นไอบนตัวเหยื่อ จากนั้น จูบละเอียดราวกับเม็ดฝนก็มาตกอยู่บนแก้ม คอ ไหล่ ไหปลาร้า......

เลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ

บนตัวของเธอส่งความรู้สึกระทวยเป็นระยะ ราวกับหระแสไฟฟ้าอ่อนๆ วิ่งผ่าน

เฟิงเชียนเสวี่ยสั่นคลอนเบาๆ ร่างกายของเธอแข็งเหร็งขึ้นมา เธอค่อยๆ เกรงขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยในความมืด จึงส่งเสียงสะลือสะลืมเสียงต่ำ “กลับมาแล้ว!”

“

อื้ม~” จูบของเยี่ยเจิ้นถิงมันละมุนขึ้น นิ้วของเขาค่อยๆ ลูบผ่านแขนของเธอ จับที่คางของเธอ เสยหน้าของเธอขึ้นเล็กน้อย “คิดถึงผมไหม”

“

คิดถึง~~” เฟืงเชียนเสวี่ยกอดคอของเขาไว้ มอบจูบโดยตัวเธอเอง

ไม่ว่าส่วนลึกจิตใจของเธอจะผวาและกลัวใากขนาดไหน แต่ร่างกายของเธอก็ชินกับเขาไปนานแล้ว

เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ร่างกายของเธอค่อยๆ เชื่อฟังขึ้นช้าๆ

ราวกับไม่จำเป็นต้องผ่านการสั่งการของสมอง ก็จะให้ความร่วมมือ แบกรับ หรือกระทั่ง...ดื่มด่ำด้วยความเคยชิน!

ฉันคงอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “คุณอยากเจอฉันเมื่อไร แล้วฉันค่อยมา”

ถือว่าเธอยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้ว บางที เขาอาจจะต้องการเพียงคู่นอนบนเตียง......

ขอแค่ไม่ไปแตะต้องครอบครัวและเพื่อนของเธอ เขาจะทำยังไงก็ได้

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่คิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย

เฟิงเชียนเสวี่ยเปิดผ้าห่มลงจากเตียง เดินมาหยุดอยู่หน้าเขา เขย่าไหล่ของเขาเบาๆ “ขอร้องล่ะ ฉันต้องกลับไปจริงๆ ”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเขาลากเข้าไปอยู่ในอ้อมอก ร่างที่อ่อนแอซุกอยู่ที่อกของเขา ยิ่งดูตัวเล็กเข้าไปอีก

“

ห้ามไปเจอฉู่จือมั่ว ห้ามไปเจอซือเฮ่าเซวียน” เยี่ยเจิ้นถิงสั่งอย่างแข็งข้อ

“

อืมๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าถี่รัว จากนั้นก็กล่าว “ แต่ว่าฉันต้องไปรับลูกของฉัน พร้อมบอกลาจือมั่วด้วย เพื่อคุยเรื่องบางอย่างให้ชัดเจน”

เมื่อเห็นสีหน้าของเขาขรึมลง เธอจึงรีบพูดเสริม “ฉันจะบอกเขา ว่าฉันย้ายมาอยู่กับคุณแล้ว หลังพูดเรื่องนี้จบพวกเราจะไม่เจอกันอีกแน่นอน ฉันรับรอง”