สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 251

เฟิงเชียนเสวี่ยตรวจสอบเส้นทางจากโทรศัพท์มือถือก็พบว่าสุสานอยู่ห่างจากบ้านของเธอไปกว่าเจ็ดสิบกิโลเมตร

“คุณหนูจะไปเยี่ยมคุณท่านหรือคะ วันนี้ไม่ใช่วันเชงเม้งหรือวันครบรอบวันตายของคุณท่าน” แม่จูมีสีหน้าสงสัยขึ้นมาทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ”

“มีเรื่องอะไรที่ไหนกันคะ ก็แค่รู้สึกคิดถึงพ่อขึ้นมาเลยอยากแวะไปหาน่ะค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเศร้าใจ “ระยะนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายจนรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด แวะไปเยี่ยมท่านสักหน่อย อาจจะมีอะไรดีขึ้น”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” แม่จูพยักหน้าดวงตาแดงก่ำ “ฝากเคารพคุณท่านด้วยนะคะ”

……

เฟิงเชียนเสวี่ยซื้อดอกคาลล่าลิลลี่ที่พ่อชอบที่สุด ก่อนจะนั่งแท็กซี่ไปยังสุสานชิวซาน

ยามค่ำคืนแวะเวียนมาพร้อมสายฝนพรำๆ ความหนาวเย็นเข้าปกคลุมภายในสุสาน

เมื่อเธอมาถึงด้านหน้าหลุมฝังศพ และได้เห็นภาพของพ่อบนป้ายชื่อด้านหน้า ก็อดจะรู้สึกปวดใจไม่ได้

ในความทรงจำของเธอ พ่อเป็นผู้ชายใจดี สบายๆ และยิ้มง่าย

ทั้งชีวิตของพ่อ ทำแต่บุญกุศลและมีจิตเมตตาต่อผู้คน ทำธุรกิจมาหลายปีไม่เคยด่างพร้อย ยอมให้คนอื่นติดหนี้บุญคุณ แต่ไม่ยอมติดหนี้บุญคุณใคร

ทุกคนที่รู้จักต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาเป็นคนดีและมีจิตกุศล!

แต่คนดีแบบนี้กลับถูกคนทำร้ายให้ตายอย่างมีเงื่อนงำ

และนอนอยู่ ณ ที่แห่งนี้เผชิญลมฝนอย่างอ้างว้างเพียงลำพัง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกทรมานใจอย่างสุดซึ้ง

เธอวางดอกคาลล่าลิลลี่ลงที่หน้าหลุมฝังศพของพ่อ แล้วโค้งคำนับสามครั้ง จากนั้นจึงมาที่ห้องจัดเก็บทรัพย์สินของผู้ตายในสุสาน

เมื่อเจอตู้เซฟของพ่อ เธอใช้วันเดือนปีเกิดของแม่เป็นรหัสในการเปิด ภายในมีกล่องไม้แดงของพ่อวางอยู่!

[เสวี่ยเอ๋อร์ เมื่อลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ พ่อคงไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว จงอย่าโศกเศร้า อย่าเสียใจ พ่อจะคอยปกป้องลูกอยู่บนสวรรค์ พ่อหวังว่าเสวี่ยเอ๋อร์ของพ่อจะปลอดภัยและมีความสุขไปตลอดชีวิต!

เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงชีวิตที่ผ่านมา พ่อได้ฝ่าช่วงมรสุมแห่งชีวิต ได้ลิ้มรสช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ จนร่วงหล่นมาจนถึงขั้นนี้ พ่อไม่คิดโทษใคร ทำได้แค่โทษตัวเองที่ไร้ความสามารถ อยู่มาตั้งครึ่งค่อนชีวิตและสร้างเนื้อสร้างตัวมาขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่สามารถต้านทานตระกูลนั้นได้...

เวลานี้ สิ่งที่พ่อเสียใจที่สุดก็คือพ่อไม่สามารถหาแม่ของลูกพบ ไม่มีโอกาสพูดคำขอโทษกับเธอ ในเวลานั้น เพื่อปกป้องลูกและครอบครัวแล้ว พ่อเลือกทางที่ขี้ขลาด เป็นเหตุให้แม่ของลูกโกรธจนหนีไป

หากในอนาคตลูกมีโอกาสได้เจอแม่ จะต้องช่วยพ่อบอกแม่นะว่า พ่อรักเธอ ทั้งชีวิตนี้รักเธอคนเดียว หากชาติหน้ามีจริง พ่อก็จะขอใช้ชีวิตอยู่กับเธออีก จะขอร้องให้เธอให้โอกาสพ่ออีกครั้ง!

น่าเสียดาย...แม้กระทั่งเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ พ่อเองก็ไม่รู้เลย บางที...บางที เธออาจจะอยู่บนสวรรค์แล้ว เธออาจจะกำลังรอพ่ออยู่ ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง...

เฮ้อ ไม่พูดถึงเรื่องนี้ดีกว่า ลูกกำลังหัวเราะเยาะพ่ออยู่ใช่ไหม

ตั้งแต่เด็กจนโต พ่อทำได้แค่ดื่มเหล้าแล้วก็พร่ำเพ้อถึงแม่ต่อหน้าลูกเท่านั้น ลูกมักจะบอกว่าลูกฟังจนหูชาไปหมดแล้ว ต่อไป พ่อคงไม่มีโอกาสได้เพ้อรำพันอีกแล้วล่ะ

สิ่งที่พ่อเป็นกังวลที่สุดก็คือตัวลูก ตลอดสิบเก้าปีมานี้ พ่อพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะมอบความรักที่ดีที่สุดให้แก่ลูก แต่พ่อกลับลืมมอบความสามารถในการดูแลตัวเองให้ลูก]