สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 31

“ประธานซือ พวกเราต้องไปแล้ว ตอนบ่ายโมงตรงยังมีประชุมอีก!”

บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ เตือนเขาอีกครั้งหนึ่ง

ซือเฮ่าเซวียนเหลือบมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยอีกครั้งหนึ่งและจากเธอไป

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ

เฟิงเชียนเสวี่ยยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและฟังเสียงฝีเท้าของซือเฮ่าเซวียนที่กำลังจากไป หัวใจของเธอเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เขาจำเธอไม่ได้แล้วหรือ

หรือไม่อยากรู้จักกับเธอแล้ว

หรือบางทีเธออาจเป็นเพียงเงาสำหรับเขา เป็นรอยด่างพร้อยที่เขาไม่อยากพูดถึงและไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ใดๆ กับเธออีกต่อไป

เมื่อคิดเช่นนี้ หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยก็เจ็บปวดราวกับโดนมีดกรีด...

"คุณมาสาย!"

เสียงของเยี่ยเจิ้นถิงดังมาจากด้านหลัง ราวกับเป็นคำเตือนจากปิศาจร้าย

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้าไปในห้องประชุมพร้อมกับกล่องอาหารที่ซื้อมาอย่างสิ้นหวัง

“นี่อาหารเช้าที่ซื้อมาหรือ”

เยี่ยฮุยรับอาหารเช้ามาจากเธอแล้ววางลงบนโต๊ะประชุม

ซาลาเปา โจ๊กซี่โครงเนื้อ ผักดองของเคียง กาแฟบดมือ...

มันเป็นอาหารที่เขาพูดถึงจริงๆ

แต่ว่า ของพวกนี้ก็ยังไม่ถูกต้อง...

“คุณซื้อมาจากไหน” เยี่ยฮุยถาม

"ห้องรับประทานอาหารของบริษัทค่ะ"

ใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยไร้อารมณ์ใดๆ ความคิดของเธอยังคงติดอยู่ที่ซือเฮ่าเซวียน

เธอจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วนว่าเธอและซือเฮ่าเซวียนจะสามารถกลับมาหากันได้อีกครั้ง เธอไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น

ซือเฮ่าเซวียนมาเห็นจุดตกต่ำที่สุดในชีวิตของเธอ เขาคงจะดูถูกเธออยู่ในใจใช่ไหม

ท่าทางที่ถอยหลังออกไปครึ่งก้าวและสายตาที่ไม่คุ้นเคยนั้น ราวกับเขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน!

“แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” เยี่ยฮุ่ยดุเธออย่างเข้มงวด “ผมบอกคุณแล้วว่าประธานเยี่ยต้องการซาลาเปาทอดน้ำจากร้านซูอวิ๋นจี้ โจ๊กซี่โครงเนื้อจากหออวี้หลาน ผักดองของเคียงของร้านชุ่ยลี่ว์ฟัง และกาแฟบดมือจากกินซ่า...”

"เราก็คนเหมือนกัน มีปากเหมือนกัน พวกเรากินแบบนี้ได้ ทำไมเขาถึงจะกินแบบนี้ไม่ได้"

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดกับเยี่ยเจิ้นถิงแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือ

“ผมแนะนำให้เธอไปพบจิตแพทย์ ถ้าเป็นบ้าก็รีบรักษาซะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธเคือง และเกินออกมาอย่างมีมาด ในเวลานี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเท่มาก!

ทันทีที่เดินออกจากห้องประชุม เฟิงเชียนเสวี่ยก็ได้รับโทรศัพท์จากแม่จู “คุณหนูคะ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้นคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามขึ้นมาอย่างรีบร้อน

“คุณครูที่โรงเรียนอนุบาลโทรมาบอกว่า ต้าเป่าเอ้อร์เป่าไปมีเรื่องกับเพื่อนจนกระจกรถแตก เขาเรียกค่าเสียหายแปดหมื่นหยวน”

“อะไรนะ แปดหมื่น?” หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยเต้นไม่เป็นจังหวะ “อีกฝ่ายพยายามข่มขู่เราหรือเปล่า ฉันจะไปในทันที”

“อืมอืม ฉันกำลังไปที่โรงเรียน เราไปเจอกันที่นั่นเลย”

หลังจากวางสายแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็กลับไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยทันทีเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบไปโรงเรียนอนุบาลแอปเปิลน้อย

เธอโทรหาคุณครูของเด็กๆ ทั้งสามคน คุณครูบอกให้เธอตรงไปยังห้องของครูใหญ่

เฟิงเชียนเสวี่ยตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้จึงรีบไปที่ห้องของครูใหญ่

ทันทีที่เธอเดินไปที่ประตู เธอก็ได้ยินเสียงที่ฟังดูเย่อหยิ่ง “เด็กสองคนนี้ไม่เพียงแต่ทุบตีมู่เฟิงของฉัน แต่ยังทุบกระจกรถของฉันอีกด้วย เรื่องนี้ต้องไม่จบง่ายๆ แน่”