สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 30

ทั้งหมดนี้เป็นร้านอาหารระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียงในไห่เฉิงและพวกเขาต้องจองที่นั่งล่วงหน้าครึ่งเดือน จะทำยังไงให้ได้ของเหล่านี้ภายในครึ่งชั่วโมงกัน

เขาจงใจแกล้งเธอชัดๆ

“ใช่แล้ว...”เยี่ยฮุ่ยหันกลับมาและเสริมว่า "ถ้าภายในครึ่งชั่วโมงยังไม่มาส่งอาหารเช้า พรุ่งนี้ก็เตรียมย้ายไปแผนกทำความสะอาดได้เลย"

“…”

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะกำหมัดแล้วแผดเสียง “ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว!”

ปากของเธอขยับขมุบขมิบ เสียงพูดอยู่ในลำคอ…

ในขณะนี้ เยี่ยเจิ้นถิงเดินเข้าไปในลิฟต์ เขาหันกลับมาอย่างสง่างาม และยกมุมปากยิ้มชั่วร้าย

“ฉัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะเอ่ยปากพูด ประตูของลิฟต์ก็ปิดลงไปแล้ว

เธอหลับตาแน่น กัดฟัน และดุตัวเองในใจว่าไร้ประโยชน์

"เสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิง!" การเรียกของต้าเว่ยขัดจังหวะความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ย "เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม "？”

“ไม่เป็นอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยทำหน้าบูดบึ้ง“ฉันไม่น่าปากพล่อยเลย ก็อยู่ดีๆ แท้ๆ ทำไมต้องไปซื้ออาหารเช้าให้ปีศาจเยี่ยด้วยล่ะ?”

“ปีศาจเยี่ย?เธอหมายถึงประธานเยี่ยเหรอ”จู่ๆต้าเว่ยก็ดูรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมา “อย่าให้คนนอกได้ยินเชียว ไม่งั้นเธอได้จบเห่แน่ คราวหน้าอย่าเรียกแบบนั้นอีก"

"ตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงดี" เฟิงเชียนเสวี่ย อยากจะร้องไห้โดยที่ไม่ให้มีน้ำตา "จะให้ฉันซื้อของเหล่านั้นภายในครึ่งชั่วโมง มันยากจนแทบเป็นไปไม่ได้"

"ฉันไม่เคยได้ยินชื่อของพวกนี้มาก่อน" ต้าเว่ยมองดูเธออย่างเห็นใจ "ฉันก็ไม่เคยไปสถานที่หรูๆ แบบนั้น ปกติพวกเรามักจะกินอาหารที่ห้องอาหารชั้นเจ็ด"

"มีห้องอาหารอยู่ที่ชั้นเจ็ดด้วยเหรอ" เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจมาก "ฉันเคยกินแต่ห้องอาหารพนักงานชั้นยี่สิบเอ็ด"

“ชั้นเจ็ดเป็นร้านอาหารสไตล์จีน ชั้นยี่สิบสองเป็นร้านอาหารสไตล์ตะวันตก พนักงานผู้ดีล้วนชอบชั้นยี่สิบเอ็ด และคนธรรมดาเดินดินอย่างพวกเราชอบไปชั้นเจ็ด

อาหารชั้นเจ็ด…”

“ฉันรู้แล้วว่าจะทำยังไง”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเดินไปที่ลิฟต์ มีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเธอต้องรีบ

เฟิงเชียนเสวี่ยตรงไปที่ห้องอาหารบนชั้นเจ็ด และขอให้เชฟช่วยเตรียมซาลาเปา โจ๊กกระดูกเนื้อ และผักดองของเคียง

หลังจากนั้นก็ไปเอากาแฟที่ชั้นยี่สิบเอ็ด！

ในช่วงเวลาวิกฤติ มือสีขาวคู่หนึ่งพยุงเธอจากด้านหลัง ...

“ขอบคุณ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยหายใจหอบ เธอเห็นใบหน้าอันคุ้นเคย

หัวใจของเธอสั่นระรัว เจ้าตัวตกตะลึง

ใบหน้าที่หล่อเหลาของซือเฮ่าเซวียนหยุดนิ่งเมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ย รอยยิ้มที่สง่างามของเขาเริ่มแข็งทื่อ

“ประธานซือ!” บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาเตือนเบา ๆ

ซือเฮ่าเซวียนได้สติ รีบปล่อยมือและถอยกลับไปครึ่งก้าว

การกระทำนี้ ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยเสียใจมาก

ในใจเธอเหมือนมีฝนตกห่าใหญ่ น้ำตาเกือบจะร่วงหล่น

รู้สึกว่าซือเฮ่าเซวียนกำลังมองมาที่เธอ เธอก็ประหม่าจนเสียสติ เธอมือหนึ่งกำถุงอาหารแน่น อีกมือเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าด้วยความตื่นตระหนก และจัดผมยุ่งของเธอ...