สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 332

ในเวลาเดียวกันฉู่จือมั่วและเฟิงเชียนเสวี่ยก็เพิ่งจะมาถึงบ้านพักในสวนสไตล์จีนของคุณท่านเยี่ยที่ชานเมืองทางตอนเหนือ

ฉู่จือมั่วลงจากรถและไปหาคุณท่านเยี่ย

บอดี้การ์ดบอกว่าคุณท่านเยี่ยออกไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่

ฉู่จือมั่วบอกว่าเขาจะรอคุณท่านเยี่ยที่ประตู แต่บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ห้ามเขา

พอฉู่จือมั่วกลับมาที่รถ เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบถาม "เป็นอย่างไรบ้าง"

“คุณท่านออกไปแล้ว ฉันว่าจะรอท่านอยู่ที่นี่ ฉันจะให้คนพาเธอกลับไปก่อนดีไหม”

"ลูกก็ยังหาไม่เจอ ให้ฉันกลับไปก่อนฉันก็ไม่สบายใจ" เฟิงเชียนเสวี่ยหงุดหงิดมาก "จือมั่ว ฉันทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้ที่บ้าน ฉันกลับไปเอา บางทีลูกๆ อาจจะโทรหาฉัน ถ้าเกิดพลาดไปจะเป็นปัญหาเอา”

“ตกลง ฉันจะไปกับเธอ” ฉู่จือมั่วให้คนขับขับรถไปที่บ้านของเธอ

ที่โรงพยาบาล คุณท่านเยี่ย เห็นเยี่ยเจิ้นถิงในห้องทำงานของผู้อำนวยการและถามอย่างเย็นชาว่า "แกมาทำอะไรที่นี่"

"ไม่มาได้เหรอ" เยี่ยเจิ้นถิงดูเป็นทุกข์ "คนขับรถของปู่เอารถผมไปขับชนคน พ่อแม่ของเขาโทรหาตำรวจและกรมตำรวจจราจรก็ตามหาผมกันให้ควักเลย"

"อะไรนะ พ่อแม่เด็กโทรหาตำรวจเหรอ" คุณท่านเยี่ยประหลาดใจมาก "พวกเขาอยู่ที่ไหน ฉันกำลังอยากติดต่อพวกเขาพอดี"

“เรื่องนี้ไว้ให้ผมจัดการเถอะ เพื่อไม่ให้คนอื่นฉวยโอกาส” เยี่ยเจิ้นถิงแก้ตัว

“แกจัดการอะไร” คุณท่านเยี่ยปฏิเสธทันที “เด็กทั้งสามคนนั้นได้พัฒนาความรู้สึกที่มีต่อฉันแล้ว ฉันจะรับผิดชอบเรื่องของพวกเขา ฉันบอกว่าฉันจะปกป้องพวกเขา”

"ไม่ว่าปู่จะปกป้องมากแค่ไหน ก็ไม่ดีเท่าพ่อแม่ของเขาหรอก" เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างมั่นใจ "ยังไงก็ต้องส่งพวกเขากลับไป"

"ก็จริง" คุณท่านคิดแล้วก็เห็นด้วยว่ามันถูก "งั้นเอางี้ดีไหม แกพาพวกเขามาที่นี่ ฉันจะขอโทษพวกเขา เจรจาเรื่องค่าชดเชยและส่งเด็กคืนให้พวกเขาเอง "

"ครับ ผมจะไปเอามาเดี๋ยวนี้" เยี่ยเซินก้มศีรษะรับคำสั่ง

"คุณท่านเป็นอะไรไปเนี่ย" เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่แผ่นหลังของคุณท่านและขมวดคิ้ว "ซื้อของขวัญให้เด็กพวกนั้น แล้วก็ให้เบอร์ไว้อีก นี่เขาจะนับพวกมันเป็นญาติงั้นเหรอ"

"ผมเพิ่งได้ยินจากลุงเซินว่าคุณท่านชอบเด็กสามคนนั้นมาก ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขาก็มาเฝ้าด้วยตนเอง" เยี่ยฮุยพูดอย่างระมัดระวัง "คุรชายเยี่ยครับ ผมคิดว่าคุณท่านเอาจริงแล้ว เราแตะต้องเด็กสามคนนี้ไม่ได้แล้ว"

"ไม่ใช่คนตระกูลเยี่ยซะหน่อย" พอเยี่ยเจิ้นถิงคิดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกโกรธ "เป็นฉันหรือว่าเด็กสามคนนั้นกันแน่ที่เป็นญาติแท้ๆของคุณท่าน”

“แน่นอนว่าเป็นคุณ แต่ว่า...”

"หุบปาก" เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะเยี่ยฮุยและสั่ง "ทำตามที่ฉันบอก"

"ครับ"