สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 339

เยี่ยเจิ้นถิงพูดถูก สำหรับเฟิงเชียนเสวี่ยแล้ว คืนนี้มันช่างเป็นคืนที่ทรมานจริงๆ...

ฉู่จือมั่วให้สาวรับใช้เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เธอแช่ อีกทั้งยังกำชับใช้เธอแช่น้ำอุ่นและนอนให้เต็มอิ่ม

แต่เธอนอนไม่หลับจริงๆ เธอนั่งกอดเข่าอยู่ในอ่างอาบน้ำและมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ปิดสนิทอย่างเหม่อลอย

เธอกำลังรอสายโทรศัพท์อยู่...

เธอไม่กล้ากะพริบตา ไม่กล้าหายใจ ถึงขั้นไม่กล้าทำให้หัวใจเต้นเร็วเกินไป เพราะกลัวว่าจะพลาดข่าวของเด็กๆ ไปอีกครั้งหนึ่ง

ตอนนี้เธอรู้สึกว่า ขอแค่ได้เจอเด็กๆ และได้ใช้ชีวิตครอบครัวแบบสงบสุข จะให้เธอไปเป็นวัวเป็นม้าของเยี่ยเจิ้นถิงเธอก็ยอม...

แต่ว่า...

หลังจากรอไปหนึ่งชั่วโมง ตาของเธอแทบจะปิดอยู่แล้ว แต่โทรศัพท์ก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม

เฟิงเชียนเสวี่ยฟุบหน้าลงบนเข่าและปล่อยให้น้ำตาไหลลงอ่างอาบน้ำไป...

ก๊อกก๊อก! สาวรับใช้กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับเธอ จึงเคาะประตูเดินเข้าไป จากนั้นก็พยุงเธอออกมาจากอ่างอาบน้ำ เช็ดตัว สวมชุดคลุมอาบน้ำและเป่าผมเธอให้แห้ง...

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว

แต่โทรศัพท์ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกทรมานราวกับหัวใจถูกทอดอยู่ในน้ำมัน เธอทนไม่ไหวจริงๆ จึงโทรหาหาเยี่ยเจิ้นถิง

“ตู๊ด ตู๊ด...”

เสียงรอสายดังอยู่นานมากแต่ก็ไม่มีคนรับ สายจึงตัดไปโดยอัตโนมัติ

มือของเฟิงเชียนเสวี่ยที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นเทา เธอไม่กล้าโทรไปอีก กลัวว่าถ้าทำให้เยี่ยเจิ้นถิงโกรธเข้าจะลามไปถึงเด็กๆ

แต่เธอก็รอเวลาไปแบบนี้ไม่ไหวแล้ว

เธอจึงส่งข้อความไปหาเยี่ยเจิ้นถิง...

[ฉันสำนึกผิดแล้วค่ะ จะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอม ขอร้องล่ะ คุณปล่อยลูกฉันไปเถอะ]

[ต่อไปนี้ฉันจะทำตามที่คุณบอกทั้งหมดเลย ให้ฉันเป็นทาสของคุณก็ได้ ฉันจะไม่ต่อต้านอีกแล้ว คุณปล่อยลูกฉันไปเถอะนะ เยี่ยเจิ้นถิง ขอร้องล่ะ]

[ฉันขอร้อง...]

“เด็กๆ อยู่ที่บ้าน” ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็บอกเธอไป “กลับไปดูเองแล้วกัน”

พูดจบเขาก็ตัดสายไป...

เฟิงเชียนเสวี่ยถือโทรศัพท์ออกไปหาฉู่จือมั่วทันที “จือมั่ว จือมั่ว รีบไปส่งฉันหน่อย เจอเด็กๆ แล้ว...”

ฉู่จือมั่วกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องและจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกและไม่ทันระวังล้มลงบนเตียง

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่มีเวลาคิดมากขนาดนั้น เธอวิ่งเข้าไปดึงเขาออกมาและพูดขึ้น “จือมั่ว นายเรียกคนขับรถให้ไปส่งฉันให้หน่อย เจอเด็กๆ แล้ว”

“ใจเย็นๆ รอฉันใส่เสื้อผ้าให้เสร็จก่อน” ฉู่จือมั่วหน้าแดง “เธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ แล้วก็พาซื่อเป่าน้อยไปด้วย”

ตอนนั้นเองเฟิงเชียนเสวี่ยถึงนึกขึ้นมาได้ว่าซื่อเป่าน้อยอยู่กับฉู่จือมั่ว วันนี้มันถูกส่งไปให้สัตวแพทย์รักษา

เธอรีบออกไปหาซื่อเป่าน้อยทันที คนรับใช้เรียกสัตวแพทย์มาอย่างรวดเร็ว เขาส่งกรงที่มีซื่อเป่าน้อยอยู่มาให้เฟิงเชียนเสวี่ยและพูดแบบหมดคำจะพูด “มันไม่ได้ป่วยครับ มันแค่เมาเท่านั้นเอง”

“หะ” เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้งไป “เมา?”

“ใช่ครับ มันดื่มไวน์ไปไม่น้อยเลย ตอนนี้ยังมึนๆ อยู่เลยครับ” สัตวแพทย์กำชับ “เป็นเพราะนกแก้วตัวนี้ดวงดี ถ้าสัตว์จำพวกนกดื่มไวน์ไปมากขนาดนี้ ปกติคงถึงแก่ชีวิตแล้วครับ ถึงมันจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่คาดว่าน่าจะสลบไปอีกสองวันครับ”