สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 340

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูซื่อเป่าน้อยที่อยู่ในกรง มันหลับสนิทอยู่บนแผ่นรอง ถ้าไม่ตั้งใจดูหัวใจน้อยๆ ของมันที่กำลังเต้นอยู่นั้น ก็คงจะคิดว่ามันตายไปแล้ว

แต่ใครที่เป็นคนให้ซื่อเป่าน้อยดื่มไวน์ล่ะ

เฟิงเชียนเสวี่ยมีภาพของปิศาจร้ายปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง นอกจากเขาแล้วจะเป็นใครได้อีก

“พร้อมแล้ว!” ฉู่จือมั่วเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ถือกุญแจรถเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“อืม”

ทั้งสองคนขึ้นรถและมุ่งหน้าไปยังถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่งทันที

เพื่อเป็นกันคุ้มกันฉู่จือมั่ว บอดี้การ์ดสองสามคนจึงขับรถอีกคนหนึ่งตามออกมาด้วย

บนรถ ทั้งสองคนเงียบกริบ จนเมื่อไปถึงที่ถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่ง เฟิงเชียนเสวี่ยถึงพูดออกมา “จือมั่ว ฉันรู้ว่าที่ฉันพูดแบบนี้มันน่ารังเกียจมาก แต่ยังไงฉันก็ต้องพูด ต่อไปนี้พวกเราอย่าเจอกันอีกเลย”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ น้ำเสียงของเธอก็ติดขัด “ฉันไม่อยากทำให้นายลำบาก และก็ไม่อยากทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ด้วย มัน...”

“ฉันเข้าใจแล้ว” แม้ว่าฉู่จือมั่วจะไม่เต็มใจแค่ไหน แต่เขาก็เลือกที่จะยอมรับ “ตอนนี้ฉันยังไม่มีความสามารถมากพอที่จะสู้กับเยี่ยเจิ้นถิงได้ ฉันออกหน้าช่วยเธอ แต่ผลที่ได้ก็ไม่เป็นแบบที่คิด ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพที่ลำบากกว่าเดิมด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันอยู่ให้ห่างจากเธอไว้ดีกว่า”

“ขอโทษนะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ และเช็ดน้ำตา “รักษาสุขภาพด้วยนะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”

“ได้เลย” ฉู่จือมั่วยิ้มออกมา “ไม่ต้องร้อง เจอเด็กๆ แล้วเป็นเรื่องที่ดีนะ”

“อื้ม” เฟิงเชียนเสวี่ยคิดถึงเด็กๆ ขึ้นมา ในใจก็มีไฟแห่งความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

เพียงไม่นาน รถก็มาจอดอยู่ที่ใต้ตึกของถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่ง ฉู่จือมั่วเปิดประตูรถและมาช่วยประคองเฟิงเชียนเสวี่ย “ฉันจะขึ้นไปส่ง”

“ไม่เป็นไร” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบปฏิเสธทันที “ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้นายแล้ว”

“ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจะทำอย่างไรล่ะ” ฉู่จือมั่วไม่สบายใจ “ฉันต้องยืนยันก่อนว่าเธอกับเด็กๆ ปลอดภัยดี”

“สบายใจเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “คนแบบเยี่ยเจิ้นถิง ถึงแม้จะมีนิสัยเสียอยู่เป็นกอง แต่เขาก็มีข้อดีอยู่อย่างหนึ่ง ก็คือพูดจริงทำจริง ถ้าเขาบอกว่าเด็กๆ อยู่ที่บ้านก็แสดงว่าอยู่ที่บ้านแน่นอน!”

“ก็ได้...” ฉู่จือมั่วไม่ได้ดื้อรั้นอะไรต่อ “ถ้าอย่างนั้นเธอขึ้นไปเถอะ ฉันจะดูอยู่ตรงนี้ หลังจากขึ้นไปแล้วและไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เปิดปิดไฟสามครั้ง ฉันจะได้รู้ว่าเธอปลอดภัยดี”

“นี่มัน เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูคนในห้องด้วยความงุนงง

มีตำรวจสองคน คุณครูเฉิน ครูจากห้องเรียนดอกทานตะวัน แพทย์หนึ่งคนและพยาบาลอีกสามคน...

“ประธานเยี่ยให้พวกเรามาดูแลเด็กๆ น่ะค่ะ” ผู้อำนวยการหลิวอธิบาย “ประธานเยี่ยกำชับให้พวกเราดูแลเด็กๆ ไม่ห่างก่อนที่คุณจะกลับมาน่ะค่ะ”

“อ่อ...” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจมาก เยี่ยเจิ้นถิงเป็นคนจัดการจริงๆ หรือ แบบนี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนถูกลักพาตัวไปจริงๆ...

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะคิดถึงเรื่องนั้น เธอรีบเดินเข้าไปในห้อง “เด็กๆ ละคะ”

“กำลังนอนหลับอยู่ค่ะ คุณเข้าไปดูเถอะ”