สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 341

เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปในห้องอย่างรีบร้อน และเห็นเย่ว์เย่ว์นอนหลับปุ๋ยกอดตุ๊กตาอัลปากาอยู่บนเตียงเจ้าหญิงสีชมพู

มีขวดนมที่ยังกินไม่หมดและรูปภาพครอบครัวหกคนวางอยู่ข้างๆ

“ก่อนเย่ว์เย่ว์จะหลับ เธอถามฉันซ้ำๆ ว่าหม่ามี้จะกลับมาไหมพร้อมกับถือรูปครอบครัวร้องไห้งอแงไปด้วยน่ะค่ะ ฉันกล่อมอยู่สักพักเลยกว่าเธอจะนอนหลับไป”

ครูเฉินพูดเสียงเบา

“ขอบคุณมากๆ นะคะ!” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกแสบจมูกและร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอย่องเข้าไปจูบหน้าผากของเย่ว์เย่ว์เบาๆ และพูดข้างๆ หูเธอ “ซานเป่า หม่ามี้กลับมาแล้วนะ หม่ามี้จะไม่ไปไหนอีกแล้ว”

ผู้อำนวยการหลิวและครูเฉินเห็นฉากนี้แล้ว ตาก็แดงก่ำขึ้นมา

เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเย่ว์เย่ว์และห่มผ้าห่มให้เธอ จากนั้นก็ถือขวดนมและกรอบรูปเดินไปที่ห้องข้างๆ และเปิดประตูเข้าไปเบาๆ

เมื่อเปิดไฟที่หัวเตียง ก็เห็นเฉินเฉินกับหลงหลงที่หลับสนิทอยู่บนเตียง

หลงหลงกอดปืนของเล่นไว้และหลับลึกจนน้ำลายย้อยลงไปที่หมอนเป็นลวดลาย

ขาที่ถูกเข้าเฝือกไว้ก็ถูกวางไว้เป็นอย่างดี ส่วนขาอีกข้างหนึ่งก็ยกก่ายกำแพงรุงรังไปหมดจนผ้าห่มผืนน้อยๆ ร่วงลงจากเตียง ท่าทางการนอนของเขาก็สดใสพอๆ กับนิสัยของเขาเลย

“พรวด!” ผู้อำนวยการหลิวปิดปากหัวเราะออกมาเบาๆ “เพิ่งจะจัดขาของเขาให้อยู่ดีๆ และห่มผ้าให้เรียบร้อย ผ่านไปไม่กี่นาทีสภาพก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”

“ปกติเขานอนแบบนี้เลยค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูรวมๆ และถามด้วยความร้อนใจ “ขาของเขาเป็นอะไรหรือคะ ที่หัวก็มีผ้าก๊อซพันอยู่ด้วย เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”

“เรื่องนี้พูดไปแล้วก็ยาวน่ะค่ะ อีกเดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟัง” ผู้อำนวยการหลิวพูดเสียงเบา “คุณอยู่กับเด็กๆ ไปก่อนเถอะค่ะ ฉันจะออกไปรอด้านนอก”

“ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า เธอห่มผ้าห่มให้หลงหลงและจัดวางขาของเขาให้เขาดีๆ พอจัดท่านอนของเขาเสร็จแล้ว เธอก็หยิบของเล่นในอ้อมแขนของเขาออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ก้มลงไปจูบหน้าผากของเขา

“อืม~~พี่สาวครับ พี่สวยมากเลย~~~”

เฟิงเชียนเสวี่ยลูบใบหน้าของเฉินเฉินด้วยความปวดใจ และกดคิ้วที่ขมวดกันอยู่ของเขาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ก้มลงจูบบนเปลือกตาของเขาเบาๆ ตอนที่ผละออกนั้นก็พบว่าเฉินเฉินลืมตาขึ้นมา

“หม่ามี้...” เฉินเฉินมองดูเธอด้วยความตกตะลึง แต่เพียงไม่นานก็ได้สติกลับมา เขาขยี้ตาแรงๆ “ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”

“ไม่ใช่จ้ะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยจับหน้าของเขา และพูดอย่างอ่อนโยน “ต้าเป่า หม่ามี้กลับมาแล้ว!”

“หม่ามี้!” เฉินเฉินกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนเฟิงเชียนเสวี่ยทันที และพูดด้วยความตื่นเต้น “หม่ามี้ ผมคิดถึงหม่ามี้มากเลย ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอหม่ามี้อีกแล้ว”

“ต้าเป่าบื้อ หม่ามี้จะปกป้องลูกๆ ไปจนโตเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเฉินเฉินแน่นและตบหลังเขาเบาๆ เธอพูดปลอบ “หม่ามี้จะไม่ไปไหนอีกแล้ว”

“หม่ามี้...”

เฉินเฉินที่เข้มแข็งมาหลายวัน ในที่สุดก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาอยู่ในอ้อมแขนของหม่ามี้