สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 345

ตอนเช้า ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยยังนอนหลับอยู่ เย่ว์เย่ว์ก็เข้ามาในห้องของเธอและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ

“ซานเป่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยสะดุ้งตื่นทันที ยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไร เย่ว์เย่ว์ก็จับใบหน้าของเธอและจูบเธอไม่หยุด จนหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำลาย “หม่ามี้ ซานเป่าคิดถึงหม่ามี้มากเลย!”

“หม่ามี้ก็คิดถึงหนู!” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเย่ว์เย่ว์ไว้แน่น “ซานเป่าเด็กดี ต่อไปนี้หม่ามี้จะไม่ไปไหนอีกแล้ว”

“ฮือๆๆ หม่ามี้พูดแล้วต้องทำด้วยนะ” เย่ว์เย่ว์เบะปากพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า “ถ้าต่อไปนี้หม่ามี้ทิ้งซานเป่าไปอีก ซานเป่าจะไม่สนใจหม่ามี้แล้ว”

“หม่ามี้ไม่ได้ทิ้งหนูนะ หม่ามี้แค่มาช้าไปหน่อยเท่านั้นเอง ก็เลยไปรับเด็กๆ ไม่ทัน” เฟิงเชียนเสวี่ยจับใบหน้ากลมของเย่ว์เย่ว์และรีบอธิบาย “หม่ามี้ขอโทษนะ ซานเป่าไม่โกรธหม่ามี้แล้วได้ไหมคะ”

“หึ!” เย่ว์เย่ว์ตั้งใจหันหน้าหลบ จากนั้นก็เบะปากแล้วพูดขึ้น “ถ้าหม่ามี้ทำซาลาเปาไส้หนูให้หนูถึงจะหายโกรธ!”

“ได้สิๆๆ หม่ามี้จะทำซาลาเปาไส้หมูให้นะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบลุกจากเตียงทันที

“หม่ามี้ หม่ามี้...” เสียงร้อนใจของหลงหลงดังขึ้นมาจากห้องตรงข้าม “ต้าเป่า รีบพยุงผมไปหาหม่ามี้เร็ว!”

“รอแปปนึง เสียงกริ่งประตูดัง พี่ไปดูก่อนว่าใครมา”

เฉินเฉินสวมรองเท้าแตะและไปเปิดประตู

“ซานเป่า พวกเราไปหาเอ้อร์เป่าด้วยกันดีไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยอุ้มเย่ว์เย่ว์ขึ้นมาและเดินออกไปด้านนอก

เย่ว์เย่ว์ใช้มือหนึ่งกอดคอเฟิงเชียนเสวี่ยไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็โบกมือให้กับหลงหลง “เอ้อร์เป่าพวกเรามาแล้ว!”

“หม่ามี้...” หลงหลงอ้าแขนออกและตะโกนเรียกเฟิงเชียนเสวี่ย

“หม่ามี้!” เฉินเฉินตะโกนมาจากที่ห้องรับแขก “คุณหมอหวงกับพี่สาวพยาบาลมาแล้ว”

“สวัสดีตอนเช้าค่ะ!” แพทย์และพยาบาลทักทายเฟิงเชียนเสวี่ย

“ซานเป่าเด็กดี คุณยายก็คิดถึงหนูมากเลย” แม่จูเห็นเด็กๆ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เธอตรวจสอบเย่ว์เย่ว์กับเฉินเฉินอย่างละเอียด “ให้คุณยายดูหน่อย ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม มีใครรังแกหนูๆ ไหม”

“ไม่มีครับ พวกเราสบายดี” เฉินเฉินสังเกตเห็นรอยถูกเข็มเจาะและผ้าก๊อซของแม่จูในทันที “คุณยายเป็นอะไรหรือครับ คุณยายไม่สบายหรือ”

“คุณยายไม่เป็นไร แค่ได้เห็นหน้าเด็กๆ ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว” แม่จูใช้มือหนึ่งกอดเย่ว์เย่ว์ อีกมือหนึ่งกอดเฉินเฉินและร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “เอ้อร์เป่าล่ะ”

“เอ้อร์เป่าอยู่ในห้องค่ะ” เย่ว์เย่ว์ชี้เข้าไปในห้องและพูดขึ้น “ขาของเขาบาดเจ็บ ลงจากเตียงไม่ได้ค่ะ”

“หะ เอ้อร์เป่าเป็นอะไรหรือ” แม่จูร้อนใจขึ้นมาทันที “รีบพายายไปดูเร็ว”

“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ แม่จูไม่ต้องเป็นห่วง” เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้ามาด้วยดวงตาที่แดงก่ำและดึงแม่จูออกไปถาม “แม่จูมาได้อย่างไรหรือคะ ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลหรอกหรือ”

“หมอเหลยอวี่พาฉันกลับมาส่งน่ะ” แม่จูชี้ไปที่หมอเหลยอวี่และพยาบาลสองคนที่อยู่ด้านหลัง