สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 352

เด็กทั้งสามไปหาคุณท่านเยี่ยที่อยู่บ้านตรงข้าม

เฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ฟังเสียงข้างนอกที่ประตู เด็กทั้งสามและคุณท่านเยี่ยพูดคุยกันไม่หยุดหย่อน คุณท่านเยี่ยเรียกพวกเขาว่า “เด็กดี” อย่างเอ็นดู แถมยังหัวเราะออกมาเป็นระยะๆ

บรรยากาศที่อบอุ่นและครึกครื้น ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยนั้นผ่อนคลายไปด้วย คิ้วที่ขมวดอยู่นั้นก็ค่อยๆ คลายออก แถมยังยกยิ้มที่มุมปากอีกด้วย

ถ้าหากเป็นไปได้ เธอเองก็หวังว่าเด็กๆ จะได้รับความห่วงใยจากคนในครอบครัวมากๆ

แต่ว่า…

แค่เธอนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิงที่อารมณ์แปรปรวน ชอบใช้ความรุนแรง เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ไม่ว่าเรื่องอุบัติเหตุรถยนต์จะมีอะไรอย่างอื่นแอบแฝง แต่เยี่ยเจิ้นถิงก็สร้างบาดแผลในใจของเธอไว้ลึกมาก

ความรู้สึกกลัวในระยะเวลาสามวันที่เสียเด็กๆ ไป ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยได้บทเรียนที่ตราตรึงใจอย่างมาก…

ความรู้สึกสิ้นหวังแบบนั้น แถมจะทำให้เธอบ้าคลั่ง

เธอไม่กล้าที่จะเสี่ยงอีกแล้ว

ไม่กล้าที่จะไปเสี่ยงกับนิสัยของเยี่ยเจิ้นถิงเลย!

“คุณแม่ซานเป่า เด็กๆ ไม่อยู่แล้ว พวกเราไปทางนั้นก่อนนะคะ ถ้าคุณมีเรื่องอะไรก็เรียกพวกเราได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” เสียงของพยาบาลนั้นทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยหลุดออกมาจากห้วงความคิด

เฟิงเชียนเสวี่ยได้สติกลับมา จึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “เหนื่อยหน่อยนะคะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะคะ” พยาบาลเดินจากไป

ภายในบ้านที่ใหญ่โตก็เหลือเพียงเฟิงเชียนเสวี่ย เธอมองดูบ้านที่โล่งโจ้ง นึกถึงแม่จูกับเด็กๆ แล้วก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา…

เด็กๆ แค่ออกไปกินข้าวข้างนอกเอง เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

ถ้าหากคุณท่านเยี่ยรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาหล่ะ

ถ้ามันเป็นการตั้งใจหลอกพวกเด็กๆ เพื่อหาข้ออ้างรับพวกเขาไปหล่ะ

งั้นเธอก็คงจะไม่เจอลูกๆ ไปตลอดชีวิตเลยสิ

ยิ่งคิดเฟิงเชียนเสวี่ยก็ยิ่งกลัว ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ…

“ใช่แล้ว สวยมากเลย เอ้อ เด็กผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างๆก็หล่อมากเลย!”

จากนั้นทุกคนเห็นเฉินเฉินและหลงหลง แม้ว่าหลงหลงจะยังอยู่บนวีลแชร์ แต่พอใส่ชุดสูทแล้วเขาก็ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม ราวกับเป็นเจ้าชายในนิทาน

ระหว่างคิ้วและตาของเฉินเฉินนั้นมีความเยือกเย็นและสุขุม ราวกับประธานผู้เผด็จการตัวจิ๋ว

พี่น้องสามคนนี้ดึงดูดสายตาของคนรอบๆ มาจนหมด ทำให้หลายคนถ่ายรูปและถ่ายคลิปของพวกเขาไว้

เฉินเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย กำลังจะพูดอะไร บอร์ดี้การ์ดของตระกูลเยี่ยก็เข้าไปจัดการแล้ว

คุณท่านเยี่ยถามด้วยเสียงต่ำว่า “รู้สึกว่าถูกรบกวนหรือเปล่า ปู่ให้พวกเขาเหมาร้านนะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ” เฉินเฉินส่ายหัว “มีเด็กๆ หลายคนกำลังเล่นสนุกกันอย่างมาก ถ้าเหมาที่พวกเขาก็จะไม่ได้เล่นแล้ว”

“เป็นเด็กที่จิตใจดีจริงๆ” คุณท่านเยี่ยลูบหัวของเขาแล้วพูดอย่างเอ็นดูว่า “ได้ งั้นก็เหมาที่ ไป พวกเราเข้าไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

“อื้มๆ” เฉินเฉินกำลังจะจูงเย่ว์เย่ว์เดินเข้าไป อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่กำเริบเสิบสานดังขึ้นมาว่า “ฉันให้เงินสองเท่า เหมาที่ให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้หลานฉันเล่นอยู่ที่นี่คนเดียว!”