สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 359

ที่นี่เป็นร้านอาหารโลกการ์ตูน พนักงานของที่นี่จึงแต่งกายเป็นตัวละครการ์ตูนทุกคน

พนักงานมีแต่งเป็นเทวดาน้อยและเอลฟ์น้อย ส่วนพนักงานรักษาความปลอดภัยก็จะเป็นผู้ล่าและอัศวิน บาร์เทนเดอร์หญิงที่บาร์ก็แต่งกายเป็นแม่มด…

เด็กๆ ที่เข้ามาก็จะเปลี่ยนชุดตัวบะครที่ตนชื่นชอบกัน

เสี่ยวเย่ว์เย่ว์นั้นแต่งเป็นเจ้าหญิงเหงือกน้อย เสี่ยวเฉินเฉินและเสี่ยวหลงหลงนั้นแต่งเป็นชุดเจ้าชายน้อย

ส่วนคุณท่านเยี่ยก็แต่งกายเป็นกษัตริย์ผู้อาวุโส เยี่ยเซินก็แต่งเป็นพ่อบ้านในโลกการ์ตูน

คุณท่านเยี่ยมองดูตนเองในกระจกแล้วจึงหัวเราะเสียง “ฮ่าฮ่า” ออกมา “ดูๆ แล้วก็เหมือนอยู่นะ!”

“คุณท่านนี่ยังฟอร์มดีไม่ตกเลยนะครับ”

เยี่ยเซินพูดจากใจจริง แม้จะอายุสูงถึง 96 แล้ว แต่ก็ยังคงอกผายไหล่ผึ่ง ดูมีชีวิตชีวา

เด็กๆ ทั้งสามร้องอย่างดีใจว่า “คุณปู่เหมือนกษัตริย์มากเลย!”

“ปู่เป็นกษัตริย์ พวกหนูก็เป็นเจ้าชายและเจ้าหญิง!” คุณท่านเยี่ยยิ้มอย่างสดใส จากนั้นก็จูงมือเด็กๆ “ไปกัน พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ!”

“เย้ ไปกินข้าวกัน!” หลงหลงร้องเสียงดัง

“อ๊าย หนูเดินไม่ได้แล้วเนี่ย!”

เจ้าหญิงเหงือกน้อยเย่ว์เย่ว์สะบัดหางไปมาอย่างเก้ๆ กังๆ แต่ก็ก้าวเดินออกไปไม่ได้ เกือบจะล้มลงกับพื้น

ดีที่เจ้าชายเฉินเฉินพยุงเธอไว้ทัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” คุณท่านเยี่ยหัวเราะออกมา “เจ้าเหงือกน้อยที่แสนน่ารักยังไม่ได้กลายร่างเป็นคน ก็เลยเดินไม่ได้สิ ปู่แบกหนูเอง!”

พูดพลาง คุณท่านเยี่ยก็ก้มลงไปจะให้เย่ว์เย่ว์ขี่หลัง

“ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวผมแบกเองครับ…”

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” คุณท่านเยี่ยจ้องไปที่เขา จากนั้นก็นั่งยองลงไปกับพื้น “เย่ว์เย่ว์ ขึ้นมาเลย!”

เยี่ยเซินไม่กล้าที่จะห้ามอีก

เย่ว์เย่ว์ขึ้นหลังคุณท่านเยี่ยอย่างเก้ๆ กังๆ มือทั้งสองข้างกอกคอของคุณท่านเยี่ยไว้แน่น เธอร้องอย่างดีใจว่า “คุณปู่เก่งจังเลยค่ะ!”

เฉินเฉินเงยหน้าไปมอง ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วทำท่าทางระวังขึ้นมา

เยี่ยเจิ้นถิงยื่นมือไปอุ้มเย่ว์เย่ว์ลงมาจากหลังของคุณท่านเยี่ย จากนั้นก็เตรียมที่จะวางลงที่พื้น แต่ชุดนางเหงือกของเธอนั้นไปเกี่ยวที่กระดุมแขนของเขา ไม่สามารถที่จะแก้ออกได้ทันที ดังนั้น เขาจึงได้หิ้วเธอเอาไว้กลางอากาศ…

“แง…ปล่อยหนูลงไป ปล่อยหนูลงไปนะ”

เย่ว์เย่ว์มองดูคนไม่ดีที่ดุแบบนี้ก็กลัวจนร้องไห้ออกมา เธอได้แต่แกว่งขาสั้นๆ ของเธอ ราวกับว่านางเหงือกนั้นส่ายหางไปมา

“อย่าร้อง!” มือข้างหนึ่งของเยี่ยเจิ้นถิงหิ้วเธอเอาไว้ อีกมือหนึ่งไปพยุงคุณท่านเยี่ย “ไม่เป็นไรใช่ไหม ไปโรงพยาบาลหน่อยไหมครับ”

“ไม่เป็นไร!”

คุณท่านเยี่ยพยุงเอวเอาไว้แลเวเงยหน้าไปมองเยี่ยเจิ้นถิงที่หิ้วเย่ว์เย่ว์ราวกับหิ้วลูกเจี๊ยบ

ส่วนเย่ว์เย่ว์นั้นก็ทำปากเบะ ร้องให้เขาช่วยอย่างน้ำตาคลอ “คุณปู่ช่วยหนูด้วยค่ะ!”

ใจของคุณท่านเยี่ยรู้สึกเจ็บเหมือนโดนบีบ เขาเอามือฝาดไปที่หัวของเยี่ยเจิ้นถิง “ไอ้เด็กเวร ปล่อยหลายสาวฉันลงมานะ!”