สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 360

เยี่ยเจิ้นถิงถึงกับหมดคำที่จะพูด ใครเป็นหลานแท้ๆ ของตาเฒ่านี่กันแน่นะ

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูดอะไร เขาปล่อยมือไปดื้อๆ แบบนั้น…

“กรี๊ด!” เย่ว์เย่ว์ร้องกรี๊ดออกมา เกือบจะตกลงไปที่พื้น

แต่แล้วชายกระโปรงนางเงือกของเธอห้อยอยู่ที่แขนเสื้อของเขา จึงทำให้ไม่ร่วงลงไปที่พื้นทันที…

ขณะนั้นเอง เย่ว์เย่ว์รีบกอดแขนของเยี่ยเจิ้นถิงเอาไว้ เธอม้วนขาสั้นๆ ของเธอที่ถูกห่อหุ้มด้วยกระโปรงนาง เงือก กลัวว่าจะตกลงไป

ท่าทางแบบนี้ มันน่ารักสุดๆ ไปเลย!

เยี่ยเจิ้นถิงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มที่มุมปาก มองดูเธออย่างตลกๆ ท่าทางซื่อบื้อแบบนี้มันเหมือนกับเฟิงเชียนเสวี่ยมากเลย

เขาหิ้วเย่ว์เย่วขึ้นมาจากนั้นก็เอาเธอไว้บนไหล่ของตน แถมยังจับก้นของเธอให้นั่งตรงๆ จะได้ไม่ตกลงมา

เย่ว์เย่ว์กลัวว่าตนเองจะตกลงมา มือที่ตุ้ยนุ้ยของเธอจับผมของเขาเอาไว้แน่น

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาอึมครึม “ทำไมต้องจับผมฉันด้วย”

“หนู หนูกลัวความสูงค่ะ แง”

เย่ว์เย่ว์ใช้เสียงที่อ้อนพูดออกมาอย่างสั่นๆ

“ไอ้เด็กเวร แกให้เจ้าหนูจับหน่อยจะเป็นอะไร” เมื่อคุณท่านเยี่ยได้ยินเย่ว์เย่ว์ร้องไห้ ก็รีบพูดทันที “ใครให้แกสูงขนาดนี้กัน เด็กก็ต้องกลัวความสูงสิ”

เยี่ยเจิ้นถิงนั้นรู้สึกเอือมอย่างมาก สีหน้าของเขาอึมครึม แล้วจ้องมองเย่ว์เย่ว์อย่างเยือกเย็น

เย่ว์เย่ว์นั้นทำปากเบะราวกับปลาดุก น้ำตาเม็ดโตไหลออกมา จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ในขณะนั้นเอง เฟิงเชียนเสวี่ยที่ปลอตัวเป็นพนักงานทำความสะอาดที่เพิ่งเข้ามาในร้านอาหาร ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเย่ว์เย่ว์พอดี เธอเงยหน้าไปมอง…

เย่ว์เย่ว์นั่งอยู่บนไหล่ของเยี่ยเจิ้นถิง แถมเยี่ยเจิ้นถิงยังจ้องมองเย่ว์เย่ว์อย่างดุร้ายอีกด้วย

ในหัวของเฟิงเชียนเสวี่ยมีความคิดเดียว นั่นก็คือ…ปีศาจเยี่ยกำลังรังแกเสี่ยวเย่ว์เย่ว์ของเธออยู่!

ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยนั้นเต้นรัว เธอถือไม้ถูพื้นแล้วก็วิ่งพุ่งเข้าไป…

“ซานเป่า!” พอเฉินเฉินเห็นว่าน้องสาวร้องไห้ ก็รีบเดินเข้าไปแล้วตะโกนใส่เยี่ยเจิ้นถิงว่า “ปล่อยน้องสาวผมนะ!”

“คนชั่ว ปล่อยซานเป่านะ!”

“ครับ” เยี่ยเซินพยุงคุณท่านเยี่ยแล้วรีบตามไป

บอดี้การ์ดเข็มหลงหลงตามไปติดๆ

เยี่ยเจิ้นถิงเดินมาถึงโต๊ะยาวที่อยู่ริมหน้าต่าง ยื่นมืออยากจะอุ้มเย่ว์เย่ว์ลงมา แต่เพราะเย่ว์เย่ว์กลัว จึงยังคงจับผมของเขาเอาไว้

พอเขาดึงเธอ เธอก็ยิ่งจับผมของเขาไว้แน่น ตัวน้อยๆ ของเธอก็สั่นไปหมด

“ไม่ลงมาเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้วถาม

เสี่ยวเย่ว์เย่ว์ทำปากเบะ หน้าที่ตุ้ยนุ้ยของเธอขมวดเข้าด้วยกัน น้ำตาคลอเบ้า เกือบที่จะร้องไห้ออกมาอีก

“อย่าร้องๆ…” เยี่ยเจิ้นถิงรีบปลอบ “เธออยากนั่งก็นั่งต่อเถอะ”

เสี่ยวเย่ว์เย่ว์ถึงได้หยุดน้ำตาไว้ แต่ก็ยังคงทำปากเบะ จ้องมองเธออย่างน้ำตาคลอ

เยี่ยเจิ้นถิงนั้นเหงื่อไหลพราก ในใจนั้นหมดคำที่จะพูด นี่มันสิ่งมีชีวิตอะไรกัน ตีไม่ได้ดุก็ไม่ได้ แต่พูดยังตกใจจนร้องไห้ได้…

เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ