สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 361

เยี่ยเจิ้นถิงไม่กล้าลงมือกับเย่ว์เยว์อีก เขาปล่อยให้เธอนั่งอยู่บนไหล่อย่างนั้น หลังจากนั้นก็ดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง

ในตอนนั้นเอง เฉินเฉินที่ตามมาติด ๆเห็นเยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้ทำร้ายเย่ว์เย่ว์ ก็เกลี้ยกล่อมเธออย่างระมัดระวัง

เยี่ยเจิ้นถิงมองเฉินเฉิน พูดกับเขาอย่างคนวัยเดียวกัน : “นายคิดที่จะให้น้องสาวนายนั่งอยู่บนไหล่ฉันไม่ตลอดงั้นเหรอ?”

เฉินเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง ก็รีบไปประคองตัวเย่ว์เย่ว์ลงมา : “ซานเป่า ลงมาเดี๋ยวนี้”

เมื่อเย่ว์เย่ว์เห็นพี่ชายมา ท้ายที่สุดเธอก็คลายความกลัว ค่อย ๆสไลด์ตัวลงมาจากไหล่ของเยี่ยเจิ้นถิง

เยี่ยฮุยรีบอ้าแขนไปข้างหน้า แล้วอุ้มเย่ว์เย่ว์ลงมา เตรียมที่จะให้เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเยี่ยเจิ้นถิง

“ไม่เอา หนูไม่อยากนั่งข้างเขา” เย่ว์เย่ว์ที่ขายังไม่ทันจะถึงพื้น ก็ตะโกนออกมาด้วยความกังวล

“โอเค ได้!” เยี่ยฮุยรีบอุ้มเย่ว์เย่ว์ไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “ตรงนี้ได้ไหม?”

“อือ” เย่ว์เย่ว์เบะปากน้อย ๆ พยักหน้าตอบ

เยี่ยฮุยวางเธอลงอย่างระมัดระวัง ราวกับถือแก้วที่เปราะบาง

หลังจากที่วางลง เห็นเธอนั่งนิ่งเรียบร้อย เขาถอนหายใจยาวราวกับทำภารกิจอันใหญ่หลวงสำเร็จ

แต่ก็ยังคงใช้มือประคองเธอไว้ เกรงว่าเธอจะลื่นตกเก้าอี้

“ซานเป่า น้องไม่เป็นอะไรนะ?” เฉินเฉินถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไร” เย่ว์เย่ว์ส่ายหัว รู้สึกว่ามีอะไรอยู่ที่มือ จึงยกมืออวบแน่นทั้งสองข้างขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าในมือนั้นจะมีกระจุกผมอยู่ในมือ

“เอ่อ...”เย่ว์เย่ว์มองเยี่ยเจิ้นถิงอย่างหวาดกลัว พร้อมกับชูผมที่อยู่ในมือแล้วถาม “นี่ของคุณหรือเปล่าคะ?”

ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!

มุมปากของเยี่ยฮุยกระตุกขึ้น แทบจะกระอักเลือดตาย

เฉินเฉินมองดูเส้นผมที่อยู่ในฝ่ามือ พร้อมกับมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง หวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด

ครั้งนี้พวกเขาเป็นฝ่ายผิด

“...”

ข้างในใจเยี่ยเจิ้นถิงนั้นคลื่นซัดโหมกระหน่ำ ยากที่จะควบคุมสีหน้าตนเองไว้ได้

“ขอ...ขอโทษค่ะ...” เย่ว์เย่ว์พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงน่ารัก “ หนูไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย!”

เยี่ยเจิ้นถิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ทั้ง ๆที่เขาอยากจะอารมณ์เสีย แต่เหมือนความโกรธนั้นถูกสายตาอ่อนโยนของเธอหยุดยั้งไว้เลยทำให้เขาโกรธไม่ลง

อารมณ์แบบนี้ มันช่างอึดอัดเหลือทน!

ในขณะนั้น พนักงานเริ่มทยอยเสริฟอาหารขึ้นโต๊ะ วางอาหารที่ประณีตสวยงามลงบนโต๊ะอย่างระวัง อีกทั้งเครื่องดื่มหลากหลายชนิด

เย่ว์เย่ว์หยิบสายไหมสีชมพูขึ้นมาหนึ่งอัน ยื่นให้กับเยี่ยเจิ้นถิงอย่างจริงใจ: “หนูให้ อย่าโกรธไปเลยนะ!”

เยี่ยเจิ้นถิงกลอกตาใส่เธอ ไม่ได้รับขนมมาแต่กลับหยิบแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มเงียบ ๆ

เย่ว์เย่ว์ลุกขึ้นยืน นอนลงบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับยื่นสายไหมให้เยี่ยเจิ้นถิงอีกครั้ง : “ หลานชายคนโต หนูขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ!”