สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 362

“...”

เยี่ยเจิ้นถิงประหลาดใจ หันไปมองเด็กน้อย “เรียกฉันว่าอะไรนะ?”

“หลานชายคนโตไง!”

สีหน้าแววตาไร้เดียงสาของเย่ว์เย่ว์ เธอยัดขนมสายไหมเข้าไปในปากของเยี่ยเจิ้นถิง ปรบมืออ้วน ๆเล็ก ๆนั้นด้วยรอยยิ้ม “กินสายไหมเข้าไปแล้ว ถือว่าคุณให้อภัยหนูแล้ว!”

เยี่ยเจิ้นถิงชะงักงันไป ในปากเต็มไปด้วยขนมสายไหม ในแววตาเต็มไปด้วยไฟลุกโชน

เยี่ยฮุยร้องอย่างขมขื่นอยู่ในใจ วันนี้ประธานเยี่ยถูกเด็กน้อยยั่วยุซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในใจเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็เผยออกมาไม่ได้ เดาได้เลยว่าลูกน้องของพวกเขาประสบความหายนะแน่

“อะแฮ่ม!” เยี่ยเซินกระแอมไอ พูดเตือนด้วยเสียงต่ำ “เจ้าหญิงเย่ว์เย่ว์ เธอเรียกแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ จะเรียกแบบนี้ไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ?” เย่ว์เย่ว์เอียงศรีษะเล็กน้อย ถามด้วยความสงสัย “ก็เขาคือหลานชายคนโตของคุณปู่ เรียกย่อ ๆว่าหลานคนโตสิ!”

“...”

พวกผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ต่างพูดไม่ออก ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กไม่พูดโกหก!”

คุณท่านเยี่ยหัวเราะอย่างชอบใจ ในใจของเขานั้น พวกหลานสามเป่านั้นทำอะไรก็ไม่เป็นปัญหาทั้งนั้น

“ซานเป่า เรียกอย่างนี้ไม่ได้นะ” เฉินเฉินพูดเตือนเย่ว์เย่ว์ด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “พวกเราจะต้องมีมารยาท!”

“ก็ได้” เย่ว์เย่ว์เบ้ปาก ถามอย่างไม่เข้าใจ “งั้นพวกเราควรเรียกเขาว่าอย่างไร?”

“เรียกพี่ใหญ่!” จู่ ๆหลงหลงก็พูดขึ้นมา

“แค่ก ๆ” กาแฟที่คุณท่านเยี่ยดื่มแทบจะสำลักออกมา เขารู้ว่าหลานชายคนนี้ชอบเรื่องศิลปะต่อสู้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่านิสัยของเขานั้นเถรตรงเที่ยงธรรม เหมือนกับเขาตอนสมัยที่ยังเป็นเด็กไม่มีผิด

“ใช่ ถ้าเรียงตามลำดับผู้อาวุโสในครอบครัว ก็ควรที่จะเรียกว่าพี่ใหญ่” เฉินเฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง “พวกเราคือหลานของคุณปู่ เขาก็คือหลานของคุณปู่ เขาโตกว่าพวกเรา ดังนั้นพวกเราก็ควรเรียกเขาว่าพี่ใหญ่!”

“...”

เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกหดหู่ จุกจนพูดไม่ออก

วันนี้เขาทำอะไรผิด ถึงได้ต้องมารับโทษอยู่ที่นี่?

สิ่งมีชีวิตชนิดนี้ ตีก็ไม่ได้ด่าก็ไม่ได้ แม้แต่สายตาก็ดุเกินไปก็ไม่ได้...

“ยังไม่ได้ทานข้าว กินเสร็จค่อยกลับ”เยี่ยเจิ้นถิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ แล้วเริ่มลงมือหั้นเนื้อสเต็ก

“หลานคน...”เย่ว์เย่ว์ถอนคำเรียกได้ทันเวลา เปลี่ยนชื่อเรียกใหม่ พูดอย่างอ่อนโยน “พี่ใหญ่ อ่ะให้ ขอบคุณที่เมื่อตะกี้พี่แบกฉันไว้!”

มืออ้วน ๆเล็ก ๆของเธอถือปีกไก่โค้กแล้วยื่นให้กับเยี่ยเจิ้นถิง

เธอชอบกินอันนี้มาก ในจานมีแค่ชิ้นเดียว แต่เธอก็แบ่งให้กับเยี่ยเจิ้นถิง

แม้ว่าท่าทางของเขาจะดุร้ายเย็นชา ถูกเธอทำให้อกสั่นขวัญแขวน แต่เขาก็ไม่ได้รังแกเธอ แถมยังแบกเธอขึ้นมาบนที่นั่ง...

เด็กฉลาดอย่างเย่ว์เย่ว์รู้ดีว่าควรที่จะขอบคุณเขา

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่มืออวบอ้วนเต็มไปด้วยน้ำมันของเย่ว์เย่ว์ แล้วมองที่ปีกไก่โค้ก อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เด็กน้อยคนนี้เหมือนกับแม่มาก ชอบใช้มือหยิบจับอาหาร

“เวลากินข้าวต้องใช้ส้อม ไม่ใช้มือ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดขึ้น

“อ้อ” เย่ว์เย่ว์วางปีกไก่ลง ใช้ทิชชู่เปียกเช็ดมือให้สะอาดอย่างระวัง หลังจากนั้นก็ใช้ส้อมจิ้มปีกไก่โค้กชิ้นนั้นยื่นให้เขา “ตอนนี้ใช้ได้แล้วล่ะ!”