สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 36

เฟิงเชียนเสวี่ยหันหน้ากลับมา และเห็นว่าเป็นซือเฮ่าเซวียน!

เขากอดเธอที่อยู่ในอ้อมแขนแน่นราวกับเป็นผู้พิทักษ์ของเธอ

นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ขณะนี้หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยปั่นป่วนราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้หวนคืนสู่อดีต…

“ซือ คุณซือ…” ครูใหญ่หวงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ นึกว่าตัวเองอ่านผิด

“มือของคุณ…”

เมื่อเห็นรอยแผลบนมือของเฟิงเชียนเสวี่ย ซือเฮ่าเซวียนก็ขมวดคิ้วแล้วตะโกนใส่ครูใหญ่หวงอย่างโกรธเคือง “ใครอนุญาตให้คุณแตะต้องเธอ!”

“เอ่อ…” ครูใหญ่หวงตัวสั่นด้วยความตกใจ และทุกคนก็ตกตะลึง

“คุณซือคะ คุณผู้หญิงซือและคุณชายน้อยซือเพิ่งจะออกไป”

คุณครูจางเอ่ยเตือนอย่างอ่อนแรง เธอยังนึกว่าซือเฮ่าเซวียนเข้าใจเฟิงเชียนเสวี่ยผิดนึกว่าเป็นไป๋ลู่

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ชั่วพริบตาเดียวเฟิงเชียนเสวี่ยก็ได้สติ ใช่ ตอนนี้ซือเฮ่าเซวียนแต่งงานกับไป๋ลู่ และยังมีลูกแล้ว เธอไม่ควรเพ้อฝันอีกต่อไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบผลักซือเฮ่าเซวียนออกไปทันทีแล้วก้าวไปข้างๆอีกครึ่งก้าว

“ฉันรู้ ฉันให้พวกเขากลับไปก่อนเอง”

ซือเฮ่าเซวียนกลับสู่ภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนและสง่างามตามปกติ แล้วมองลงไปที่เด็กสองคนที่อยู่ข้างหน้าเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความคิดที่ซับซ้อนแสดงออกผ่านแววตาของเขา

ตอนที่เฟิงเชียนเสวี่ยและครูใหญ่หวงกำลังจะมีเรื่องกัน เฉินเฉินกับหลงหลงก็รีบวิ่งเข้ามาปกป้องแม่ของตัวเอง แต่กลับโดนซือเฮ่าเซวียนชิงเข้าไปก่อน

“ขณะนี้พวกเขาเฝ้าปกป้องอยู่ด้านหน้าของเฟิงเชียนสวี่ยพร้อมกับกำหมัดแน่นแล้วจ้องเขม็งไปยังซือเฮ่าเซวียนราวกับสิงโตตัวน้อยๆ”

“หม่ามี๊!”

ที่มุมห้องเย่ว์เย่ว์ที่อยู่ในอ้อมแขนของแม่จูกำลังมองด้วยดวงตากลมโตที่เคล้าน้ำตา

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างลึกซึ้ง เขายังหล่อและเป็นสุภาพบุรุษเหมือนเดิมเลย…

“หม่ามี๊…” เฉินเฉินดึงเสื้อของเฟิงเชียนเสวี่ยแล้วถามเสียงเบา “พวกเราจะยกโทษให้พ่อของซือเฮ่าเซวียนหรือไม่?”

เฟิงเซวียนเสี่ยกำลังจะพูด ซือเฮ่าเซวียนก็พูดขึ้นมาก่อนว่า “เย็นนี้กลับบ้านไป ฉันจะลงโทษซือมู่เฟิงอย่างถูกต้องและคุยกับแม่ของเขาเพื่อที่เธอจะได้มาที่โรงเรียนเพื่อขอโทษคุณด้วยตัวเอง”

“เอ่อ…” ครูใหญ่หวงมึนงงอย่างถึงที่สุด ราวกับมีเสียงหึ่งๆดังอยู่ในศีรษะ เธอกำลังคิดว่าเฟิงเชียนเสวี่ยมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่กว่าที่หรือ หรือเด็กทั้งสามคนนี้เป็นลูกนอกสมรสของซือเฮ่าเซวียน?

“อีกอย่างหนึ่ง…” ซือเฮ่าเซวียนหันไปมองครูใหญ่หวง “ฉันโทรหาคณะกรรมการโรงเรียนของคุณแล้ว ครูใหญ่หวงไม่เหมาะกับการบริหารโรงเรียนจริงๆ ไปหางานใหม่น่าจะดีกว่า”

“คุณซือคะ…”

“ครูใหญ่หวง!” ซือเฮ่าเซวียนขัดจังหวะเธอ “ฉันได้ยินสิ่งที่คุณพูดกับเฟิงเชียนเสวี่ยเมื่อกี้ ใช่แล้วฉันสามารถทำลายอนาคตของคนคนหนึ่งได้ด้วยประโยคเดียว แต่คนคนนั้นจะไม่ใช่คุณเฟิง แต่คือคุณนั่นแหละ!”

“…”

“คุณควรขอโทษพวกเขาอย่างจริงใจนะ หลังจากนั้นก็จากไปแบบเงียบๆ ฉันยังสามารถปล่อยให้คุณใช้ชีวิตต่อไปได้” ซือเฮ่าเซวียนเตือน