สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 366

“ไอเด็กนี่ ใครใช้ให้แกปากมาก” คุณท่านเยี่ยพูดตำหนิ รีบปลอบประโลมพวกเด็ก ๆทั้งสามทันที “หลาน ๆไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกนะ”

“คุณปู่ดีกับพวกเราจังเลย”

เย่ว์เย่ว์อ้อนคุณท่านเยี่ยขณะที่กำลังอุ้ม พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจนทำให้ใจของคุณท่านเยี่ยแทบจะละลาย

“คุณปู่ เมื่อผมโตขึ้น ผมจะตอบแทนคุณปู่แน่นอนครับ!” หลงหลงตบเข้าที่หน้าอกเล็ก ๆ และให้คำมั่นสัญญาว่า “ผมจะต้องมีอนาคตที่ดีให้ได้ เมื่อถึงตอนนั้นคุณปู่อยากได้อะไร หลงหลงจะซื้อให้เอง!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดี ดี!”คุณท่านเยี่ยยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข

“เด็กน้อยคนนี้ช่างพูดเก่งจริง” เยี่ยฮุยถอนหายใจพลางยิ้ม “ไม่แปลกใจเลยที่สามารถทำให้คุณท่านมีความสุขได้มากขนาดนี้”

ในตอนนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกโล่งอก โชคดีที่ลูกคนโตนั้นแก้ไขสถานการณ์ได้ทันเวลา ไม่ได้ตกหลุมพรางของเยี่ยเจิ้นถิง

ทว่า ดูเหมือนเยี่ยเจิ้นถิงจะจงใจทำให้เธอเห็น เขาจำเธอได้แล้วงั้นเหรอ?

เธอไม่กล้าอยู่ต่อ รีบเก็บข้าวของเตรียมที่จะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน!” จู่ ๆเยี่ยเจิ้นถิงก็เอ่ยปากขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยหยุดชะงัก เอาแต่ก้มหน้ารอคำสั่งจากเขา

“ตรงนี้ยังเลอะอยู่’’ เยี่ยเจิ้นถิงชี้ไปที่คราบไวน์บนโต๊ะ

เฟิงเชียนเสวี่ยได้แต่เดินไปทำความสะอาดที่โต๊ะ

เฉินเฉินมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยแล้วขมวดคิ้ว ดวงตามีความคิดที่ซับซ้อนปรากฏออกมา

“คุณปู่ไปจัดการเรื่องพวกนี้ ได้รับความเห็นชอบจากผู้ปกครองของเด็กคือยังครับ?” เยี่ยเจิ้นถิงจงใจพูดขึ้น “ถ้าหากว่าพ่อของพวกเด็กๆ ไม่ชอบล่ะครับ?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เด็กทั้งสามคนรู้สึกใจเสียขึ้นมา ตั้งแต่อยู่อนุบาลพวกเขาถูกคนหัวเราะเยาะว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อ...

“คิดก่อนพูดแล้วเหรอ?”

คุณท่านเยี่ยเดาออกตั้งนานแล้วว่าพวกเด็ก ๆนั้นมีผู้ปกครองคนเดียว และไม่ต้องการที่จะซ้ำเติมแผลของพวกเขา

“พ่อของพวกเธอชื่ออะไร” เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้สนใจชายแก่ ยังคงถามต่อ

เด็กทั้งสามคนมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

ภายในใจของเฟิงเชียนเสวี่ยนั้นโกรธดั่งไฟสุม มือที่ถือผ้าขี้ริ้วนั้นสั่นระรัว เยี่ยเจิ้นถิงไอคนสารเลว เห็นได้ชัดเลยว่าเขาจงใจ

เฟิงเชียนเสวี่ยขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมยังใช้ผ้าเช็ดโต๊ะเช็ดที่เสื้อของเขา

“ออกไปซะ!” เยี่ยเจิ้นถิงผลักเธอออกไปด้วยความหงุดหงิด ไม่ทันได้ระวัง ล้มลงไปกับพื้น...

“หม่ามี้...” จู่ ๆเฉินเฉินก็ลุกขึ้นร้องด้วยความตกใจ

ทุกคนมองไปที่เขา คุณท่านเยี่ยถามด้วยความสงสัย: “เฉินเฉิน หนูเป็นอะไร?”

“ผม...” เฉินเฉินรีบดึงสายตากลับทันที พูดตอบกลับอย่างรวดเร็ว “จู่ ๆผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าหม่ามี้อยู่บ้านคนเดียว ยังไม่ได้กินข้าว”

“จริงด้วย พวกเราต้องเอาอาหารกลับไปให้หม่ามี้”

เย่ว์เย่ว์รีบเอาอาหารที่อยู่ในจานใส่ถุงทันที จะเอากลับไปให้หม่ามี้กิน

“ฉันก็จะเอากลับไปให้หม่ามี้กินด้วย” หลงหลงก็ช่วยเธอใส่

“พวกเธอไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวปู่จะให้คนห่อชุดใหม่ให้นะ” คุณท่านเยี่ยรีบพูดทันที “เด็กดี พวกหนูกินไปก่อนนะ รออาหารห่อเสร็จ ปู่ก็จะไปส่งพวกหนูกลับบ้าน”