สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 367

“อือ อือ ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณปู่” พวกเด็ก ๆพูดขอบคุณพร้อมกัน

ตอนนั้นเอง เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นมาจากพื้น ผู้จัดการร้านอาหารตำหนิเธอด้วยเสียงต่ำ เธอถือไม้ถูพื้น ก้มหน้าลงและออกไปอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเยี่ยเจิ้นถิงก็ลุกขึ้น หยิบเสื้อโค้ทไปผูกไว้ที่เอว เดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว...

เฉินเฉินมองตามหลังของพวกเขา คิ้วน้อย ๆขมวดขึ้น เขากังวลว่าผู้ชายไม่ดีคนนั้นจะรังแกหม่ามี้ จึงลงจากเก้าอี้ : “คุณปู่ครับ ผมไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”

“นายน้อย เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนครับ” เยี่ยเซินเดินมาจูงเขา

...

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินมาถึงห้องน้ำ ก็วางของลงเตรียมตัวที่จะไป

วันนี้ที่เธอมาที่นี่ ก็เพื่อดูแลความปลอดภัยของพวกเด็ก ๆ ตอนนี้เมื่อเห็นว่าคุณท่านเยี่ยเอ็นดูพวกเด็ก ๆมากขนาดนั้นก็สบายใจ

อีกอย่างพวกเขาก็กำลังจะกลับกันแล้ว เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่ต่อ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกว่าเยี่ยเจิ้นถิงกำลังสงสัยเธอ ถ้าหากยังไม่รีบไปจากที่นี่ เกรงว่าจะถูกเขาจับได้เสียก่อน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดวางไว้ในห้องเก็บของในห้องน้ำ ถอดถุงมือ เตรียมพร้อมที่จะออกไป

เมื่อหันไป จู่ ๆก็มีร่างสูงที่ดูคุ้นตาโผล่มาที่ประตู...

“เห้ย!” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจสะดุ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เจอเขา หลังจากที่ครั้งก่อนหนีออกมาจากโรงพยาบาล เป้นครั้งแรกที่เผชิญหน้ากับเขาอย่างใกล้ชิด...

หลายวันที่แยกจากกัน มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย อารมณ์ของเธอแปรปรวน บ่อยครั้งจนเกือบจะหมดอาลัยตายอยากชะตากรรมชีวิตนั้นตกอยู่ในกำมือเขา

แม้ว่าเธอจะหนีเขา ทว่าไม่มีทางหนีการควบคุมของเขาได้

หลังจากผ่านไปหลายวัน เมื่อเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง ในใจเธอยังคงหวาดกลัว

เฟิงเชียนเสวี่ยสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก้มหน้าลง แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา : “ที่นี่เป็นห้องน้ำผู้หญิงนะคะ คุณผู้ชายเข้าผิดห้องแล้วค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้พูดอะไร ทัศนคติของเขาที่มีต่อเด็ก ๆนั้นเกิดความคาดหมายของเธอจริง ๆ อย่างน้อยสิ่งที่เธอเห็นนั้นก็ถือว่าดีมากแล้ว...

“ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าพ่อแท้ ๆของตัวเองคือใคร?” เยี่ยเจิ้นถิงจับที่คางของเฟิงเชียนเสวี่ยบังคับให้เธอมองหน้าเขา “ฉู่จื่อมั่วสนิทกับพวกเขาอยู่ไม่น้อย หรือว่าไม่ได้รู้จักกัน?”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วถามเสียงต่ำ

“เป็นลูกของฉู่จื่อมั่วจริง ๆเหรอ?” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเธออย่างเงียบ ๆ

“แน่นอน...” เฟิงเชียนเสวี่ยหลบสายตาไม่กล้ามองเขา

“คุณต้องรู้...” มุมปากของเยี่ยเจิ้นถิงแสยะยิ้มอย่างปีศาจ ขู่ว่า “ผมสามารถจับฉู่จื่อมั่วและสามเด็กแสบนั่นมาตรวจดีเอ็นเอได้ทุกเมื่อ!”

“คุณ...” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ ตะโกนด่าไม่หยุด “คุณเป็นบ้าหรือไง? พ่อของเด็กเป็นใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยเล่า?ทำไมคุณถึงจ้องที่จะจับอยู่ตลอดเลยล่ะ?”

“แน่นอนว่าเกี่ยวสิ...” ริมฝีปากบางของเยี่ยเจิ้นถิงเฉียดแก้มสวย ๆของเธอ พูดเบา ๆที่ข้างหูเธอ “ถ้าเกิดเป็นลูกของฉันล่ะ?”