สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 368

เฟิงเชียนเสวี่ยสั่นไปทั้งตัว แววตาตื่นตระหนก แต่เธอก็รีบพูดปัดทันที : “จะเป็นไปได้ยังไง? คุณอย่ามโนไปหน่อยเลย”

“งั้นเหรอ?”เยี่ยเจิ้นถิงบีบแก้มของเธอ ยื่นข้อเสนอของตัวเอง “งั้นก็ตรวจดีเอ็นเอ”

“คุณประสาทหรือไง?” เฟิงเชียนเสวี่ยต่อว่าอย่างโกรธเคือง “คุณห้ามแตะต้องลูกของฉัน!!!”

“ดูเหมือนคุณจะลืมสาบานที่พูดไว้เมื่อคืนก่อนนะ” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ผมให้บทเรียนกับคุณตั้งมากมายแต่คุณก็ไม่รู้จักสำนึกผิด ดังนั้นทุกวันผมจะทำให้คุณจำมันได้ขึ้นใจ...”

เมื่อพูดเยี่ยเจิ้นถิงยื่นมือไปกระชากเสื้อพนักงานทำความสะอาดของเฟิงเชียนเสวี่ยออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่งดงามของเธอ ราวกับแกะกลีบดอกโบตั๋นขี้อายพลันเปลี่ยนแลดูบอบบางขี้อายน่าดึงดูด...

“คุณคิดจะทำอะไร?” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ เมื่อพยายามขัดขืนกลับถูกเยี่ยเจิ้นถิงกดเข้ากับกำแพง

“เยี่ยเจิ้นถิง นายอย่าทำอะไรลุ่มล่ามนะ ที่นี่มีคนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอกลัวจนตัวสั่น ข่มกลั้นไว้ตะโกนเสียงต่ำ “ขอร้องล่ะ...”

“คุณมากวนโมโหผมก่อน!” เยี่ยเจิ้นถิงถอดกระโปรงของเธอออก หวังที่จะครอบครองเธอจากทางด้านหลัง

“ไม่เอา...”เฟิงเชียนเสวี่ยทำท่าจะร้องไห้

“ผมเข้าไปเองได้ครับ ขอบคุณคุณปู่เซิน!”

ตอนนั้นเอง ที่ด้านนอกจู่ ๆเสียงของเฉินเฉินก็ดังขึ้นมา

“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมรอข้างนอกนะครับ” เยี่ยเซินพูด

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบปิดปาก ไม่กล้าส่งเสียงออกมา

เยี่ยเจิ้นถิงหยุดลงมือ ขมวดคิ้ว รอจนเฉินเฉินเดินออกไป

ทว่า เฉินเฉินกลับไม่ได้ไปที่ห้องน้ำผู้ชาย แต่มาอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำหญิงแทน แล้วตะโกนเรียกเบา ๆ : “หม่ามี้ หม่ามี้...”

เฟิงเชียนเสวี่ยปิดปากของเธอแน่น หันหน้าไปแววตาเศร้าสร้อยขอร้องอ้อนวอนเยี่ยเจิ้นถิงให้ปล่อยเธอไป

แม้ว่าสีหน้าและแววตาของเยี่ยเจิ้นถิงจะเย็นชา แต่ก็ยอมปล่อยเธอไป

เฟิ่งเชียนเสวี่ยรีบแต่งตัว

เจ้าปีศาจเยี่ยจู่ ๆก็พูดจามีเหตุผล แต่เธอกลับไม่มีอะไรจะพูด

“ข้าง ๆมีห้างสรรพสินค้าอยู่ เดี๋ยวฉันไปซื้อชุดใหม่มาให้คุณ โอเคไหม?” เฟิงเชียนเสวี่ยถามความเห็นเขา

“ไปด้วยกัน” เยี่ยเจิ้นถิงดึงเสื้อโค้ทที่อยู่บนพื้นขึ้นมาพันไว้ที่เอว

“ไม่ต้องหรอกมั้ง?” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่อยากไปกับเขา “อาหารเย็นคุณยังทานไม่เสร็จเลย อีกอย่างคุณปู่ของคุณก็ยังอยู่”

“คุณคิดว่าสภาพผมแบบนี้ ยังทานข้าวต่อได้อยู่เหรอ?” เยี่ยเจิ้นถิงชี้ไปที่ตัวเอง

“ก็ได้” เฟิงเชียนเสวี่ยจนปัญญา “คุณออกไปก่อน เดี๋ยวฉันรีบตามไป”

“เร็ว ๆล่ะ!” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเธอก่อนที่จะเดินออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยพับเสื้อผ้าพนักงานทำความสะอาดเก็บไว้ในห้องเก็บอุปกรณ์ ล้างมือสวมแมสกับหมวก แล้วรีบออกไป...

เฉินเฉินที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เห็นเงาด้านหลังของเธอพอดี เขาอยากจะตามไป เยี่ยเซินเดินมาเสียก่อนเฉินเฉินจึงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น