สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 372

ทันใดนั้น ความอบอุ่นทั้งหมดนั้นก็สลายหายไปในเวลานี้...

มีที่ไหนซื้อของแล้วให้ผู้หญิงถือ

แต่เยี่ยเจิ้นถิงนั้น ก็เป็นซะแบบนี้แหละ

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยต้องถือของเอง ในโลกของเขานั้นเป็นเรื่องเคยชินไปแล้ว!

เฟิงเชียนเสวี่ยหมดคำจะพูด แต่ก็ต้องถือทั้งถุงใหญ่ถุงเล็กเดินตามหลังเยี่ยเจิ้นถิงไป...

“คุณผู้ชาย ชุดก่อนหน้าที่คุณใส่มาห่อเรียบร้อยแล้วค่ะ” พนักงานตามออกมา

“ทิ้งได้เลย” เยี่ยเจิ้นถิงตอบกลับโดยไม่แม้จะหันไปมอง

“เอ่อ...” พนักงานยืนอึ้ง ชุดนี้ราคาแพงยิ่งกว่าของที่พวกเขาซื้อทั้งหมดในคืนนี้ กลับบอกให้เธอเอาไปทิ้งอย่างนั้นเหรอ?

มันน่าเสียดายเกินไปไหม?

“ไม่ต้องทิ้งค่ะ เอามา เอามาให้ฉัน” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหยิบเสื้อผ้ามาทันที “ขอบคุณค่ะ!”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

...

ทั้งสองเดินลงบันไดไป เยี่ยเจิ้นถิงถือแต่กล่องถุงเท้า อีกมือหนึ่งล้วงกระเป๋า

เฟิงเชียนเสวี่ยถือถุงใบใหญ่ใบเล็กเดินตามหลังเขา ดูเหมือนเป็นผู้ช่วยตัวน้อย ๆ

ในเวลานั้น โทรศัพท์ของเธอยังคงดังต่อเนื่อง เธอวางของลงกับพื้น หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อรับสาย “ฮัลโหล ต้าเป่า พวกหนูถึงบ้านแล้วเหรอ? หม่ามี้ไม่เป็นอะไร หม่ามี้จะกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ”

ขณะที่ยังคุยสายอยู่ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก เฟิงเชียนเสวี่ยเอาหน้าแนบไหล่เพื่อหนีบโทรศัพท์ไว้ มือรีบหยิบของขึ้นมาทันที

เยี่ยเจิ้นถิงหันกลับมามองเธอ ก็ยังไม่รู้จักที่จะช่วยเธอถือของ

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดฟันกรอดด้วยความเกลียด ด่าชายหนุ่มอยู่ในใจ ไร้มารยาทจริง!

“หม่ามี้ซื้อของอยู่ที่ห้าง ไม่มีอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงนะ...”

“แค่นี้ก่อนนะ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงหม่ามี้ก็จะถึงบ้านแล้วนะ พี่พยาบาลดูแลพวกหนูอยู่ใช่ไหม? พวกหนูไปอาบน้ำก่อนนะ รอหม่ามี้กลับไปถึงจะเล่านิทานให้พวกหนูฟังนะ...”

หลังจากที่วางสายไม่ทันได้ระวัง โทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยตกลงพื้น เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ รีบก้มลงเก็บทันที

เยี่ยเจิ้นถิงหยุดเกิด หันกลับมารอเธอ

บอดี้การ์ดเปิดประตูฝั่งด้านหลัง โค้งรออย่างนอบน้อม

เยี่ยเจิ้นถิงเดินขึ้นรถไผ

“ฉันไปเรียกรถข้างนอกนะ ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยอยากกลับบ้านแล้ว

“ขึ้นรถ” เยี่ยเจิ้นถิงออกคำสั่ง

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ดีว่าไม่ง่ายเลยที่จะขัดคำสั่งของเขา จึงทำได้เพียงขึ้นรถไป

บอดี้การ์ดเอาเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดไว้กระโปรงหลังรถ จากนั้นก็ขึ้นรถคันข้างหลัง

รถสตาร์ท แล้วขับออกไปอย่างช้า ๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเวลาในมือถือ คิดแค่อยากจะกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด แต่ไม่นานเธอก็พบว่ารถนั้นไม่ได้มุ่งหน้าไปที่ถนนซิ่งฝู แต่กลับไปที่บ้านตระกูลเยี่ยต่างหาก

เธอรีบถามทันที : “นี่กำลังจะไปไหน?”

“บ้านผม” เยี่ยเจิ้นถิงหมุนโทรศัพท์ในมือ

“ฉันต้องกลับบ้าน” เฟิงเชียนเสวี่ยร้อนรน “พวกเด็ก ๆกำลังรอฉันอยู่ที่บ้าน”