สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 397

ฟังถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ตกอยู่ในภวังค์ เธอกำลังคิดว่าบางทีอาจจะซื้อโรงงานเอาไว้...

หลังจากผ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้มา เธอยิ่งรู้สึกขึ้นมากว่าตนเองถูกพ่อปกป้องมากจนเกินไป เธอไม่มีความสามารถในการอยู่รอดและจัดการกับความเสี่ยงได้เลย

ขนาดงานธรรมดาๆ ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้ และเงินที่หามาได้ก็ไม่เพียงพอที่จะส่งเสียเลี้ยงดูลูก...

แม้ว่าพ่อของเธอจะทิ้งหลักประกันการครองชีพไว้ให้เธออย่างเหลือเฟือ แต่เธอก็ไม่อาจนั่งกินนอนกินได้ นอกจากนี้ ในฐานะที่เธอเป็นแม่ เธอก็ควรเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกๆ ของเธอด้วย

แต่ว่า การซื้อโรงงาน และเปิดดำเนินกิจการใหม่อีกครั้ง มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ...

เธอไม่เคยบริหารบริษัทมาก่อน และเธอก็ไม่รู้เรื่องธุรกิจของพ่อเธอมากนัก เดี๋ยวก็ต้องใช้เงิน 70 ล้านหยวนเพื่อซื้อโรงงานเหล่านั้นแล้ว อีกทั้งต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด เธอไม่มีความมั่นใจอะไรเลย...

"ก่อนหน้านี้ตระกูลเฟิงบริหารธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เป็นหลัก นอกจากนี้ยังมีโรงงานอีกสิบแห่งที่ผลิตเสื้อผ้าและเครื่องประดับ เจ็ดแห่งอยู่ในต่างจังหวัด แต่หลังจากที่ตระกูลเฟิงล้มละลายก็ได้ปิดตัวลงไปแล้ว โรงงานอีกสามแห่ง ท่านประธานใช้คอนเน็คชั่นเพื่อรักษามันเอาไว้ เพราะอยากจะเหลือทิ้งไว้ให้คุณหนู น่าเสียดายที่ถูกเฟิงซื่อหยวน หม่าเฉียงและคนอื่นๆ เอาไปด้วยวิธีที่สกปรก..."

จูเจี้ยนชานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นอย่างเคืองโกรธ พลางถอนหายใจแล้วกล่าว...

“ผมทำได้เพียงเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถ ไม่อาจเอาชนะพวกเขาได้ ขณะเดียวกัน ผมก็คิดว่าโรงงานเหล่านั้นยังคงใช้แซ่เฟิง ดังนั้นผมจึงปล่อยเลยตามเลยนึกไม่ถึงว่าแค่เพียงสี่ปีพวกเขาก็บริหารต่อไปไม่ไหวแล้ว"

"เดิมทีพวกเขาเป็นปรสิตที่อาศัยอาหารจากพ่อของหนูอยู่แล้ว พวกเขาไม่มีความสามารถ หลังจากที่พ่อเสียชีวิต พวกเขาก็ต้องพึ่งพาตระกูลซืออยู่สองสามปี ตอนนี้ตระกูลซือล่มสลาย พวกเขาก็ย่อมจะบริหารต่อไปไม่ไหวอยู่แล้ว"

เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจแล้วจึงถามอย่างไม่แน่ใจ "ลุงจูคะ ที่คุณลุงมาหาหนูเพราะต้องการให้หนูซื้อโรงงานเหล่านั้นใช่ไหมคะ"

"ไม่ไม่ไม่" จูเจี้ยนชานส่ายหัวซ้ำๆ "ท่านประธานจากไป ญาติพี่น้องเหล่านั้นของคุณหนูล้วนเป็นคนเลว คุณหนูเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ชีวิตของคุณหนูเองก็ยากมากพออยู่แล้ว จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อโรงงานกันล่ะครับ"

"อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ พวกเราไม่กี่คนนี้ล้วนติดหนี้บุญคุณพ่อของคุณหนู และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะตอบแทนแล้ว" จูเจี้ยนชานยิ้มอย่างเกรงใจ "ยิ่งไปกว่านั้น โรงงานที่เรารับช่วงต่อเหล่านั้น ก็สามารถทำกำไรได้เช่นกัน"

“หนูขอกลับไปคิดดูก่อน อีกสองสามวันหนูจะให้คำตอบคุณลุงนะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยยังต้องคิดใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน

"ได้ครับ คุณหนูก็ลองพิจารณาดูนะ" จูเจี้ยนชานพยักหน้า "จริงสิ ของที่พ่อคุณหนูเหลือทิ้งไว้ให้ คุณได้มันมาหรือยังครับ"

“ยังเลยค่ะ ฉันไปที่นั่นมาแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยกล่าว “สำหรับในตอนนี้ เก็บมันไว้ที่สุสานอาจจะปลอดภัยกว่า”

"รีบดูของด้านในให้เร็วหน่อยนะครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะเกี่ยวข้องกับแม่ของคุณหนู บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์กับคุณ..."