สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 428

“คุณยายฮะ หม่ามี้เคี่ยวซุปมาให้คุณยายด้วย” หลงหลงเอาขวดเก็บอุณหภูมิขึ้นมาไว้บนโต๊ะ และแสร้งพูดอย่างสบายๆ ว่า “ช่วงนี้คุณยายไม่อยู่ ฝีมือการทำอาหารของหม่ามี้พัฒนาขึ้นแล้วนะฮะ ซุปนี่เคี่ยวหอมมากเลย หม่ามี้ไม่ให้พวกเราชิม แล้วก็บอกว่าจะเก็บไว้ให้คุณยาย!”

“ฮ่าๆ ๆ ...” แม่จูหัวเราะ “คุณหนู ฝีมือทำอาหารของคุณหนูพัฒนาแล้วเหรอ?”

“ใช่ค่ะๆ พัฒนาไปเยอะเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกอายเล็กน้อย “ถ้าแม่จูกลับไป ฉันจะทำอาหารให้แม่จูกินทุกวันเลย”

“ดีจัง...” แม่จูถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้ม “ในภายภาคหน้าถ้าฉันไม่อยู่แล้ว คุณหนูจะได้ดูแลตัวเองและดูและเด็กๆ ได้อย่างดีเลย”

“อ๊ะๆ ๆ อย่าพูดอะไรไร้สาระสิคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยตาแดงขึ้นมาทันที “ไม่อยู่อะไรกัน? แค่ปัญหาเล็กน้อยเอง เดี๋ยวก็หายแล้ว”

“คุณยายฮะ...” เฉินเฉินจับมือแม่จูไว้ เสียงสะอื้น “คุณยายไม่อยู่ไม่ได้นะฮะ คุณยายจะอยู่ตลอดไปเลย”

“ใช่ค่ะ คุณยายของเราต้องอายุยืน”

ดวงตาของเย่ว์เย่ว์เต็มไปด้วยน้ำตา ปากน้อยๆ เบะปากอย่างน้อยใจออกมา

“คุณยาย คุณยายต้องรอเห็นภรรยาของผมก่อนนะ”

แม้ดวงตาของหลงหลงจะแดง แต่กลับแสร้งทำเป็นหยอกแม่จูอย่างสบายๆ

“ภรรยา! ภรรยา!” ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกและร้องออกมา

“ฮ่าๆ ๆ ...ใช่ๆ คุณยายต้องรอดูภรรยาของต้าเป่า เอ้อร์เป่า และก็รอดูซานเป่าหาสามีดีๆ ก่อนนะ!”

แม่จูยิ้ม กอดต้าเป่า กอดเอ้อร์เป่า และก็กอดซานเป่าด้วย...

เด็กน้อยทุกคนอาลัยอาวรณ์กับการที่จะพรากจากกัน

เธออยากจะหายเร็วๆ และกลับบ้านไปดูแลเด็กๆ ทั้งสามคนสักที...

ในขณะนั้นเอง เหลยอวี่ที่ไม่ได้มารบกวนการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันของแม่จูกับเด็กๆ แต่โบกมือหยอยๆ ให้เธออยู่ที่หน้าประตูอย่างเงียบๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบตามเหลยอวี่ออกไปในทันที เมื่อมาถึงทางเดินที่ไร้ผู้คน เหลยอวี่ก็อธิบายอาการของแม่จูให้เธอฟัง เนื่องจากการรักษาที่ทันท่วงที อาการป่วยของแม่จูตอนนี้ที่ควบคุมไว้นับว่าใช้ได้เลยทีเดียว

เพียงแต่ว่าการรักษาแบบนี้จำเป็นต้องให้ความร่วมมือกันเป็นระยะเวลานาน ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ภายในไม่กี่วัน แม้ว่าในอนาคตจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ยังต้องมาตรวจดูอาการอย่างสม่ำเสมอ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า จะต้องได้รับการรักษาที่ดีที่สุด เวลาและเงินนั้นไม่ใช่ปัญหา แค่สามารถรักษาแม่จูให้หายได้ อย่างอื่นก็ไม่เป็นไร

และบอกทันทีว่าวันนี้พกเงินมาอีกห้าหมื่นหยวน เพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลล่วงหน้าและค่าธรรมเนียมที่จะต้องชำระก่อนสิ้นเดือน

เหลยอวี่ได้ยินอย่างนั้นก็ตะลึงงัน “ค่ารักษาอะไร? แม่จูรักษาอยู่ที่นี่ ฉันเซ็นบิลเองกับมือเลยนะ จะมีค่าใช้จ่ายได้ยังไง? มีใครเรียกค่าใช้จ่ายคืนจากคุณเหรอ?”

“เปล่าๆ ๆ คุณไม่ต้องเซ็นบิลให้หรอก ถ้าป่วยเข้าโรงพยาบาล ก็ต้องเสียค่าธรรมเนียม จะให้คุณเป็นคนรับภาระไม่ได้หรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดออกมา “และคุณก็ไม่ต้องไปไล่ความรับผิดชอบกับลูกน้องด้วย ควรทำแบบไหนก็ทำแบบนั้นแหละ ไม่งั้นฉันคงรู้สึกไม่ดีที่รบกวนคุณน่ะ”