สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 433

เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบน่องไก่ และเตรียมลงไปเจอเยี่ยเจิ้งถิงที่ชั้นล่าง

ทันทีที่เปิดประตู กลับพบว่าเยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่หน้าประตูแล้ว ร่างสูงชะลูดยืนตระหง่านอยู่ในแสงไฟสลัวเป็นริ้วดูเย็นชาและลึกลับ...

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจแทบแย่และรีบหันกลับไปมองดู โชคดีที่เฉินเฉินเข้าห้องน้ำไปก่อนแล้ว ในห้องนั่งเล่นจึงไม่มีใคร...

“คุณขึ้นมาทำไม?” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบผลักเยี่ยเจิ้นถิงออกไป

“สี่ทุ่มแล้ว!” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องเขม็งเธอด้วยความเย็นชา

“เด็กๆ ยังไม่นอนกันเลยนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยชี้ไปที่ห้องพร้อมน่องไก่ที่หยิบมา หลังจากนั้นก็พบว่าในมือตัวเองมีน่องไก่อยู่ จึงซ่อนมันไว้ข้างหลังด้วยความเขินอายเล็กน้อย

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดหัวคิ้วขึ้นมาและจ้องมองเธออย่างไม่พอใจ

“ไม่งั้นคุณก็ลงไปรอฉันข้างล่าง หรือไม่อย่างนั้นก็เจอกกันวันอื่น...” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดลองเชิง “อย่าโกรธกันเลยนะ เห็นใจหัวอกคนเป็นแม่หน่อยสิ ฉันจะสามารถทิ้งลูกไว้ตามใจชอบได้ที่ไหนกันล่ะ เพื่อไปเดทกันเนี่ยนะ? มนุษย์เราต้องมีความรับผิดชอบสิ”

“ให้อีกยี่สิบนาที” เยี่ยเจิ้นถิงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในลิฟต์

เฟิงเชียนเสวี่ยหมดคำจะพูด แต่ก็ต้องกลับเข้ามาในบ้านก่อนด้วย เพราะเด็กๆ อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว และร้องเพลงอย่างคึกครื้นกลับเข้าไปนอนในห้อง

เฟิงเชียนเสวี่ยเก็บอาหารที่ยังกินไม่เสร็จ และเข้าห้องน้ำไปล้างมือ จากนั้นก็ไปดูเด็กๆ ในห้อง

เย่ว์เย่ว์สวมชุดนอนลายสตรอเบอร์รี่น่ารักและนอนอยู่บนเตียง มือหนึ่งกอดขวดนม ส่วนอีกมือหนึ่งก็กอดตุ๊กตาอัลปาก้าเอาไว้และฟังเพลงอย่างเพลิดเพลินใจ

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้าไปจุ๊บเธอ และกำชับเธอว่าเมื่อกินนมเสร็จแล้วให้รีบนอน

เย่ว์เย่ว์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ไม่นานหลังจากนั้น ดวงตาของเธอก็หรี่ลง

ในอีกด้านหนึ่ง เฉินเฉินที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกัน กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

หลงหลงเอนหลังอยู่บนวีลแชร์ ส่วนเหล่าพี่สาวพยาบาลที่ดูแลก็กำลังช่วยจัดการทำแผลให้ เขากำลังเล่นรูบิดในมือ และดวงตาก็เริ่มพร่ามัวแล้ว...

“หม่ามี้เป็นอะไรเหรอฮะ?” เมื่อเฉินเฉินเห็นเฟิงเชียนเสวี่ย จึงรีบวางหนังสือลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามเธอ

“หม่ามี้ต้องออกไปข้างนอกน่ะ พรุ่งนี้เช้าจะทำอาหารเช้าให้ลูกๆ กินนะ ลูกๆ อยากกินไหม?”

เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งหอบอยู่บนพื้นไม่หยุด เธอพักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน เห็นเยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่ข้างรถและมองเธอด้วยความเย็นชา

เธอลากทั้งสองขาที่อ่อนปวกเปียกไร้เรียวแรงเดินไป และพูดอย่างกระหืดกระหอบว่า “ไปกันเถอะ”

หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นรถ ทรุดตัวนั่งลงไปบนที่นั่ง และหายใจหอบไม่หยุด...

“เวลาเดินก็หัดดูตาม้าตาเรือซะบ้าง” เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงสตาร์ทรถ เขาก็พูดออกมาอย่างเย็นชา

“ไม่ใช่เพราะรีบมาหาคุณหรือไง?” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณอารมณ์บูดอย่างนั้น ถ้าฉันมาสายอีก จะไม่มีบีบคอฉันตายเลยรึไงล่ะ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไร และขับรถต่อไป

“เหนื่อยเป็นบ้า...” เฟิงเชียนเสวี่ยใช้มือพัดลม พยายามเปิดเกลียวฝาขวดเพื่อดื่มน้ำ แต่เพราะเหนื่อยเกินไป ทั้งสองมือจึงอ่อนแรง และบิดไม่ออก

“ร่างกายก็อ่อนแอเกินไป วิ่งแค่นิดเดียว ยังหอบขนาดนี้”

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วมองเธออย่างไม่ชอบใจ แต่ก็เอื้อมมือไปเปิดฝาขวดน้ำให้เธอ