สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 435

“ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเสียงเบา “สัญญาไว้ว่าจะกลับไปทำอาหารเช้าให้เด็กๆ น่ะ”

“แล้วอาหารเช้าผมล่ะ?” เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตามองเธอ

“ให้ฉันฝากผู้จัดการไปไหม?”

เฟิงเชียนเสวี่ยจูบไปที่คิ้วของเขา เขาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังมึนๆ งงๆ น่ารักจัง...

“ไม่เอา” เยี่ยเจิ้นถิงยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือหัวและพลิกตัวมากดเธอไว้ “ผมอยากกินคุณ”

“ไม่ได้~~อื้อๆ ~~”

ไม่ทันที่เฟิงเชียนเสวี่ยจะพูด ก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงจูบเข้า

เขาอดกลั้นไว้ทั้งคืน ในที่สุดก็รอจนกว่าเธอจะตื่น และไม่อยากพลาดไปอีก

เฟิงเชียนเสวี่ยตัวอ่อนยวบราวกับน้ำในทะเลอยู่ใต้ร่างของเขา ร่างกายบิดไปมาเบาๆ และหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสจูบของเขา

ร่างกายของเธอเหมือนกับโดนมนต์สะกดจากเขา เขาไม่ฟังเธอเลย และกลับตกเป็นทาสของเขาแทน เพียงแค่เขาเล้าโลม เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว...

เสียงหายใจหอบดั่งสัตว์ป่า และเสียงครวญครางของลูกแมวน้อยนั้น ราวกับเพลงอันไพเราะดังก้องอยู่ภายในห้อง...

ทั้งคู่พัวพันรัดเกี่ยวประสานกัน แนบชิดกันแน่น ความดีงามอันอบอุ่นแบบนั้น ทำให้รักจนวางไม่ลง จะหยุดก็คงไม่ได้...

ความรักนี้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างเนิ่นนาน จนกระทั่งริ้วแสงอรุณจากหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานสาดส่องเข้ามายังร่างของคนทั้งสองคนที่กำลังเกาะกุมประสานกัน แค่นั้นเยี่ยเจิ้นถิงก็พอใจแล้ว เขาทับร่างของเฟิงเชียนเสวี่ยไว้เช่นนั้น ก่อนจะหลับสนิทไป

เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกา และเป็นเวลาตีห้าครึ่งแล้ว เธอจึงผลักเขาออกไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง

“ไปไหน?” เยี่ยเจิ้นถิงนอนอยู่บนเตียง หลับอยู่อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังถามเธอ

“ไปอาบน้ำ” เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าห้องทำไปชำระร่างกายและรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินมาประทับจูบลงบนหน้าผากของเยี่ยเจิ้นถิง “ฉันต้องกลับไปก่อน สัญญาไว้ว่าจะไปทำอาหารเช้าให้เด็กๆ คุณนอนต่ออีกหน่อยก็ได้”

พูดแล้วเธอก็เดินไป...

แต่มือกลับถูกเยี่ยเจิ้นถิงดึงเอาไว้ “เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง!”

“ไม่ต้อง คุณนอนต่อไปเถอะ เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับเอง”

“ขอสิบนาที!”

เยี่ยเจิ้นถิงลุกขึ้นจากเตียงและตรงไปยังห้องน้ำ

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างหลงใหล ผู้ชายคนนี้ขนาดหาวยังหล่อเลย

“วันนี้ต้องทำซาลาเปาไส้หมูกับข้าวเหนียวไก่ให้ลูกๆ น่ะ แล้วก็ต้องทำซุปให้แม่จูด้วย มันต้องใช้เวลา คุณกลับไปนอนต่อเถอะ ดูเหนื่อยๆ นะ”

“หิวแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงเข้าไปคลอเคลียใกล้ๆ หน้าเธอ “ไม่เคยกินอาหารฝีมือคุณมาก่อนเลย”

“คิกๆ ๆ ...” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะคิกคักหลบเขา “ไว้โอกาสหน้าละกัน”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ฉันไปล่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยปลดเข็มขัดนิรภัย เยี่ยเจิ้นถิงอยากจะจูบเธอ แต่เธอก็ลงจากรถไปแล้ว...

เยี่ยเจิ้นถิงชะงักอยู่ตรงนั้น และพูดอะไรไม่ออก

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมยังโบกมือให้เขา แล้วรีบวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

เยี่ยเจิ้นถิงมองตามหลังของเธอไป และมองดูไฟบนชั้นที่สิบหกสว่างขึ้นมา จึงได้รู้ว่าเธอกลับถึงบ้านแล้ว เขาถึงจะสตาร์ทรถขับออกไป ในขณะเดียวกัน เขาก็เปิดเครื่องโทรศัพท์โทรหาเยี่ยฮุย...