สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 439

“คะ คุณกล้าตบคุณหนูฉันงั้นเหรอ?”

แม่จูโกรธจนบ้าคลั่ง หยิบกล่องอาหารตรงหน้าขึ้นมาพร้อมเขวี้ยงไปทางหลิงหลง

หลิงหลงหลบไปทีหนึ่ง จึงเขวี้ยงไม่โดน แต่แกงร้อนก็สาดไปโดนตัวเธอแล้ว เธอร้อนจนตะโกน “ไอ้แก่นี่ กล้าตีฉันงั้นเหรอ?”

“ตีแล้วยังไง? ยัยคนไร้การสั่งสอน ฉันจะสั่งสอนคุณแทนพ่อแม่คุณเอง”

แม่จูลงมาจากเตียงผู้ป่วย พยุงเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้น

“บอดิการ์ด” หลิงหลิงโกรธถึงขีดสุด เธอชี้ไปทางแม่จูพร้อมสั่ง “จับตัวมันซะ”

บอดิการ์ดสองคนเดินเข้ามา เตรียมจะขึ้นไปจับตัวแม่จู

เฟิงเชียนเสวี่ยยืนปกป้องแม่จูทันที “แน่จริงก็ลองทำดูสิ!”

“ถ้าทำแล้วจะทำไม?” หลิงหลงเดินพุ่งเข้าไป ผลักแม่จูแรงๆ ไปทีหนึ่ง

แม่จูชนโดนเตียงผู้ป่วย จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น รูเข็มบนหลังมือโดนแบบนี้เข้าก็แทงเข้าไปในเนื้อ เลือดสดไหลรินทันที…

เมื่อเห็นฉากนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็โทสะพลุกพล่านขึ้นมาในใจ ฟาดไปที่ใบหน้าของหลิงหลงแรงๆ หนึ่งฉาบ

เสียงตบกังวานดัง“เพี๊ยะ”

หลิงหลงยังไม่ทันตอบสนอง หรือพูดให้ถูกต้องกว่านี้ เธอคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ ว่าเฟิงเชียนเสวี่ยจะกล้าตบเธอ!

เธอถูกตบจนอึน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏขึ้นมาในทันที…

“กะ แกกล้าตบฉันเหรอ???” หลิงหลงเบิกตาโพล่ง คำรามอย่างโกรธคลั่ง “ฉันจะฆ่าแก”

สิ้นเสียง เธอจะพุ่งตัวเข้าไปตบเฟิงเชียนเสวี่ย…..

“อย่ามาแตะต้องคุณหนูฉัน” แม่จูวิ่งขึ้นไปปกป้องเฟิงเชียนเสวี่ย

บอดิการ์ดสองคนนั้นจับตัวแม่จูไว้ทันที น้ำหนักของแม่จูนั้นไม่น้อย เธอขัดขืนอย่างสุดกำลัง

“ปล่อยเธอ”เฟิงเชียนเสวี่ยจะไปช่วยแม่จู ก็ถูกหลิงหลงดึงผมเอาไว้

เฟิงเชียนเสวี่ยเองก็ไม่ยอมแพ้ เธอสู้กับหลิงหลงขึ้นมาทันที

ด้านนอกมีบอดิการ์ดเดินเข้ามาอีกสองคน พวกเขาควบคุมเฟิงเชียนเสวี่ยเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว หักแขนทั้งสองของเธอพร้อมกดไว้ที่ด้านหลัง

“ยัยแรด รนหาที่ตายชัดๆ!” หลิงหลงโบกมือจะตบเฟิงเชียนเสวี่ย

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เวลานี้อีก ก็มีเสียงตะคอกด้วยโทสะ

ฝีเท้าของหลิงหลงชะงัก กำลังจะเอ่ยปากด่า

หลิงเฟิ่งเซียวเดินขึ้นไป โค้งคำนับให้กับแม่จูและเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างนอบน้อม “ขอโทษครับ เรื่องนี้ผมต้องให้คำตอบกับคุณแน่นอน!”

“แด๊ดดี้…” หลิงหลงเบิกตาโตอย่างไม่น่าเชื่อ “พ่อขอโทษเธอได้ยังไงกัน? พ่อรู้ไหมว่ายัยสำส่อนนี่มัน…”

“หุบปาก” หลิงเฟิ่งเซียวไม่ให้หลิงหลงมีโอกาสพูดแม้แต่นิด

หลิงหลงโมโหจนจะเป็นบ้า และจากไปอย่างเคืองๆ

“พวกแกก็ออกไป” หลิงเฟิ่งเซียวเอ่ยสั่ง

บอดิการ์ดเหล่านั้นเดินออกไป รออยู่หน้าประตู

ประตูห้องปิดลง หลิงเฟิ่งเซียงโค้งคำนับขอโทษเฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูอีกครั้ง “ลูกสาวของผมโดนตามใจจนนิสัยเสีย กลับไปผมจะสั่งสอนอย่างจริงจัง พวกคุณวางใจได้เลย ต่อจากนี้ผมจะไม่ให้เธอมารบกวนพวกคุณอีก เรื่องในวันนี้ ผมต้องขออภัยเป็นอย่างสูงอีกครั้ง ขอโทษครับ!”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป…

เห็นว่าท่าทีของเขาจริงใจขนาดนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่อยากจะพูดอะไรต่อ

เพียงแต่ เมื่อหลิงเฟิ่งเซียวเดินไปถึงทางหน้าประตู จู่ๆ เขาก็หันมามองเฟิงเชียนเสวี่ย พร้อมกับถามเสียงเบา “พ่อของคุณ ใช่เฟิงเชียนหยางไหม?”