สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 442

ถ้าหากเธอสาย เขาคงโมโหอีกสินะ?

ระหว่างทาง เฟิงเชียนเสวี่ยเร่งให้คนขับขับเร็วๆ อย่างไม่หยุดหย่อน เพราะกลัวว่าจะสาย…

ในที่สุดเธอก็มาถึงที่ถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่งในเวลาสามทุ่มห้าสิบแปดนาที เพียงแต่ ที่นั่นไม่มีรถของเยี่ยเจิ้นถิงอยู่

เชียนเสวี่ยเฟิงคิด คนอย่างเขาทุกนาทีต่างทีค่า น่าจะมาถึงในเวลาสี่ทุ่มตรง

ดังนั้นเธอจึงยืนรอที่ข้างทางไปสองนาที สี่ทุ่มตรง เขายังไม่มา

อาจจะรถติด?

หรือติดธุระอะไร?

เฟิงเชียนเสวี่ยจึงรอต่อไปอีกหลายนาที เขาก็ยังไม่มา

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหัวต่ำลงอย่างรู้สึกผิดหวัง

เธอคิด คงเป็นเพราะที่เขาโทรหาเธอวันนี้แล้วเธอไม่ได้รับ เขาไม่พอใจ จึงไม่มา

หรืออาจเป็นเพราะวันนี้หลิงหลงมาหาเรื่องเธอ พ่อหลิงหลงเอวก็มา เยี่ยเจิ้นถิงต้องไปปลอบประโลมอารมณ์ของพวกเขา จนไม่มีเวลามา…

แล้วแต่เขาเถอะ มาไม่มาก็ชั่ง!

ทางที่ดีไม่ต้องมาตลอดไปเลย

เฟิงเชียนเสวี่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวขากว้างพร้อมเดินเข้าไป เธอเตือนตัวเองอยู่ในใจอย่างไม่หยุดหย่อน อย่าไปคิดถึงไอ้เวรนั่น ไม่ว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง มันอยากทำอะไรก็ทำ…

คิดไปคิดมา ประตูลิฟท์ก็เปิดออก ด้านในมีร่างอันคุ้นเคยยืนอยู่

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างอึ้งๆ เธอคิดว่าตนเองนั้นมองผิด

ต้องเป็นเพราะเมื่อกี้คิดถึงเขาอยู่ตลอด เลยเกิดเป็นภาพหลอนแน่ๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยขยี้ตา ใช่ นี่มันเยี่ยเจิ้นถิงจริงๆ!

“จะเข้าไหม?” เยี่ยเจิ้นถิงมองเธอเย็นๆ

“คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?” เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้าไป

“คุณคิดว่าไงล่ะ?” เยี่ยเจิ้นถิงถามกลับ

“อย่าบอกนะว่าคุณรอฉันไม่ไหว เลยขึ้นไปหาฉันด้านบนน่ะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบถามต่อ “คุณเจอเด็กๆ แล้วเหรอ?”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่เอ่ยปากตอบ

เยี่ยเจิ้นถิงกำลังจะออกไป เฟิงเชียนเสวี่ยก็ห้ามเขาเอาไว้อย่างร้อนรน แล้วกดลิฟท์ใหม่ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “คุณลงไปรอฉันด้านล่างก่อน เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆ เสร็จแล้วลงไปหาคุณ”

“แปลกจัง ทำไมลงไปไม่ได้ล่ะ?”

เหิงเชียนเสวี่ยกดชั้นหนึ่งอยู่ตลอด แต่ลิฟท์กลับไม่ไป เวลานี้ เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีชั้น17ด้วย

“ชั่งเถอะ คุณออกมาก่อน เราไปขึ้นลิฟท์อีกฝั่ง”

เฟิงเชียนเสวี่ยท่าทีวุ่นวาย และร้อนรนมากๆ

เยี่ยเจิ้นถิงเห็นท่าทีนี้ของเธอ ก็รู้สึกตลก “พอแล้ว ไม่หลอกคุณแล้ว”

จากนั้น เขาก็ผลักเธอออกจากลิฟท์ “ให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมงในการอยู่กับเด็กๆ ผมจะรอคุณอยู่ที่ชั้นบน”

“ห้ะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้ง ไม่เข้าใจความหมายของเขา “ไปทำอะไรที่ชั้นบน?”

“สมองหมู” เยี่ยเจิ้นถิงขี้เกียจจะตอบเธอ จึงปิดลิฟท์ในทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยยืนอยู่กับที่ อึ้งอยู่พักใหญ่ๆ จึงได้สติ หรือว่า…เขาย้ายมาอยู่ชั้นบนแล้ว?

ไม่หน่า?